Επανεκκίνηση της Ιστορίας, Ανθρώπινα Δικαιώματα και Εφηβικές Φαντασιώσεις

Ο λόγος που έχουμε “δικαιώματα” δεν είναι επειδή ανήκουμε στην αφηρημένη έννοια της “ανθρωπότητας” ή (βιολογίζοντας) στο ανθρώπινο είδος, αλλά επειδή ανήκουμε σε πολιτικούς, κοινωνικούς και πολιτισμικούς σχηματισμούς που, όπως λέει ο συντηρητικός ιστορικός David Starkey, είναι (ή ήταν) έτοιμοι να πολεμήσουν αν χρειαστεί.

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια όσο και αν δεν μας αρέσει.

Ακόμα και η επίκληση της έννοιας του διεθνούς δικαίου, συνεχίζει ο ίδιος ιστορικός, είναι χωρίς νόημα αν καταλάβουμε ότι όλο το δίκαιο εξαρτάται από την κατοχή δύναμης/ισχύος (οικονομικής, γεωπολιτικής, στρατιωτικής).

Το να φαντασιωνόμαστε ότι έχουμε “ατομικά δικαιώματα” ως ξεχωριστές μονάδες, ανεξάρτητα από τους σχηματισμούς στους οποίους ανήκουμε, απλώς και μόνο επειδή είμαστε άνθρωποι είναι σαν να μην βλέπουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Είναι σαν τον έφηβο που καμώνεται ότι είναι ανεξάρτητος αλλά μόλις συμβεί η στραβή θα καθαρίσει η μαμά ή ο μπαμπάς για εκείνον.

Η αφηρημένη επίκληση της “ειρήνης”, τα “ανοιχτά σύνορα”, ο αυτοπροσδιορισμός και άλλα τέτοια (όμορφα κατά τα άλλα) ανθρωπιστικά οράματα είναι παιδικές φαντασιώσεις εκτός ιστορικής πραγματικότητας.

Εκτός βέβαια και αν πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον του θεού, αλλά ο θεός έχει πεθάνει ή, εσχάτως, αντικατασταθεί από την “επιστήμη”, σωστά;