Για ποιο λόγο κάποιοι άνθρωποι δείχνουν να αδιαφορούν για τις σχέσεις και αντιστέκονται σθεναρά στις προσπάθειές μας να τους προσεγγίσουμε; Γιατί αντιλαμβάνονται το πλησίασμά μας ως απειλή στην ελευθερία τους;
Η Θεωρία του Δεσμού λέει ότι έχουν αυτό το απορριπτικό στυλ στον τρόπο που σχετίζονται, επειδή αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο σχετίστηκαν ως παιδιά με εκείνους που τους φρόντιζαν [1].
Φυσικά, δεν είναι ο μόνος τρόπος να σχετίζεται κανείς. Εκτός από το απορριπτικό, που αφορά την αποφυγή των άλλων, υπάρχουν ακόμα τρία στυλ δεσμού [2]: το ασφαλές (άνεση με τις σχέσεις), το υπερεμπλεκόμενο (γαντζώνομαι από τον άλλο) και το φοβικό (τρέμω στην ιδέα να έρθω κοντά).
Για την ώρα, θα εστιάσουμε στο πώς σκέφτεται, αισθάνεται και φέρεται στις σχέσεις του ένας άνθρωπος με απορριπτικό στυλ δεσμού, έχοντας υπόψη ότι μιλάμε για ένα ύφος ή μία τάση και όχι για κάποιο σταθερό και αναλλοίωτο χαρακτηριστικό που καθορίζει τον άνθρωπο.
Κι αν από κάποιου είδους κοινωνική προκατάληψη φαντάζεστε ότι οι συνήθεις ύποπτοι απορριπτικού στυλ είναι οι άντρες, σας ενημερώνω ότι οι γυναίκες είναι, πάνω κάτω, το ίδιο “ένοχες” [3, *].
Διαβάστε ακόμα: Η περίπτωση που στις σχέσεις μου γαντζώνομαι από έναν φαινομενικά απόμακρο άλλο και αναρωτιέμαι Γιατί Αγαπώ περισσότερο από όσο Αγαπιέμαι; Η περίπτωση που φαίνεται σαν να μην θέλω ο άλλος να με πλησιάσει ενώ στην πραγματικότητα Δεν είναι ότι δεν θέλω, είναι που Φοβάμαι.
1. Δεν καταλαβαίνω την ερώτηση, τι εννοείτε πώς αισθάνομαι;
Όταν λέμε άνθρωπος με απορριπτικό στυλ δεσμού, εννοούμε έναν άνθρωπο, από τον οποίο η συναισθηματική έκφραση απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά.
Φαίνεται να ζει σε ένα δικό του κόσμο, απορροφημένος στον εαυτό του και αποκομμένος από ό,τι συμβαίνει γύρω του. Νομίζεις ότι αποκρύπτει όσα αισθάνεται, ότι δεν έχει επαφή με όσα αισθάνεται ή ότι δεν αισθάνεται τίποτα. Μπορεί να γενικολογεί, αναλύει και επιχειρηματολογεί με δεινότητα, αλλά όταν η συζήτηση αγγίξει κάποιο συναίσθημα, θα σου πει “δεν ξέρω”, “δεν καταλαβαίνω” ή δεν θα μιλήσει καθόλου.
Η αντίληψη της συναισθηματικής έκφρασης των άλλων, επίσης απουσιάζει.
Σε έντονες συναισθηματικά στιγμές είναι πιθανό να κατεβάσει ρολά και να μην αντιδράσει καθόλου. Μπορεί να σε δει να κλαις, να γελάς ή να οργίζεσαι και να στέκεται απαθής και ανέκφραστος. Σαν να μπερδεύεται, να νιώθει άβολα ή να μην καταλαβαίνει τι αναμένεται από εκείνον.
Δύο είναι οι επικρατέστερες υποθέσεις γι’ αυτή τη γενικευμένη συναισθηματική ένδεια: είτε είναι φτιαγμένος από πέτρα, είτε βίωσε απόρριψη, κριτική και αδιαφορία ως παιδί [4] και αποφάσισε να πετρώσει.
Σχετικό θέμα: Οι συνέπειες της έλλειψης αποδοχής κατά το μεγάλωμα, στο άρθρο Έχασα τον Εαυτό μου Λόγω Έλλειψης Αγάπης.
2. Κανένας και τίποτα δεν μπαίνει πάνω από την ανεξαρτησία μου
Η αίσθηση της ελευθερίας είναι το βασικότερο ζητούμενό του, ενώ η αίσθηση της εξάρτησης από τους άλλους, ο χειρότερος εχθρός του. Περιφρουρεί με τέτοια ένταση κι εμμονή την ανεξαρτησία του, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν κάτι πήγε στραβά την εποχή που ήταν απόλυτα εξαρτημένος.
Αναρωτιέσαι μήπως κάποιοι χλεύασαν ή παραμέλησαν τις φυσιολογικές τάσεις εξάρτησης της ηλικίας του ή μήπως του πέρασαν το μήνυμα ότι αν δεν είναι αυτόνομος και αυτάρκης δεν αξίζει την αγάπη τους.
Ό,τι και να συνέβη, εκείνος φαίνεται να πήρε όρκο ότι ποτέ ξανά δεν θα πέσει στην ανάγκη κανενός.
Έχει καταφέρει να είναι αυτορρυθμιζόμενος και αυτοκυριαρχούμενος κι είναι πολύ υπερήφανος γι’ αυτό. Έχει τόσο θετική εικόνα για τον εαυτό του [5], που μοιάζει σχεδόν αλαζονικός. Αισθάνεται ότι δεν χρειάζεται κανέναν και τίποτα, κι αυτό του δίνει έναν αέρα ανωτερότητας απέναντι στους “αδύναμους” και υποδεέστερους άλλους.
3. Οι σχέσεις είναι αναγκαίο κακό
Μετριοπαθώς μιλώντας, η σχέση του με την οικειότητα είναι διαταραγμένη: την αποφεύγει, την υποτιμά, δεν την αντέχει ή δεν την καταλαβαίνει.
Καταρχάς, δεν εμπιστεύεται τους ανθρώπους [6], η εμπειρία του λέει ότι δεν μπορείς να βασιστείς επάνω τους για τίποτα, κι ακόμα δεν έχει καθόλου καλή εικόνα για κείνους [7], τους περισσότερους από τους οποίους, σε αντίθεση με τον εαυτό του, θεωρεί μαλθακούς, εξαρτημένους και γεμάτους πιεστικές και ανικανοποίητες ανάγκες.
Δυσκολεύεται να συντονιστεί με τους άλλους, σαν να μην μπορεί να βρει σημείο επαφής ή σύνδεσης μαζί τους. Το μυαλό σου πάει στα παιδιά που δεν αναπτύσσουν συναισθηματικό συντονισμό, επειδή εκείνοι που τα φροντίζουν δεν μπορούν να συγχρονιστούν με τις ανάγκες τους, ας πούμε, τα διώχνουν όταν εκείνα ζητάνε αγκαλιά ή τα ενοχλούν όταν εκείνα θέλουν να μείνουν μόνα.
Τις φορές που αποφασίζει να σχετιστεί, σχετίζεται από θέση άμυνας, δίνοντας την εντύπωση ότι εξαναγκάζεται ή ότι μετά βίας το ανέχεται:
Εξαφανίζεται στα καλά καθούμενα και δεν ξέρεις πότε θα τον ξαναδείς. Κρατάει ολόκληρα κομμάτια ή περιόδους της ζωής του στο σκοτάδι. Διατηρεί ταυτόχρονα πολλές “χλιαρές” σχέσεις με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, που ο ένας αγνοεί την ύπαρξη του άλλου. Βαριέται πολύ γρήγορα και αναζητά διαρκώς εναλλαγές, προκλήσεις και νέα ερεθίσματα. Δηλώνει ότι δεν είναι έτοιμος για σχέση, αλλά συνεχίζει να μένει στη σχέση ή, αντίστροφα, δηλώνει ότι είναι έτοιμος για σχέση, αλλά κάνει τα πάντα για να σαμποτάρει τη σχέση.
4. Συλλέγω ενάρξεις
Παρόλο που θεωρεί ότι είναι εξαιρετικά σπάνιο να βρει κανείς κάποιον να ερωτευτεί [8], πολύ συχνά σου δίνει την εντύπωση ότι είναι ερωτευμένος.
Ενθουσιάζεται με κάθε νέα σχέση και πέφτει με τα μούτρα, κάνοντας δηλώσεις και δίνοντας υποσχέσεις χωρίς να το πολυσκεφτεί, ενώ, μετά από λίγο, κάτι συμβαίνει και όλος αυτός ο ενθουσιασμός εξαφανίζεται και τα παίρνει όλα πίσω.
Αποδεικνύεται ότι, παρά τα φαινόμενα, δεν παύει στιγμή να βρίσκεται σε επιφυλακή. Έχει το βλέμμα συνεχώς στραμμένο προς την έξοδο κινδύνου, ώστε να διαφύγει εγκαίρως σε περίπτωση που η οικειότητα υπερβεί τα ανεκτά επίπεδα.
Όταν εμφανίζονται συναισθηματικές “απαιτήσεις”, όταν γίνονται εξομολογήσεις, όταν η σχέση γίνεται σεξουαλική ή όταν κάποιος πλησιάσει τόσο ώστε να διαπεράσει τοίχους και άμυνες, το ένστικτό του τού λέει να το βάλει στα πόδια.
Τότε ψάχνει και βρίσκει χίλια δυο ελαττώματα στον άλλο και πλείστες άλλες δικαιολογίες, προκειμένου να βρει τρόπους να απεμπλακεί, να φρενάρει τη σχέση ή να την κινήσει με την όπισθεν. Η κλασική κι αγαπημένη στρατηγική εξόδου, που βγαίνει πρώτη από το μανίκι είναι, φυσικά, η λάθος στιγμή, το κακό timing.
Σε αυτό το σημείο, αν για κάποιο λόγο συνεχιστεί η σχέση, θα είναι μόνο με τους δικούς του όρους. Ο άλλος θα κληθεί να συμμαζευτεί και να συμβιβαστεί με μία χαμηλής εμπλοκής σχέση, δηλαδή μια σχέση αρκετά επιφανειακή και απρόσωπη ώστε να μην τον πιέζει και να μην απειλεί την ελευθερία του.
Αν τελικά τερματιστεί η σχέση, δεν θα του πάρει καιρό να την “ξεπεράσει”. Αποσυνδέεται εύκολα γιατί σπανίως συνδέεται, κανείς δεν γίνεται τόσο σημαντικός ώστε να τον αγγίξει η έλλειψή του. Θα αποσυρθεί στη μοναξιά του ή θα βρει κάποιον άλλο, ανεξοικείωτο με τους τρόπους του, με τον οποίο θα μπορέσει να ξεκινήσει από μηδενικό επίπεδο οικειότητας.
Αν όμως τύχει και ο άλλος προλάβει να τον εγκαταλείψει πρώτος, θα πέσει από τα σύννεφα και θα το πάρει πολύ βαριά. Στο μυαλό του, η αδιάφορη και ψυχρή στάση που επιδεικνύει στις σχέσεις του, είναι ένας “κανονικός” και συνηθισμένος τρόπος να σχετίζεται κανείς, δεν μπορεί να στοιχειοθετήσει αιτία εγκατάλειψης.
Η ειρωνεία είναι ότι, συχνά, αφού πλέον έχει αποσοβηθεί ο κίνδυνος της οικειότητας, εξιδανικεύει εκείνον που φεύγει, καθώς "θυμάται" κατόπιν εορτής πόσο σημαντικός του ήταν. Αν αργότερα βρεθεί σε μια επόμενη σχέση, το φάντασμα αυτής της εξιδανικευμένης, αστέριωτης σχέσης από το παρελθόν, θα προστεθεί ψηλά στη λίστα με τις δικαιολογίες, δίπλα στο timing...
Ο ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΝΙΩΣΩ ΑΣΦΑΛΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ
Πολλοί που παρατηρούν απέξω, χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά του από ακατανόητη έως απαράδεκτη. Η αίσθησή μου είναι ότι, όσα κάνει και όσα συμβαίνουν στις σχέσεις του, προβληματίζουν και τον ίδιο.
Από τη μία βλέπει ότι οι άνθρωποι τον ερωτεύονται, τον διεκδικούν και επιθυμούν να σχετιστούν μαζί του κι από την άλλη δεν μπορεί να καταλάβει τι τους πιάνει και θέλουν να τον πνίξουν έπειτα από πέντε λεπτά συναναστροφής μαζί του.
Βρίσκεται μπλεγμένος σε καταστάσεις όπου οι άνθρωποι τον κατηγορούν, τον επικρίνουν, τον ειρωνεύονται, τον αποκαλούν αναίσθητο ή εγωκεντρικό, του απαριθμούν όλους τους τρόπους με τους οποίους τους πληγώνει, του υποδεικνύουν ότι έχει πρόβλημα και πρέπει να δει ειδικό, κι αμφισβητούν τις προθέσεις του ακόμα και τις σπάνιες φορές που εκείνος, κόντρα στη φύση του, κάνει μια ζεστή κίνηση.
Μπροστά σε όλο αυτό το χαμό, εκείνος απορεί. Πραγματικά δεν καταλαβαίνει ποιο είναι το θέμα. Αισθάνεται ότι κάνει το καλύτερο που μπορεί, αλλά ότι κανένας δεν το αναγνωρίζει ούτε το εκτιμά. Νιώθει πληγωμένος, αδικημένος, μπερδεμένος, θυμωμένος, αποσύρεται τελείως ή αποκλείει τους άλλους και δεν καταλαβαίνει γιατί οι σχέσεις του παίρνουν τέτοια τροπή.
Σχετικό θέμα: Η εμπειρία εκείνου που αποκλείει τους άλλους και χρησιμοποιεί τη σιωπή ως όπλο εναντίον τους, στο άρθρο Η Σιωπή μου θα γίνει η Τιμωρία σου.
Η ιστορία της ζωής του είναι αυτή. Οι άλλοι να προσπαθούν να πλησιάσουν κι εκείνος να αντιστέκεται, εκείνοι να σπρώχνουν κι εκείνος να απωθεί. Κάθε φορά επικυρώνεται και ενισχύεται η πεποίθησή του ότι μετά την “παράσταση” της αρχής, οι μάσκες πέφτουν και οι άνθρωποι φανερώνουν το αληθινό ανθρωποφάγο πρόσωπό τους, απαιτώντας πράγματα που εκείνος δεν θέλει ή δεν μπορεί να δώσει.
Αν εξέταζε τη δική του συμμετοχή σε όσα του συμβαίνουν, δεν αποκλείεται να έβγαζε κάποια άκρη, αλλά σπανίως μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία. Μερικές φορές αναρωτιέται αν ευθύνονται οι επιλογές του για την κακοδαιμονία του, αλλά είναι μια σκέψη φευγαλέα αυτή, δεν κάθεται να την εξετάσει σοβαρά.
Γιατί το πιθανότερο είναι ότι, όπως όλοι, έτσι κι εκείνος ελκύει και ελκύεται από ανθρώπους που επιβεβαιώνουν όσα πιστεύει για τον εαυτό του, τους άλλους και τις σχέσεις.
Με κάποιο διαισθητικό τρόπο, κατάλαβε από πολύ νωρίς ότι οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να τον αντέξουν και να υπομείνουν την ψυχρή συμπεριφορά του, είναι εκείνοι με υπερεμπλεκόμενο στυλ δεσμού, δηλαδή εκείνοι που είναι αρκετά ανασφαλείς ώστε να κρεμαστούν από πάνω του. Βεβαίως είναι οι ίδιοι άνθρωποι που εκείνος υποτιμά και δεν εκτιμά, αλλά, από την άλλη, είναι οι μόνοι με τους οποίους μπορεί να έχει την αίσθηση ή ψευδαίσθηση του απόλυτου ελέγχου.
Πιστεύει ότι μαζί τους θα είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες, θα μπορεί να απολαμβάνει αμέριστη προσοχή και ενδιαφέρον χωρίς την υποχρέωση να δώσει ανταλλάγματα και θα έχει το κεφάλι του ήσυχο ότι, παρά τα έντονα παράπονα και την καθημερινή γκρίνια τους, εκείνοι δεν θα τον εγκαταλείψουν ποτέ.
Διαβάστε ακόμα: Το υπερεμπλεκόμενο στυλ δεσμού το οποίο “κουμπώνει” με το απορριπτικό στυλ, στο άρθρο Γιατί Αγαπώ περισσότερο από όσο Αγαπιέμαι;
Μέσα σε τέτοιες δυσλειτουργικές σχέσεις επιβεβαιώνονται όλες οι πεποιθήσεις του: ότι εκείνος είναι “ανώτερος”, ανεξάρτητος και κυρίαρχος, ότι οι άλλοι είναι τσιμπούρια που θέλουν να του πιούν το αίμα κι ότι οι σχέσεις είναι σκέτη ταλαιπωρία.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ
Θα μπορούσε φυσικά να κάνει διαφορετικές επιλογές.
Θα μπορούσε να διαλέξει συντρόφους που αποφεύγουν την οικειότητα όπως ο ίδιος, αλλά δεν φαίνεται να το κάνει. Κι ακόμα θα μπορούσε να διαλέξει συντρόφους που ενώ δεν αποφεύγουν την οικειότητα, διατίθενται να του δώσουν το χώρο που χρειάζεται, αλλά ούτε αυτό το κάνει.
Καταρχάς, αν διάλεγε για σύντροφο κάποιον σαν τον εαυτό του, η σχέση δεν θα ξεκινούσε καν. Κανένας από τους δύο δεν θα έμπαινε στον κόπο να πλησιάσει τον άλλο – ο ένας θα περίμενε από τον άλλο να κάνει το πρώτο βήμα, να πάρει έστω ένα τηλέφωνο.
Από την άλλη, αν διάλεγε έναν άνθρωπο αρκετά σίγουρο για τον εαυτό του, που θα έμενε κοντά του κρατώντας απόσταση ασφαλείας ώστε να μην τον στριμώξει, η σχέση, παρόλο που θα μπορούσε να λειτουργήσει “μεταμορφωτικά” καταλαγιάζοντας τον πανικό του, στην πράξη μάλλον δεν θα λειτουργούσε.
Απαιτεί τόσο πολύ χρόνο αυτή η “μεταμόρφωση” που, συνήθως, ο άλλος άνθρωπος, έστω απογοητευμένος και με βαριά καρδιά, στρέφεται σε κάποιον περισσότερο έτοιμο να ανταποκριθεί συναισθηματικά. Και από την άλλη, ο “απορριπτικός” αισθάνεται εντελώς έξω από τα νερά του σε μια τέτοια σχέση. Προσλαμβάνοντας την διακριτική απόσταση του άλλου ως έλλειψη ενδιαφέροντος (!), προσπαθεί να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά: να τον αποσταθεροποιήσει και να τον προκαλέσει να αντιδράσει με άγχος, πράγμα που, πολύ συχνά, το καταφέρνει [9].
Μοιάζει εγκλωβισμένος, αμετακίνητος στις αντιλήψεις του και, από τη στιγμή που δεν έχει εγκαταλείψει εξολοκλήρου τις σχέσεις, καταδικασμένος να βλέπει την ίδια ιστορία να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.
ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΑΠΟΔΕΧΤΕΙΣ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΣΑΙ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ
Κανείς δεν ξέρει με ποιο τρόπο αλλάζει το στυλ δεσμού ενός ανθρώπου [10], αλλά ακόμα και να ξέραμε, πόσο μας επιτρέπεται και τι νόημα έχει να προσπαθούμε να αλλάξουμε έναν άνθρωπο αν ο ίδιος δεν αισθάνεται ότι χρειάζεται αλλαγή;
Αν σχετιζόμαστε με κάποιον “απορριπτικό” τύπο και τον κατηγορούμε για εγωκεντρισμό ή αλαζονεία, καλό είναι να αναρωτηθούμε μήπως είναι επίσης εγωκεντρικό και αλαζονικό εκ μέρους μας, να πιστεύουμε ότι μπορούμε να τον κάνουμε να σταματήσει να σχετίζεται με τον τρόπο που σχετίζεται τα τελευταία 30, 40 ή 50 χρόνια. Δεν είναι αλαζονικό να πιστεύουμε ότι η αγάπη μας θα τον “θεραπεύσει”, ενώ δεν έχουμε μπει καν στον κόπο να τον ρωτήσουμε, αφενός αν θέλει να “θεραπευτεί” και, αφετέρου, αν η αγάπη μας είναι αυτό που χρειάζεται;
Ελάτε να μου διηγηθείτε την ιστορία σας και να βρείτε τη θέση σας στο χώρο και στο χρόνο.
Μπορούμε να επιμένουμε όσο θέλουμε φυσικά. Μπορούμε να τον κυνηγάμε, να τον παρακαλάμε ή να τον απειλούμε, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι το μόνο που καταφέρνουμε σχετιζόμενοι μαζί του με αυτόν τον αγωνιώδη, αγχώδη τρόπο, είναι να τον ωθούμε στο απορριπτικό στυλ δεσμού και στις άμυνές του ακόμα περισσότερο και να επιβεβαιώνουμε τις πεποιθήσεις του ότι οι σχέσεις είναι πεταμένα λεφτά.
Κι ακόμα πρέπει να καταλάβουμε ότι εκείνος, προφανώς, έχει τους λόγους του να επιλέγει να σχετίζεται με τον τρόπο που σχετίζεται. Η αδυναμία ή έλλειψη επιθυμίας του να αλλάξει τρόπους, δεν μπορεί να είναι απόρριψη του ποιοι είμαστε εμείς ως άνθρωποι, τα έχουμε πει αυτά.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν μπορούμε να τον σεβαστούμε, να τον αποδεχτούμε και, γιατί όχι, να τον αγαπήσουμε έτσι όπως ακριβώς είναι. Γιατί αν δεν μπορούμε είναι καλύτερα να τον αφήσουμε στην ησυχία του.
Να θυμάστε πάντως: Οι μετρήσεις με παλμογράφο σε μωρά με απορριπτικό στυλ δεσμού έχουν δείξει ότι, κάτω από το παγερό κι απόμακρο παρουσιαστικό τους, η καρδούλα τους χτυπάει με μεγάλη ένταση και αγωνία μπροστά στην απομάκρυνση ή αδιαφορία των άλλων [11]…
BONUS TEST: ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΣΤΥΛ ΔΕΣΜΟΥ;
Ακολουθεί τεστ, αλλά πριν προχωρήσετε δύο διευκρινήσεις:
1. Μπορεί να έχουμε ένα κυρίαρχο στυλ δεσμού σε βάθος χρόνου ή πλήθος σχέσεων, αλλά όλοι, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, εκδηλώνουμε χαρακτηριστικά και από τα τέσσερα στυλ.
2. Όποιο κι αν είναι το στυλ μας, είναι απλώς ένα εργαλείο κατανόησης της συμπεριφοράς μας και δεν υποδηλώνει απαραίτητα κάτι βαθύτερο ή περίπλοκο για εμάς.
Αφού τα ξεκαθαρίσαμε αυτά, ορίστε το τεστ (στα αγγλικά):
Προς ενημέρωση, οι αγγλικοί όροι για τα τέσσερα στυλ δεσμού:
Secure (ασφαλές)
Preoccupied (υπερεμπλεκόμενο)
Dismissive avoidant (απορριπτικό)
Fearful avoidant (φοβικό)
Το τεστ είναι κατασκευασμένο από τον R. C. Fraley (Department of Psychology, University of Illinois), αποκλειστικά για εκπαιδευτικούς και όχι για διαγνωστικούς ή θεραπευτικούς σκοπούς.
ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΣΤΥΛ ΔΕΣΜΟΥ ΣΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΩ
Γιατί Αγαπώ περισσότερο από όσο Αγαπιέμαι;
Γιατί Αγαπώ περισσότερο από όσο Αγαπιέμαι;
Δεν είναι ότι δεν Θέλω, είναι που Φοβάμαι
Δεν είναι ότι δεν Θέλω, είναι που Φοβάμαι
[1, 5] Ainsworth, M. S. & Bowlby, J. (1991). An ethological approach to personality development. American Psychologist, 46(4):333-341.
131 Σχόλια
αν εισαι σε μια σχεση με εναν ανθρωπο που ειναι ετσι και νοιωθεις την καρδια του να χτυπαει δυνατα και να σου εξομολογειται ακομη οτι βαθια μεσα του η καρδια του εχει τη ζεστη αλλα δεν μπορει να εκφρασει ολα οσα νοιωθει…τι κανεις …πως το αντιμετωπιζεις ολο αυτο; και πως τον βγαζεις απο αυτη την κατασταση;
Να θυμάστε πάντως: Οι μετρήσεις με παλμογράφο σε μωρά με απορριπτικό στυλ δεσμού έχουν δείξει ότι, κάτω από το παγερό κι απόμακρο παρουσιαστικό τους, η καρδούλα τους χτυπάει με μεγάλη ένταση και αγωνία μπροστά στην απομάκρυνση ή αδιαφορία των άλλων [11]…
ακριβως αυτο αισθανομαι αλλα μου ομολογει και η σχεση μου καθε φορα που λεω πως δεν αντεχω την αποσταση που δημιουργει αναμεσα μας….και ομολογει με πολλη γενναιοτητα το προβλημα του,το ξερει,το εχει ηδη εντοπισει …πως μπορω να τον βοηθησω;
Το σχόλιό σας είναι πραγματικά συγκινητικό.
Φαίνεται να αγαπάτε πολύ και επιπλέον νιώθετε ότι σας αγαπούν, παρόλο που δεν το δείχνουν.
Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι, άλλες φορές είναι αρκετό αυτό και άλλες δεν είναι…
Ωντας τετοιο ατομο με αυτα τα χαρακτηριστικα το μονο που μπορει να γινει ειναι να δωσεις ασφαλεια διαρκειας. Να τον αγαπησεις ανευ ορων.
Ναι, είναι πιθανό η αποδοχή και αγάπη άνευ όρων να μπορεί να “ξεκλειδώσει” έναν άνθρωπο με θέματα εμπιστοσύνης – αρκεί να μην καταπιέσει κανείς τον εαυτό του για να το κάνει και αρκεί ο άνθρωπος αυτός να επιτρέψει σε αυτή την αγάπη να τον ανοίξει/αλλάξει…
Και όταν δεν το επιτρέπει και συνεχίζεις να τον αγαπάς?
Νομίζω ότι μπορούμε να αγαπάμε όποιον θέλουμε – είτε μας το επιτρέπει είτε όχι – με την προϋπόθεση ότι σεβόμαστε τα όριά του.
Το ζήτημα είναι τι κάνουμε με την ανάγκη μας να αγαπηθούμε… γιατί αυτή είναι που μένει ανικανοποίητη και αυτή είναι η έλλειψη που μας πονάει όταν αγαπάμε χωρίς ανταπόκριση…
Επικοινωνο εδώ κ πολλούς μήνες με έναν άνθρωπο που έχει αυτό το Απορριπτικό στυλ και μάλιστα σε έντονο βαθμό. Όμως η κύκλοθυμια του τον κάνει να δείχνει και έντονο ενδιαφέρον κάποιες στιγμές, κάτι που εναλλασέτάή με την αδιαφορία η οποία υπερτερεί. Ακόμη όμως και κάτω από αυτήν την αδιαφορία, αν δεχτούμε ότι ναι νοιάζεται πραγματικά και με θέλει,τη να το κάνω όταν στην πραγματική κ καθημερινή ζωή δεν μου δείχνει σημάδια ότι νοιάζεται πραγματικά;επίσης, δεν ξέρω, πιστεύω ότι αν ήθελε πραγματικά να με είχε, δε θα είχε αυτό το Απορριπτικό στυλ,ακόμη κ αν εξηγείται βάσει των παραπάνω, θα τα ξεχνάγε όλα, δεν ξέρω, ίσως αυτό που περιγράφω είναι έρωτας, κάτι που στα σίγουρα δεν το νιώθει. Αφού δεν μπόρεσε να αφεθεί. Λυπάμαι.
Ακούγεστε απογοητευμένη και μπερδεμένη, και πώς να μην είστε με όλα αυτά που περιγράφετε…
Σκέφτομαι ότι μία συμπεριφορά μπορεί μεν να “εξηγείται” με βάση κάποια θεωρία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να μας πληγώσει…
Είναι σημαντικό να μπορείς να προσδιορίσεις τον τύπο δεσμού στον οποίο ανήκεις και εκτός από το κατατοπιστικότατο άρθρο σας, ήταν πολύ βοηθητικό και το τεστάκι!
Χαίρομαι που σας άρεσε το τεστ!
Έχω μια μικρή περιέργεια για το αποτέλεσμα, αλλά από διακριτικότητα δε θα ρωτήσω…
Ενδιαφέρον άρθρο αλλά τι εννοείται “είτε είναι φτιαγμένος από πέτρα, είτε βίωσε απόρριψη, κριτική και αδιαφορία ως παιδί [4] και αποφάσισε να πετρώσει” . Το να πετρώσει κάποιος το κάταλαβαίνω, αλλά είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος φτιαγμένος από πέτρα, χωρίς προηγούμενη αιτία?
Από όσο γνωρίζω κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα σε τι ακριβώς ποσοστό ευθύνεται η ιδιοσυγκρασία μας για τη συμπεριφορά μας και σε τι ποσοστό ευθύνεται ο τρόπος που μεγαλώνουμε.
Αν υποθέσουμε ότι η ιδιοσυγκρασία είναι ο καθοριστικός παράγοντας, δηλαδή αν υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι γεννιούνται με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και προδιαθέσεις, τότε, ναι, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι κάποιοι άνθρωποι δεν αποκλείεται να γεννιούνται περισσότερο “ψυχροί” από άλλους.
Όπως σας είπα όμως, δεν είναι σαφές αν η “φύση” ή η ανατροφή παίζει το μεγαλύτερο ρόλο και πιθανότατα η συμπεριφορά μας είναι το αποτέλεσμα συνδυασμού ιδιοσυγκρασιακών παραγόντων και περιβαλλοντικών επιρροών. Επομένως η απάντησή μου στο ερώτημά σας, αν είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος “φτιαγμένος από πέτρα” χωρίς προηγούμενη αιτία, είναι: ίσως.
Είναι πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σας. Και πραγματικά είναι στιγμές που νιώθω ανασφαλής στις σχέσεις μου λόγω της σχέσης μου με τους γονείς μου. Παρόλα αυτά όταν ενηλικιωθούμε είναι σημαντικό να φωτίσουμε τα στοιχεία αυτά του χαρακτήρα μας που θα μας επιτρέψουν να κάνουμε υγιείς και ευτυχισμένες σχέσεις. Δεν είναι εύκολο αλλά θέλει συνεχή προσπάθεια και θέληση.
Αν ξέρουμε προς τα που θέλουμε να πάμε νομίζω ότι βρίσκουμε τρόπους να πάμε. Δεν είναι εύκολο, όπως το λέτε, αλλά η επίγνωση είναι νομίζω το πρώτο βήμα.
Σας ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο.
Γεια σας. έχω μια σχέση με έναν άνθρωπο όπως τον περιγράφεται παραπάνω. Αυτό που θέλω να σας ρωτήσω είναι αν πιστεύετε ότι είναι δυνατόν ένας τέτοιος άνθρωπος στο τέλος να αποφασίσει να δεσμευτεί και ποια είναι η κατάλληλη συμπεριφορά που θα τον κερδίσει (όχι να τον αλλάξει γιατί όπως λέτε αυτό δεν μπορεί να γίνει), η αδιαφορία ή η υπομονή και επιμονή???Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Γεια σας Helene, ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο!
Ως προς το ερώτημα σας… μακάρι να μπορούσα να ξέρω ποια συμπεριφορά θα τον κέρδισε ώστε να σας την έλεγα και να τον κερδίζατε!
Οι άνθρωποι που περιγράφονται στο άρθρο εκδηλώνουν, μεν, κοινές συμπεριφορές, αλλά ο καθένας τους είναι τελείως διαφορετικός και πιθανά χρειάζεται τελείως διαφορετικά πράγματα που μόνο εκείνος ξέρει. Επιπλέον, πιστεύω ότι είναι δυνατόν να αλλάξουν, αλλά μόνο εφόσον οι ίδιοι το θελήσουν (όπως όλοι μας άλλωστε).
Αν έπρεπε οπωσδήποτε να σας δώσω μια “συμβουλή”, θα σας έλεγα να αναρωτηθείτε τι θέλετε ΕΣΕΙΣ από αυτό τον άνθρωπο και αν αυτή η σχέση είναι ικανή να κερδίσει ΕΣΑΣ και μετά να πράξετε σε συμφωνία με αυτό που θέλετε και με βάση αυτό που αισθάνεστε, είτε αυτό είναι να αδιαφορήσετε, είτε να υπομείνετε/επιμείνετε.
Μπορεί να μην πετύχετε την “κατάλληλη” συμπεριφορά για εκείνον, αλλά τουλάχιστον θα έχετε επιλέξει τη δική σας αυθεντική συμπεριφορά.
Σκεφτείτε με ποια από τις δύο συμπεριφορές θα προτιμούσατε να “κερδίσετε” κάποιον…
Ευχαριστούμε για την ανάλυση, είναι κατατοπιστικότατη.
Έστω ότι διαπιστώνουμε ότι ανήκουμε οι ίδιοι σε μια τέτοια περίπτωση. Και μας ενοχλεί όλο αυτό που συνεπάγεται. Μετά; Αλλάζουμε κάτι πάνω μας; Είναι τελικά δυνατό; Αλλάζουμε τις επιλογές μας ώστε να ταιριάζουν σε μας;
Κωνσταντίνε ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια και λυπάμαι που απαντώ με καθυστέρηση.
Το ερώτημα σας (πώς αλλάζω;) είναι από τα δυσκολότερα να απαντηθεί, τη στιγμή μάλιστα που δεν είμαστε καν σίγουροι αν η ίδια η έννοια της αλλαγής, όπως λέτε κι εσείς, είναι δυνατή.
Οι περισσότεροι λένε (και συμφωνώ μαζί τους) ότι αν έχουμε επίγνωση του τι μας συμβαίνει, αυτό σημαίνει ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Αν ξέρω που βρίσκομαι και που θα ήθελα να πάω, έχω και περισσότερες πιθανότητες να βρω τρόπο να το κάνω.
Για μένα όμως η αλλαγή έχει και κάποια σχέση με την έννοια της διεύρυνσης. Δηλαδή “είμαι αυτός που είμαι και λειτουργώ έτσι κι έτσι, αλλά αν θέλω έχω την επιλογή να λειτουργήσω και κάπως αλλιώς”. Για τον “απορριπτικό” αυτό θα σήμαινε ότι δεν είναι αναγκασμένος να φέρεται παντού και πάντα με τον ίδιο τρόπο (π.χ. πανικοβάλλομαι και φεύγω), αλλά ότι έχει την επιλογή να εξετάσει κι άλλες εναλλακτικές (π.χ. πανικοβάλλομαι αλλά παρόλα αυτά μένω ή πανικοβάλλομαι και λέω στον άλλον ότι αυτό είναι κάτι που συνήθως με πιάνει ώστε να μην πανικοβληθεί κι εκείνος).
Υπό αυτό το πρίσμα, δεν πιστεύω ότι ένας “απορριπτικός” ή οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να μεταμορφωθεί, αλλά πιστεύω ότι μπορεί να εντάξει στο ρεπερτόριο του και άλλους τρόπους συμπεριφοράς (και μοιραία, ανάμεσα σε άλλα, να κάνει και άλλες επιλογές).
Δεν ξέρω τι άλλο να προσθέσω σε ένα σχόλιο, πιθανόν να ακούγονται λίγο θεωρητικά όλα αυτά, αλλά είναι οι σκέψεις που έκανα διαβάζοντας τα ερωτήματά σας.
Και πάλι ευχαριστώ και εύχομαι να πετύχετε την αλλαγή (ή τη διεύρυνση…) που επιθυμείτε.
Γεια σας
Υπάρχει η πιθανότητα ο απορριπτικός τύπος πέρα από τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά απόρριψης, να απορρίπτει και την απλή σεξουαλική επαφή? Ειδικά όταν αναφερόμαστε σε διάστημα πχ. μήνα?
Μου συνέβη 2 φορές με τον ίδιο απορριπτικό τύπο, στην αρχή νόμιζα πως έπαιζε κάτι άλλο (να έχει βρει κάτι άλλο στη ζωή του δηλαδή) αλλά τελικά είδα πως είτε ήταν απορροφημένος από τη δουλειά του, ή είχε θέματα προσωπικά (οικογενειακά)
Για μένα η σεξουαλική επαφή θεωρείται αυτονόητη και μου φαίνoταν τόσο περίεργο όλο αυτό..
Σας ευχαριστώ
Αν υποθέσουμε ότι η σεξουαλική επαφή είναι από τις πιο στενές ανθρώπινες επαφές, τότε ένας άνθρωπος που αποφεύγει την οικειότητα θα μπορούσε να αποφεύγει και τη σεξουαλική επαφή γι’ αυτό το λόγο.
Οπότε ναι, ένας απορριπτικός θα μπορούσε να αποφεύγει τη σεξουαλική επαφή.
Από την άλλη όμως υπάρχουν άνθρωποι που, ενώ αποφεύγουν την συναισθηματική οικειότητα, δεν έχουν πρόβλημα με τη σεξουαλική επαφή, αρκεί να έχει έναν χαρακτήρα επιφανειακό, πρόσκαιρο ή απρόσωπο.
Επίσης, υπάρχουν άνθρωποι που αποφεύγουν την σεξουαλική επαφή όταν κάποιος δεν τους ελκύει, όταν έχουν άλλη σχέση ή είναι κολλημένοι σε μια πρώην σχέση, όταν είναι κάπως παλαιών αρχών και στο μυαλό τους το σεξ συμβολίζει σχέση ενώ εκείνοι δεν θέλουν σχέση, όταν είναι ασεξουαλικοί και δεν τους ενδιαφέρει το σεξ ή για χίλιους δυο άλλους λόγους που δεν μπορώ να ξέρω.
Λέτε ότι σας φαίνεται περίεργη η στάση του στο θέμα της σεξουαλικής επαφής και υποθέτω ότι ούτε η απάντηση μου θα σας διαφωτίσει ιδιαίτερα, με την έννοια ότι μόνο εκείνος ξέρει για ποιο λόγο κράτησε τη στάση που κράτησε.
Αν μου επιτρέπετε, όμως, το αποτέλεσμα για εσάς είναι το ίδιο για όποιο λόγο και αν προέκυψε. Καταλαβαίνω ότι θα επιθυμούσατε να πάρετε κάποιες απαντήσεις ή εξηγήσεις, αλλά δυστυχώς αυτό δεν είναι πάντα εφικτό.
Τέλος, δεν είμαι σίγουρη αν καταλαβαίνω καλά τι εννοείτε λέγοντας ότι η σεξουαλική επαφή είναι αυτονόητη.
Είστε γυναίκα και αναφέρεστε σε άνδρα; Το ρωτάω αυτό γιατί μερικές φορές οι γυναίκες έχουν την τάση να πιστεύουν ότι οι άντρες είναι συνεχώς διαθέσιμοι για σεξ με τον οποιονδήποτε, ενώ η πραγματικότητα δεν είναι πάντα έτσι.
Επίσης, είχατε σχέση με αυτόν τον άνθρωπο κι εκείνος απέφευγε το σεξ ή δεν είχατε καθόλου σχέση;
Σας επαναλαμβάνω ότι πιθανόν να έχω παρανοήσει τη φράση σας οπότε αν θέλετε αγνοήστε τα τελευταία ερωτήματά μου, τα οποία έθεσα κάπως ρητορικά.
Πάντως, σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σχόλιο, θίξατε μια διάσταση του θέματος δεν είχε αναδειχθεί μέχρι τώρα.
γεια σας. είχα σχέση με έναν “απορριπτικό” τύπο. Αυτό που θα ήθελα να σας πω είναι ότι παρόλο που τον αποδέχθηκα όπως ήταν και δεν προσπάθησα να τον αλλάξω (όπως λέτε στο άρθρο σας), αυτό δεν ήταν αρκετό, δεν ήθελε τη σχέση μας ακόμα και με αυτή την παραδοχή και έτσι μοιραία οδηγηθήκαμε στον χωρισμό. Πάνω από όλα όμως, θέλω να σας πω ότι η σχέση με έναν απορριπτικό τύπο μπορεί να είναι πολύ τραυματική. Σκεφθείτε ότι στην προσπάθειά του να με “απορρίψει” από τη ζωή του-να δικαιολογήσει την απόρριψη στον εαυτό του, με κατηγορούσε συνεχώς για συμπεριφορές που καμία σχέση δεν είχα, με αντιμετώπιζε κυριολεκτικά ως εχθρό του μιλώντας αρνητικά για μένα σε φίλους, συγγενείς, συναδέλφους κλπ. Στο τέλος αναρωτιέμαι εάν άξιζε να κάνω υπομονή. Το συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι η περίπτωση του απορριπτικού τύπου είναι τελικά ανίατη. -εννοείται πάντα ότι έμεινα στη σχέση διότι είχα – και δυστυχώς έχω- συναισθήματα για αυτόν τον άνθρωπο…..
Αγαπητή helene, λυπάμαι πολύ που ακούω πόσο σας πλήγωσε αυτή η σχέση.
Μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο ήταν να επιλέξετε να παραμείνετε και να υπομείνετε μια κατάσταση όπως αυτή που περιγράφετε.
Θα συμφωνήσω μαζί σας ότι η αποδοχή δεν εξασφαλίζει ότι ο άλλος θα παραμείνει μαζί μας. Και κυρίως δεν εξασφαλίζει ότι ο άλλος θα αλλάξει.
Θα ήθελα όμως να πω ότι, κατά τη γνώμη μου, η έννοια της αποδοχής δεν αφορά τίποτα από τα παραπάνω. Αποδοχή, για μένα, σημαίνει αποδέχομαι τον άλλον όπως ακριβώς είναι και στην δική σας περίπτωση αυτό θα σήμαινε την αποδοχή ότι ήταν ένας άνθρωπος που δεν σας φέρεται με τον τρόπο που θα θέλατε.
Προσέξτε τώρα. Αποδέχομαι δεν σημαίνει υπομένω. Σε κάποιες περιπτώσεις σημαίνει αποδέχομαι ότι ο άλλος είναι αυτός που είναι κι αν αυτό που είναι δεν μου κάνει, φεύγω. Και επιπλέον, παρόλο που πονάει, μέρος της αποδοχής είναι και το να αποδεχθούμε (κυρίως για δικό μας καλό) ότι ο άλλος δεν μας θέλει στη ζωή του. Και τέλος, μέρος της αποδοχής αφορά εμάς τους ίδιους και τις επιλογές που κάναμε κυρίως αν υπομείναμε πράγματα πέρα από τις αντοχές μας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν επειδή ή όταν το θέλουμε εμείς, αλλά μόνο και αν το θελήσουν οι ίδιοι.
Καταλαβαίνω ότι έχετε ακόμα συναισθήματα και πραγματικά σας εύχομαι να μπορέσετε κάποια στιγμή να τακτοποιήσετε αυτά τα συναισθήματα και να «χωρέσετε» μέσα σας αυτή την ιστορία.
Πολύ ωραίο το άρθρο όπως και όλα όσα έχω διαβάσει στο Blogspot σας.
Πώς μπορούμε όμως να ξεχωρίσουμε αν ένας άνθρωπος έχει φοβικό στυλ δεσμού
ή απορριπτικό;;;
Μοιάζουν πάρα πολύ…
Μπορεί ένας άνθρωπος να έχει και τα δύο μαζί;;;
Μαρία, έτσι όπως το καταλαβαίνω εγώ, όλοι οι άνθρωποι έχουν χαρακτηριστικά από όλα τα στυλ δεσμού.
Και επίσης, πιστεύω ότι μόνο ο ίδιος ο άνθρωπος που το βιώνει ξέρει ποιο στυλ τον περιγράφει καλύτερα.
Εξάλλου, το σημαντικό και βοηθητικό είναι να κατανοούμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στις σχέσεις, ανεξάρτητα από το πώς ονομάζονται αυτές οι δυσκολίες ή σε ποιο στυλ ανήκουν.
Ευχαριστώ για το σχόλιο και το ερώτημά σας.
Εξαιρετικο αρθρο και περα για περα αληθινο!!!!!!συνχαρητηρια..οι περιγραφες ηταν απολυτα ευστοχες…εχω μηνει αναυδη!!!!μου δωσατε πολλες απαντησεις που δεν μπορουσα να βρω με την λογικη..και σιγουρα όχι από τον ανθρωπο που περιγράφεται λεπτομερος ως αποριπτικο,με πληγωσε απιστευτα και χωρις αναστολες.Αβησσος η ψυχη του ανθρωπου….μεγαλο μαθημα και πολύ σκληρο. Ακομα αναρρωνω…….δεν υπαρχει τιποτα χειροτερο απο τα πολλα γιατι…..να ειστε καλα..και παλι μπραβο!
Πραγματικά χαίρομαι πολύ που βρήκατε απαντήσεις μέσα στις περιγραφές του άρθρου!
Ξέρω ότι αυτό δεν αρκεί για την “ανάρρωση”, αλλά κατά τη γνώμη μου το να βγάλει κανείς νόημα από την εμπειρία του είναι από τα σημαντικότερα βήματα της διαδικασίας.
Σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε την εμπειρία σας και σας εύχομαι καλή δύναμη.
ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΡΩΤΗΣΩ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΑΣ. ΕΜΦΑΝΙΖΩ ΑΡΚΕΤΑ ΑΠ’ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ. ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ, ΤΗ ΜΗ ΒΟΙΩΣΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΙΣ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ , ΝΟΙΑΞΙΜΟ, ΦΡΟΝΤΙΔΑ , ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΑΛΛΑ ΕΠΙΚΕΝΡΤΩΝΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΣΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΟΥ. ΕΧΩ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΤΟ “ΠΡΟΒΛΗΜΑ”. ΕΣΤΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ. ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΣΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΑΝ ΛΑΒΟΥΜΕ ΥΠΟΨΗ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ 45 ΕΤΩΝ ΚΙ ΟΤΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΈΚΑΝΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΜΕ ΕΙΔΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΑ.
Υ.Γ. ΚΑΙ ΣΕ ΤΙ ΒΑΘΜΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΑΛΛΑΓΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΙ ΟΧΙ ΣΕ ΠΟΣΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ, ΜΕ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ.
Καταρχάς σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη να μοιραστείτε το “πρόβλημά” σας έστω και ανώνυμα.
Αν καταλαβαίνω καλά επιθυμείτε να αλλάξατε με την έννοια να αρχίσετε να ενδιαφέρεστε περισσότερο για τους άλλους κάτι που προφανώς θα βοηθήσει και τις σχέσεις σας.
Φαντάζομαι γνωρίζετε ότι η αλλαγή είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη, όχι απλώς στην ηλικία σας αλλά σε κάθε ηλικία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αδύνατη, απλά συνήθως παίρνει χρόνο, απαιτεί δέσμευση και ενεργητική προσπάθεια, στην οποία προσπάθεια, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να συμπεριλαμβάνεται και η ψυχοθεραπεία. Και επίσης ο βαθμός της αλλαγής δεν είναι ποτέ γνωστός εκ των προτέρων – μιλάμε για τρόπους συμπεριφοράς και όχι συμπτώματα για να πούμε ότι θα φύγουν σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Για κάποιους ανθρώπους η παρατήρηση-τροποποίηση του εαυτού και της συμπεριφοράς είναι ισόβιες διαδικασίες είτε με τη συνδρομή της ψυχοθεραπείας είτε χωρίς.
Θα συμπλήρωνα όμως ότι η αλλαγή για να συμβεί χρειάζεται και κίνητρο, όπως και η θεραπεία για να “πετύχει” αποδεδειγμένα χρειάζεται κίνητρο.
Ποιο είναι το δικό σας κίνητρο; Είναι αρκετά ισχυρό ώστε να επενδύσετε σημαντικό χρόνο (και χρήμα αν ξεκινήσετε θεραπεία) ώστε να προσπαθήσετε να αλλάξετε; Είναι ένα αρκετά προσωπικό κίνητρο, δηλαδή προκύπτει από μια βαθιά ανάγκη να υιοθετήσετε νέους τρόπους συμπεριφοράς;
Τέλος, θα ήθελα να σας πω ότι, στα πλαίσια της ψυχοθεραπείας που τουλάχιστον εγώ υπηρετώ, το πρώτο βήμα για την αλλαγή είναι η αποδοχή. Και αν υποθέσουμε ότι εσείς έχετε αναγνωρίσει και αποδεχτεί το “πρόβλημά’ τότε έχετε ήδη μπει σε διαδικασία αλλαγής.
Σας εύχομαι καλή συνέχεια και να αλλάξετε με τον τρόπο και στο βαθμό που πραγματικά επιθυμείτε.
Ευχαριστώ για το χρονο σας! Το άρθο σας αυτο είναι πολύ εστιασμένο και βοηθάει κάποιον να ξεκινήσει αφού πρώτα αποδεχτει αυτές του τις δυσκολιές. Ναι σκεφτομαι την ψυχοθεραπεία! Η αποδοχή είναι δεδομένη από μέρους μου. Οι νέοι τρόποι συμπεριφορας είναι αναγκαίοι και αισθάνομαι μερικες φορες πως πρέπει να ξεκινήσω απ’ την αρχή, απ’ το μηδέν και να τους ξαναεφευρω. Αυτό είναι που μου προκαλεί δεος, με την εννοια του ότι αν αυτό αρχίσει τώρα και χρειάζεται χρόνο, θα είναι σαν να “μικραίνω” και να πρεπει να ξαναμεγαλώσω. Πως θα αντιμετωπίσω-συναναστραφω ανθρώπους της ηλικίας μου που αυτοί έχουν διαμορφώσει ένα πλαίσιο συμπεριφοράς ενώ εγώ δεν έχω. Ασ΄πούμε πριν μερικες μέρες ερχόμενος σε μια ενταση με τη φιλη μου καταλήξαμε να μην επικοινωνούμε, ασ πούμε δηλαδή ότι χωρίσαμε, χωρις να είναι οριστικο.Εκείνη μου είπε να πάω επιτέλους σ’ ενα ειδικό κι έτσι έγινε ο διαπληκτιμος. Θελω να πω πως αν ο ένας απ’ τους δυο αντιλαμβάνεται παράγματα κι άλλος όχι, τότε υπάρχει πρόβλημα.Αρα αποσύρομαι απο τη σχέση και ξεκινάω ψυχοθεραπεία (έχω αποφασίσει να ξεκινήσω) μέχρι να διαμορφώσω επιτέλους χαρακτήρα ή συνεχίζω μαζι της με σκαμπανεβάσματα; Επειδη οι ισσοροπείες αυτές είναι λέπτές θα θελα τη γνώμη σας.
Αγαπητέ κύριε, μου φαίνεται πολύ λογικό να έχετε ανησυχίες μπροστά στην ιδέα να ξεκινήσετε θεραπεία και να αναρωτιέστε πόσο κόπο ή αναστάτωση μπορεί να φέρει αυτό.
Για να είμαι ειλικρινής δεν με βρίσκει πολύ σύμφωνη η ιδέα ότι θα πρέπει να ξεκινήσετε από την αρχή όπως λέτε, γιατί πιστεύω ότι δεν χρειάζεται πάντα να μηδενίσει κάποιος για να αλλάξει πράγματα στον εαυτό του και στη συμπεριφορά του. Στο δικό μου το μυαλό η διαδικασία είναι κάπως σαν χτίσιμο πάνω σε αυτά που ήδη έχουμε – με το μηδένισμα που λέτε, είναι σαν να “ακυρώνετε” τα πάντα σε εσάς. Παρόλο που δεν σας γνωρίζω, τολμώ να στοιχηματίσω ότι υπάρχουν κομμάτια σας που πρέπει να παραμείνουν και που οι άλλοι βρίσκουν ήδη γοητευτικά και ενδιαφέροντα.
Όμως, αν το δούμε με την έννοια της ευελιξίας, μου ακούγεται όμορφο και αναζωογονητικό να “μικρύνετε” και να ξαναμεγαλώσετε. Νομίζω ότι είναι προσόν να έχει κάποιος στη ζωή του αυτή τη δυνατότητα ευελιξίας και, εξάλλου, είναι μύθος η άποψη ότι η ιστορία (γενικώς αλλά και ειδικώς του κάθε ανθρώπου) είναι ευθύγραμμη ή ανοδική…
Κατανοώ ότι αισθάνεστε κάπως μειονεκτικά σε σχέση με άλλους στην ηλικία σας τους οποίους αντιλαμβάνεστε να έχουν διαμορφώσει ένα επιθυμητό πλαίσιο συμπεριφοράς. Κι αυτή η θέση σας όμως μου δίνει την αίσθηση ότι “ακυρώνετε” τον εαυτό σας και ό,τι καλό μπορεί να έχετε. Και πάλι είναι μύθος η εντύπωση ότι οι άλλοι άνθρωποι τα έχουν όλα τακτοποιημένα – άλλο τι δείχνουμε και άλλο τι πραγματικά ισχύει και αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την ηλικία που γράφει η ταυτότητά μας.
Από την άλλη, σε σχέση με το περιστατικό που αναφέρετε, αν μου επιτρέπετε, πάλι αισθάνομαι ότι μειώνετε τον εαυτό σας και το παίρνετε όλο επάνω σας και αναρωτιέμαι για ποιο λόγο. Θέλω να πω, οι σχέσεις έχουν δύο, όσα προβλήματα κι αν έχετε εσείς, το άλλο μέρος είναι πάντοτε συνυπεύθυνο…
Σταματώ όμως γιατί δεν θέλω να εισχωρήσω άλλο στα προσωπικά σας ενώ στην ουσία δεν γνωρίζω λεπτομέρειες για εσάς και τη ζωή σας.
Επίσης δεν μπορώ να ξέρω αν πρέπει να ξεκινήσετε θεραπεία παραμένοντας στη σχέση σας ή να ξεκινήσετε θεραπεία αφού τερματίσατε τη σχέση.
Η γνώμη μου είναι ότι ανεξάρτητα από το τι θα αποφασίσετε, όταν θα ξεκινήσετε θεραπεία θα βρείτε τι θέλετε να κάνετε γενικώς και ειδικώς με τη συγκεκριμένη σχέση.
Υπάρχουν άνθρωποι που επιστρέφουν στη σχέση τους επειδή συνειδητοποιούν ότι είναι κάτι που χρειάζονται στη ζωή τους και άλλοι που, αλλάζοντας μέσα στη θεραπεία, αποφασίζουν να αλλάξουν και τους ανθρώπους και τις σχέσεις που είχαν μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή τους…
Τελειώνοντας, θα σας έλεγα να ξεκινήσετε θεραπεία εφόσον το θέλετε, προσπαθώντας να ελέγξετε τις ανησυχίες σας και έχοντας υπόψη σας ότι δεν μπορείτε να τα ρυθμίσετε όλα από πριν. Η αλλαγή, ακόμα και όταν είναι προς το καλύτερο, πάντα μοιάζει κάπως απειλητική: δεν ξέρουμε από πριν τι θα φέρει και δεν ξέρουμε ποιες ακόμα αλλαγές θα συμπαρασύρει και είναι αλήθεια ότι συχνά ισχύει το “δεν κάνεις ομελέτα αν δεν σπάσεις αυγά…”
Εφόσον έχετε πάρει την απόφαση, θα σας έλεγα να βρείτε και το ανάλογο θάρρος και να προχωρήσετε!
Και πραγματικά σας εύχομαι να εξελιχθούν τα πράγματα με τον τρόπο που επιθυμείτε.
Kαλησπέρα. η απορία μου σε όλο αυτό είναι ότι όλα είναι ακριβώς όπως το άρθρο σας μόνο που σε αυτά π γράφει λέει άλλα πράματα και εκεί λέει αυτά που πιστεύω ότι νιώθει παρόλα αυτα δεν πρόκειτι ποτέ να το παραδεχτεί. λειτουργούν κ ετσι αυτοι οι τυποι ανθρωπων?
Λυπάμαι αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα το ερώτημά σας και δεν θα ήθελα να σας απαντήσω εκτός θέματος. Εξηγήστε μου αναλυτικότερα αν θέλετε και ευχαρίστως θα σας πω τη γνώμη μου.
ειμαι εγω αυτο το ατομο που περιγραφεις ας πουμε.. αλλα εχω ενα τετραδιο και μεσα γραφω ολα αυτα π ου δεν παραδεχομαι στν αλλον. σου λεω οτι δεν αισθανομαι και μεσα στο τετραδιο σου λεω οτι νιωθω τα παντα.. δ θα επρεπε να ειναι η το ενα η το αλλο?
κ αν αυτο το ατομο γραφει κ σε αυτα π γραφει μιλαει γ οσα δεν εκφραζει με λογια? ειναι ιδια περιπτωση? ολα τα αλλα ειναι καρμπον
Για να δω αν έχω καταλάβει καλά… Γνωρίζετε έναν άνθρωπο που είναι “απορριπτικός” όπως ακριβώς περιγράφεται στο άρθρο, δηλαδή στη σχέση του μαζί σας κρατάει αποστάσεις, δεν εκδηλώνει συναισθήματα και όλα τα υπόλοιπα, αλλά έχει ένα τετράδιο όπου εκεί γράφει για συναισθήματα και αναφέρει ότι νιώθει τα πάντα.
Δεν μου διευκρινίσατε αν στο τετράδιο γράφει για εσάς ή αν γράφει γενικώς, αλλά έστω κι έτσι θα σας πω τις σκέψεις μου…
Είναι πιθανό να εκφράζει τα συναισθήματά του μέσα από ποιήματα ή γραπτά κείμενα, επειδή αυτό είναι ευκολότερο σε σχέση με το να εκφράσει συναισθήματα σε έναν αληθινό άνθρωπο.
Επίσης, είναι πιθανό να μην έχει στην πραγματικότητα συναισθήματα, αλλά να έχει διαβάσει ή ακούσει γι’ αυτά και να τα αποτυπώνει στο χαρτί χωρίς όμως να τα νιώθει ουσιαστικά.
Τέλος, είναι πιθανόν, χωρίς να θέλω να ακουστώ σκληρή, να έχει συναισθήματα για κάποιον άλλον και όχι για εσάς, και να γράφει γι’ αυτόν στο τετράδιο.
Το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να ξέρω τι γίνεται μέσα στο κεφάλι του και γιατί κάνει ό,τι κάνει, ούτε είμαι σε θέση να ξέρω αν πραγματικά έχει στοιχεία από τον “απορριπτικό” τύπο ή όχι. Αυτό το ξέρει μόνο ο ίδιος ή κάποιος που τον γνωρίζει πολύ καλά.
Αυτό που θα ήθελα να σας πω όμως αν μου επιτρέπετε, είναι ότι, κατά τη γνώμη μου, δεν έχουν μεγάλη σημασία αυτά τα ερωτήματα για εσάς, με την έννοια ότι την απάντηση που ψάχνετε σας τη δίνει η ίδια η συμπεριφορά του.
Ανεξάρτητα από τους λόγους για τους οποίους μπορεί και εκφράζεται γραπτά αλλά όχι προφορικά και ανεξάρτητα από το αν είναι “απορριπτικός” ή όχι, η συμπεριφορά του προς εσάς, από ό,τι λέτε, μοιάζει να είναι ολοφάνερα απορριπτική.
Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι στο βάθος έχει συναισθήματα για εσάς, αν δεν έχει σκοπό να τα εκφράσει με λόγια ή πράξεις, φοβάμαι ότι δεν σας μένουν πολλά πράγματα να κάνετε…
Λυπάμαι αν σας απογοήτευσα ελαφρώς και πραγματικά εύχομαι να μπορέσετε να βρείτε κάποια στιγμή περισσότερο ξεκάθαρες απαντήσεις.
ara uparxoun ais8imata ayto lew, d kserw pou anaferetai. fusika tha i8ela na anaferetai s mena alla apo katharo egwismo. otan aytos tha katalagiasei tha euxomai apla na ta niw8ei gia opoiadipote. d eimai diate8imeni na prospa8isw . afou vlepw ksekathara oti d mou dinei ayta pou thelw g ayto k ftasame edw pou ftasame. =) einai polu wraio ayto pou kaneis ! euxaristw gia to xrono sou !
Ήμουν κι εγώ σε μία σχέση με άντρα με αρκετά χαρακτηριστικά απορριπτικού. Με στοιχεία υπερεμπλεκόμενου εγώ …Κεραυνοβόλος έρωτας ! Έντονες συγκινήσεις στην αρχή. Δύσκολα τα πράγματα κατόπιν. Παρ’ όλ’ αυτά συμβιώσαμε. Βήμα βήμα ,με πολλή υπομονή, βρήκαμε κάποιες ισορροπίες. Δεν ένιωθα ποτέ ότι έπαιρνα όσα έδινα, αλλά έπαιρνα τόση ικανοποίηση που έδινα και μου έδειχνε να τα εκτιμάει, που αυτό με ξεπερνούσε. Εκδήλωνε τα συναισθήματά του και έδειχνε ότι θέλει να είναι μαζί μου. Τον θαύμαζα για τα πολλά ταλέντα του και την μαχητικότητα στη ζωή του. Τον αγάπησα αυτόν τον άνθρωπο. Δεν θα μιλήσω για τον εγωκεντρισμό του ,τη αντισυμβατικότητά του κτλ. Εκεί που δεν μπόρεσα να αντέξω ήταν οι εκρήξεις θυμού που είχε σπάζοντας αντικείμενα. Δεν άντεχα να φοβάμαι και να περιμένω την επόμενη φορά που θα το έκανε(κάθε 2-3 μήνες). Του πρότεινα να το ψάξει και να κάνει κάτι γι’ αυτό αν ήθελε. Δεν ήταν αρνητικός αλλά και δέκα μέρες μετά και αφού του πρότεινα και ένα κέντρο δεν έβλεπα κάποια κίνηση. Του είχα πει ότι δεν ήθελα να ζήσω έτσι τη ζωή μαζί του. Και το τήρησα . Του είπα με ήρεμο τρόπο να πάρει τα πράγματά του, του δήλωσα σταθερά ότι εγώ έχω ανάγκη να ασχοληθώ με το τι μου συμβαίνει (ξεκινώ ψυχοθεραπεία) του ευχήθηκα τα καλύτερα και κρατάω αποστάσεις. Δεν ήθελε καθόλου να γίνει έτσι αλλά 3 μέρες μετά δεν επιδίωξε επαφή. Βοηθητικό αυτό, αλλά πονάω πολύ μέσα μου…Ζέον γαρ . Γοητευτικότατη η εμπειρία με έναν τέτοιο τύπο ανθρώπου αν και οδυνηρή … Πιστεύετε ότι αν επικρατήσουν καλές συνθήκες, με τη δική μου ψυχοθεραπεία και τη δική του προσπάθεια σε ειδικό, υπάρχει πιθανότητα να ξαναπροσπαθήσουμε ; Εχει αποτελέσματα η διαχείριση του θυμού ; (η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία ε;) Ποιος μπορεί να ξέρει το βαθμό και τα όρια του κάθε τύπου και κατά πόσο μπορεί να διευρύνει ο κάθε τύπος τα όρια του και να γίνει πιθανή μια υγιής ή βιώσιμη σχέση ; Σας ευχαριστώ !
Αγαπητή φίλη,
Σας ευχαριστώ πολύ που μοιραστήκατε την εμπειρία σας μαζί μας και λυπάμαι που απαντώ με αρκετή καθυστέρηση.
Διαβάζοντας όσα γράφετε η πρώτη αυθόρμητη σκέψη μου είναι ότι πολλές φορές οι άνθρωποι δυσκολεύουμε τη ζωή μας παραπάνω από όσο χρειάζεται ή αντέχουμε. Μην με παρεξηγήσετε – αυτό που θέλω να πω είναι ότι συχνά, χρησιμοποιώντας ως βοήθεια τη ψυχολογία ή άλλες πηγές, αναλύουμε και εξετάζουμε τις σχέσεις μας με έναν εργαστηριακό τρόπο σαν να είναι κάποιου είδους κλινικό περιστατικό προς διερεύνηση, διάγνωση και θεραπεία. Αντιλαμβάνομαι φυσικά ότι η σχέση που περιγράφετε σας είναι σημαντική και ακόμα καταλαβαίνω τη διάθεση και ελπίδα σας να δουλέψετε γι’ αυτή και να τη “σώσετε”. Από την άλλη όμως αναρωτιέμαι αν “πρέπει” να υπάρχει για τον καθένα μας ένα προσωπικό όριο που να καθορίζει το σημείο πέρα από το οποίο η σχέση μας παύει να λειτουργεί αυθόρμητα, ομαλά και ανταποδοτικά και μετατρέπεται σε κόπο και συνεχή προσπάθεια να διασωθεί και να λειτουργήσει.
Λέτε ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει κάποιες εκτιμητέες ποιότητες ως άνθρωπος (τα ταλέντα του, η μαχητικότητά του), αλλά θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι, κατά τη γνώμη μου, αυτά δεν διασφαλίζουν ότι ένας άνθρωπος μπορεί να σχετιστεί με τρόπο ικανοποιητικό για έναν άλλο άνθρωπο, π.χ. εσάς. Πέρα από τα όποια χαρακτηριστικά του, το σημαντικό είναι το πώς φέρεται σε εσάς και αν εσάς ο τρόπος του σας καλύπτει.
Με ρωτάτε αν πιστεύω ότι μπορεί αυτή η σχέση να γίνει υγιής ή βιώσιμη… Δυστυχώς δεν μπορώ να το ξέρω γιατί δεν σας γνωρίζω και από τις περιγραφές που μου δίνετε για εσάς και εκείνον δεν μπορώ να βγάλω κανένα ασφαλές συμπέρασμα. Για την ακρίβεια ακόμα και να σας γνώριζα καλά και τους δύο και πάλι δεν θα μπορούσα να βγάλω ασφαλές συμπέρασμα γιατί το μέλλον κανείς δεν το γνωρίζει και η απόφαση να προσπαθήσει κανείς να κάνει μια σχέση να λειτουργήσει εμπεριέχει έτσι κι αλλιώς ένα ποσοστό ρίσκου ανεξάρτητα από τα χαρακτηριστικά των εκάστοτε συντρόφων.
Αν μπορούσα να σας δώσω μια “συμβουλή” θα σας έλεγα να κάνετε αυτό που λέει η καρδιά σας (π.χ. να δουλέψετε για τη σχέση) και να αφήσετε τα πράγματα να εξελιχθούν χωρίς να προσπαθείτε να “χωρέσετε” τον εαυτό σας και τον άλλο άνθρωπο σε κουτάκια ή κατηγορίες. Σίγουρα είναι βοηθητικό να γνωρίζει κανείς κάποια πράγματα για τους τύπους δεσμού και τη διαχείριση του θυμού ή να κάνει ψυχοθεραπεία για να γνωρίσει τον εαυτό του, όμως κατά τη γνώμη μου είναι εξίσου βοηθητικό να επιτρέπει κανείς στον εαυτό του και στους άλλους να είναι, να σκέφτεται και να κάνει πολλά περισσότερα και διαφορετικά πράγματα από ό,τι προβλέπει π.χ. ο τύπος δεσμού που τον χαρακτηρίζει…
Για μένα το μόνο ασφαλές συμπέρασμα σε σχέση με όσα βιώνετε, είναι ότι οι σχέσεις, είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν είναι εξολοκλήρου στον έλεγχό μας και η πορεία τους δεν μπορεί να είναι προδιαγεγραμμένη εκ των εκ των προτέρων…
Πραγματικά εύχομαι να εξελιχθούν τα πράγματα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για εσάς και θα ήθελα να σας πω ότι χαίρομαι που σας ακούω να λέτε ότι, παρ’ όλες τις δυσκολίες και την αβέβαιη συνέχεια, μπορείτε και αναγνωρίζετε τα καλά κομμάτια αυτής της σχέσης και όσα όμορφα πράγματα σας έκανε να αισθανθείτε…
Καταλαβαίνω από την απάντησή σας ότι ασχοληθήκατε ιδιαίτερα με τους προβληματισμούς μου και σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό ! Καταλαβαίνω επίσης από το περιεχόμενο των λόγων σας ότι γράφετε με ειλικρίνεια και ευθύνη. Κρατώ το κομμάτι που σαν άνθρωπο με εκφράζει περισσότερο ” ..να κάνετε αυτό που λέει η καρδιά σας (π.χ. να δουλέψετε για τη σχέση) και να αφήσετε τα πράγματα να εξελιχθούν χωρίς να προσπαθείτε να «χωρέσετε» τον εαυτό σας και τον άλλο άνθρωπο σε κουτάκια ή κατηγορίες.” Αυτό ακριβώς κάνω τη συγκεκριμένη περίοδο και νιώθω πολύ ευχαριστημένη. Συνεχίσετε να κάνετε αυτό που τόσο φαίνεται ότι αγαπάτε …
[…] Πηγή : vivifatourou.gr […]
[…] Πηγή : vivifatourou.gr via thessalonikiartsandculture.gr […]
πραγματικά ήταν ένα πολύ χρήσιμο άρθρο που εξηγεί πολλά βάσει της ψυχολογίας..είχα κι εγώ σχέση με έναν τέτοιο άνθρωπο 5 χρόνια ο οποίος ενώ στην αρχή φαινόταν πολύ ερωτευμένος και τρυφερός μόλις πέρασε η πρώτη φάση του έρωτα σταδιακά απομακρύνθηκε, έγινε αδιάφορος ακόμη και στο σεξουαλικό κομμάτι για μεγάλα διαστήματα, δεν ενδιαφερόταν για το τί συνέβαινε στη ζωή μου ή για τα συναισθήματά μου, δεν με εκτιμούσε μου μιλούσε άσχημα και με κατηγορούσε για συμπεριφορές που δεν είχα ποτέ δείξει και ανέφερε αυτές ως αιτία για τη δική του απομάκρυνση..ακόμα και την εμμονή του με τη χρήση του Ίντερνετ όταν ήμασταν μαζί μόνοι μας ή έξω βόλτα οι 2 μας σε μένα την είχε αποδώσει..δεν είναι δυνατόν να έχεις σχέση με μια οθόνη συνεχώς ανάμεσα σε σένα και τον άλλο και να μη συζητάς τίποτα..επιπλέον πάντα απέρριπτε τους άλλους ως κατώτερους και είχε μόνο κάτι κακό να πει γι αυτούς..ακόμα και για τους γονείς του πάντα μιλούσε άσχημα και τους υποβάθμιζε, ενώ εκείνοι πάντα προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν με τον τρόπο του..αντίθετα εκείνος πάντα τους κρατούσε σε απόσταση όπως και μένα..ποτέ δεν χαιρόταν με τίποτα και δε συζητούσε για τίποτα παρά μόνο αν κάτι καλό συνέβαινε σε εκείνον ακόμα και κάτι σημαντικό να είχε συμβεί σε μένα το υποβίβαζε και ποτέ δεν με άφηνε να το χαρώ..πρόκειται πιστεύω για μια πάρα πολύ προβληματική συμπεριφορά και από τη στιγμή που και ο άλλος δε νιώθει την ανάγκη να βοηθηθεί σε φθείρει και σένα ψυχολογικά όλο αυτό..
Λίνα σας ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο.
Πραγματικά δεν ξέρω τι θα μπορούσα να απαντήσω χωρίς να “χαλάσω” την εμπειρία που με ειλικρίνεια και σαφήνεια μας μεταφέρετε.
Θα ήθελα μόνο να σας πω ότι θαυμάζω πραγματικά τις αντοχές και την επιμονή σας να μείνετε πέντε χρόνια σε αυτή τη σχέση, ότι ο πρώην σύντροφός σας, έτσι όπως τον περιγράφετε, μου φαίνεται να βιώνει και ο ίδιος την ίδια δυστυχία που προσπαθεί να σκορπίσει γύρω του και, τέλος, θα ήθελα να σας πω ότι το μήνυμά σας αποπνέει μια βαθιά κατανόηση και σοφία για τη ζωή, τους ανθρώπους και τις σχέσεις, που συμπεραίνω ότι, εν μέρει, ήταν το “μάθημα” και μαζί το “κέρδος” σας από τη συγκεκριμένη σχέση.
Να είστε καλά και πάλι ευχαριστώ.
Γνώρισα έναν άνδρα με αυτό ακριβώς το στυλ πριν από 1,5 χρόνο.. Και ενώ αρχικά ήταν ενθουσιώδης και θερμός (ενώ εγώ επιφυλακτική διότι εκείνη την περίοδο είχα άλλα προβλήματα), κατά τη διάρκεια του πρώτου μήνα της σχέσης μας άρχισε να απομακρύνεται.. Καθώς είχαμε κοινή ζωή (συχνάζαμε σε ίδια μέρη) βλεπόμασταν συχνά και μετά, επικοινωνούσαμε, υπήρχε σεξουαλική επαφή που μειωνόταν όμως, δεν είχε την ίδια συχνότητα όπως πρώτα.. Η σχέση μας είχε διαρκώς on/off και από μένα κ από εκείνον.
Παρατήρησα πως στις σχεσεις μου ενώ συνήθως εξαφανίζομαι οταν μου εκδηλωνονται αβέβαιες συμπεριφορές ή νιωθω υποτιμηση (όντας εγωίστρια και ρεαλίστρια από τη φύση μου), είχα κολλήσει με εκεινον διότι πρώτη φορά είχα γνωρίσει άνθρωπο που ταίριαζα σαν χαρακτήρα και τρόπο ζωής, καθως επισης εβλεπα οτι ειναι αγαθος και τρωτος… Εβλεπα πως επρεπε να τον ψαχνω για να τον βρω, αλλά με το που χανόμουν εκείνος με έψαχνε (αν κ με αργούς ρυθμούς) και με κρατούσε στη ζωή του.
Και το σκηνικό συνεχιζόταν για 1,5 χρόνο. Φανταστείτε πως μετά από όλο αυτό τον καιρό κοιμηθήκαμε μαζί πρώτη φορά πριν 2 μήνες (!) Εγώ δεν καταπιεζόμουν με αυτό, αλλά άρχισα να καταπιέζομαι όταν είδα πως αισθανόμουν πράγματα που δεν έπρεπε να αισθάνομαι για έναν τέτοιο άνθρωπο (καθως ειχα διαβασει αυτο το αρθρο, κ ειχα μαθει απο κοντινο του περιβαλλον πως παρολο που ειναι 30 δεν εχει εμπλακει ποτε του σε σχεση, και δε μπορει να αντιληφθει πως ειναι να συμβιωνεις με καποιον αλλο)
Ηξερα πως δε θα εβγαζα κατι με το να εξωτερικευσω αυτα που νιωθω, αλλα ηξερα επισης οτι αν τα πω θα κανω καλο σε μενα (διοτι αυτη η σχεση μονο φαυλος κυκλος ειναι)
Επομενως τα ειπα κ πηρα τις απαντησεις που περιμενα. Μου ειπε οτι παρολο που ειμαστε ιδιοι κ του αρεσω πολυ κ περναει πολυ ομορφα, δε μπορει να δεθει, δεν ειναι για κατι σοβαρο.. Οτι ηταν ψυχρος για να μη δεθω (ισως και να μη δεθει κ αυτος..?) Και αν επιθυμω να το συνεχισουμε, να ειμαστε ως εχει. Κατι που δε θα αντεχα, και ποιο το νοημα μιας σχεσης αν καταπιεζεις τον εαυτο σου κ δεν περνας καλα? (παρολο που νιωθω πολλα..)
Ειπαμε να ξαναμιλησουμε, αλλα αποφασισα να εξαφανιστω, ηταν οτι καλυτερο μπορουσα να κανω για μενα στην παρουσα φαση.
Θεωρω πως κ εκεινος με κρατουσε στη ζωη του γιατι εβλεπε πως ταιριαζουμε, τωρα γιατι δε μπορουσε να αποδεχτει μια σχεση μαζι μου ειναι ενα ζητημα που ουτε φταιω, ουτε με αφορα, ουτε θα μπορουσα να κανω κατι για αυτο.
Ισως φανει χαζο, ισως φανει σαν μια ελπιδα που κραταω μεσα μου, αλλα πιστευω βαθια οτι καποια στιγμη, καποτε θα ειμαστε μαζι, οχι γιατι δεν αντεχω την απορριψη (την εχω βιωσει ουκ ολιγες φορες, και καθε φορα μαθαινω κατι νεο απο αυτην) αλλα γιατι γνωρισα εναν ανθρωπο που περνουσα ομορφα και σεξουαλικα αλλα κ συζητωντας μαζι του.
Ευχαριστω πολυ
Αγαπητή Μαρίνα, σας ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο και ιδιαιτέρως σας ευχαριστώ για την τιμή να μοιραστείτε στο blog μου την εμπειρία σας.
Η αίσθησή μου διαβάζοντας όσα αναφέρετε είναι ότι έχετε πολύ καλή επίγνωση όσων έχετε βιώσει και αισθανθεί με αφορμή αυτή τη σχέση, κάτι που για μένα σημαίνει ότι έχετε τις ικανότητες να χειριστείτε τα μεθεόρτια αυτής της κατάστασης με τρόπο εποικοδομητικό και ρεαλιστικό για εσάς.
Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από την ειλικρίνεια, ακρίβεια και οξυδέρκεια με την οποία περιγράφετε τη δική σας συμπεριφορά, τις δικές σας σκέψεις και τα δικά σας συναισθήματα. Από αυτό υποψιάζομαι ότι είστε ένας άνθρωπος που “ξέρει τι του γίνεται”, που αναλαμβάνει τις ευθύνες του και που όταν είναι να “μπλέξει” το κάνει συνειδητά και χωρίς να χρησιμοποιεί δικαιολογίες, όπως παρασύρθηκα, δεν είχα καταλάβει και τα λοιπά.
Επίσης, θα ήθελα να σας πω ότι η ελπίδα σας ότι κάποια στιγμή θα είστε μαζί με αυτόν τον άνθρωπο, με συγκίνησε. Σας το εύχομαι κι εγώ από την καρδιά μου, αφενός γιατί κανείς δεν μπορεί να το αποκλείσει (ποιος μπορεί να ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον;) και, αφετέρου, γιατί αισθάνομαι ότι είστε απολύτως συνειδητοποιημένη και ότι δεν θα βάλετε τη ζωή σας σε αναμονή περιμένοντας για πάντα αυτόν τον άνθρωπο.
Ελπίζω, λοιπόν, να συνεχίσετε να ζείτε τη ζωή σας με τον ίδιο όμορφο και ώριμο τρόπο που ήδη το κάνετε και αν ποτέ ξανασυναντηθούν οι δρόμοι σας με το συγκεκριμένο άνθρωπο, να πάρετε τις κατάλληλες για εσάς αποφάσεις.
Να είστε καλά!
Συγχαρητήρια για το αρθρο σας καθως επισης και για ολη την στηλη!!!!Περιγραψατε την προσφατη εμπειρια μου που ειχα, με εναν αντρα μεγαλυτερο μου ο οποιος ειχε ακριβως αυτες τις συμπεριφορες που περιγραφετε!Και μετα απο 1.5 χρονο σχεσης αφου μπαινοβγαινε ο ενας στη ζωη του αλλου αποφασισα πριν λιγο καιρο να κλεισω αυτην την πορτα.Η εμπειρια μου να ειμαι με εναν ανθρωπο απορριπτικου χαρακτηρα ηταν πολυ τραυματική, μιας και εγω εχω την ταση να προσκολλαμαι σε σχεσεις.Οσο και να πιστευω οτι κρυβει ενα πληγωμενο παιδι μεσα του και οσο και να ηθελα να ειμαι με αυτον τον ανθρωπο καταλαβαινα μερα με τη μερα, οτι γινομαι διπλα του ενας ανθρωπος με ακομα περισσοτερες ανασφαλειες, αγχη… Καθε μερα που περνουσε, φοβομουν να μη με απορριψει και ποτε δε μπορουσα να κανω μια απλη συζητηση που αφορουσε το πως ειμαστε σα χαρακτηρες και το τι θα πρεπει να γινει για να αισθανθουμε ασφαλεις μεσα στη σχεση.Τι θα με συμβουλευατε να κανω για να ξεπεραστει ολη αυτη η τραυματική εμπειρια?Σας ευχαριστω πολυ γιαυτο το πολυτιμο αρθρο και παλι συγχαρητηρια.
Σας ευχαριστώ θερμά για τα καλά σας λόγια και λυπάμαι που σας απαντώ με καθυστέρηση.
Διαβάζοντας το σχόλιό σας, καταλαβαίνω ότι δώσατε χρόνο και αρκετές ευκαιρίες στον συγκεκριμένο άνθρωπο, αλλά στο τέλος βάρυνε περισσότερο η δική σας ψυχική ηρεμία και αποφασίσατε να κλείσετε την πόρτα όπως λέτε, παρόλο που φαντάζομαι πόσο δύσκολο ήταν αυτό.
Μακάρι να μπορούσα να σας συμβουλέψω κάτι και να ξεπεραστεί εύκολα και γρήγορα αυτή η τραυματική εμπειρία, αλλά από τη στιγμή που δεν σας γνωρίζω δεν μπορώ να ξέρω τι είναι αυτό που χρειάζεστε ούτε ξέρω πώς θα “έπρεπε” να διαχειριστείτε αυτή την εμπειρία ώστε να την “χωρέσετε” μέσα σας.
Αυτό που έχω δει συχνά να συμβαίνει είναι ότι, οι άνθρωποι που βιώνουν τραυματικές σχέσεις όπως αυτή που περιγράψατε, έχουν την σπάνια ευκαιρία να μάθουν πολλά πράγματα για τον εαυτό τους με αφορμή όσα βίωσαν, να αναθεωρήσουν κάποια άλλα και γενικά να “αλλάξουν” με συχνά αναπάντεχους τρόπους.
Κατά τη γνώμη μου, δεν βοηθάει να κουκουλώσει κανείς αυτά που αισθάνεται και να βιαστεί να ξεπεράσει όλα όσα έγιναν. Αν, όπως λέτε, βιώσατε μια τραυματική εμπειρία, για μένα είναι πολύ λογικό να χρειάζεστε κάποιο χρόνο προκειμένου να επουλωθεί και να “θεραπευτεί” αυτό το τραύμα. Θα σας έλεγα λοιπόν να πάρετε όσο χρόνο χρειάζεστε προκειμένου να διαχειριστείτε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας, να μην φοβηθείτε να πονέσετε αν το αισθάνεστε και να προσπαθήσετε να δείτε την εμπειρία σας ως μια ευκαιρία να γνωρίσετε καλύτερα τον εαυτό σας (τις ανάγκες του, τις επιλογές του, τη συμπεριφορά του και λοιπά), όπως και για να αναλογιστείτε το παρακάτω σας.
Βεβαίως, η πράξη πάντα είναι αρκετά διαφορετική από τη θεωρία, αλλά πιστεύω ότι, αν έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας, θα μπορέσετε, αργά ή γρήγορα, να ξεπεράσετε αυτή την εμπειρία με τον καλύτερο και ωφελιμότερο για εσάς τρόπο.
Σας εύχομαι καλή δύναμη!
Σας ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου για την απαντηση σας και για το χρονο που αφιερωσατε για να μου γραψετε!!!Ειμαι πραγματικα χαρουμενη που βρηκα την ιστοσελιδα σας διαβαζω ολα τα αρθρα σας και με εχετε βοηθησει παρα πολυ να καταλαβω πολλα πραγματα για τον εαυτο μου αλλα και για μια πιο σωστη διαχειρηση συναισθηματων μου οπως και να καταλαβαινω καλυτερα και τους ανθρωπους γυρω μου!!!Κανετε μεγαλο εργο και συγχαρητηρια για τον τροπο που γραφετε και προσεγγίζετε την τοσο δυσκολη κσι περιπλοκη ψυχολογια των ανθρωπων.Και φυσικα θα ακολουθησω την πολυτιμη συμβουλη σας,θα παρω υον χρονο μου και θα προσπαθησω να δω θετικα την εμπειρια αυτη και να μαθω πιο πολλα μεσα απο αυτη, για τον εαυτο μου.Μεσα απο την καρδια μου σας ευχομαι ο,τι καλυτερο!Συγχαρητηρια κσι ευχαριστω πολυ!!!
Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον το άρθρο σας.. Αρχικά για εκπαιδευτικούς λόγους, έπειτα όσο το διάβαζα έβλεπα εμένα.. Προχθές για άλλη μία φορά μου είπε ένας άνθρωπος ότι βάζω φράγματα και δεν αφήνω κανέναν να πλησιάσει σαν να μην θέλω να εμπλακώ σε σχέσεις.. Συνειδητοποίησα την κατάσταση και κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσαν.. Είδα τον εαυτό μου έξω από εμένα, σαν τρίτο πρόσωπο! Είμαι κάπως σοκαρισμένη αλλά χαρούμενη παράλληλα που κατανόησα εμένα κατά κάποιον τρόπο.. Πάντα έλεγα ότι φταίνε οι άλλοι που δεν με καταλαβαίνουν, ένιωθα να μιλάω αλλά να μην με καταλαβαίνει κανείς-σχεδόν!, ότι δεν έβρισκα άνθρωπο να μπορούμε να βρούμε κοινά σημεία.. Σας ευχαριστώ για το άρθρο αυτό, με έβαλε σε σκέψεις και γιατί όχι, θέλω να δουλέψω τις σχέσεις μου μετά από αυτό αφού εντόπισα επιτέλους τι ”πάει λάθος”!
Σας ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και λυπάμαι που απαντώ με καθυστέρηση.
Κατά τη γνώμη μου, περιγράφετε πολύ γλαφυρά την αίσθηση που βιώνει κάποιος όταν “ανακαλύπτει” κάτι καινούργιο για τον εαυτό του – ξάφνιασμα και συνάμα ανακούφιση.
Μου ακούγεται πολύ όμορφη και απελευθερωτική, η ισορροπία που βρήκατε μεταξύ της δικής συμβολής στα σχεσιακά προβλήματα που αντιμετωπίζετε και της συμβολής των άλλων. Αισθάνομαι ότι με τον αυτό τον τρόπο μπορείτε να δείτε με περισσότερη αποδοχή, τόσο εσάς την ίδια, όσο και τους ανθρώπους με τους οποίους σχετίζεστε και αυτού του είδους η μετατόπιση της οπτικής γωνίας, πιστεύω ότι μόνο βοηθητική μπορεί να αποδειχθεί.
Χαίρομαι πραγματικά που σας φάνηκε χρήσιμο το άρθρο και εύχομαι να κάνετε “καλή δουλειά”, όπως τη θέλετε, στο κομμάτι των σχέσεων!
Καλησπέρα κ. Φατούρου, το δικο μου θεμα ειναι το παραπανω νομιζω, καθως νιωθω τον φιλο μου ως εναν ανθρωπο δυσκολο και απορριπτικο. Αυτο με κανει να το λεω καθως ειμαστε εξι χρονια μαζι, τα πεντε απο αποσταση και παλιοτερα πριν τρια χρονια και πριν εναμισι που του ειχα ζητησει να μεινουμε μαζι ειχε αρνηθει. Τωρα στο σημερα θελει να μεινουμε μαζι αλλα εφοσον τακτοποιηθουν καποιεσ επαγγελματικες εκκρεμοτητες καθως εχουμε μεινει και οι δυο ανεργοι και εχουμε γυρισει στο πατρικο του ο καθενασ σε διαφορετικες πολεις. Οταν ομως του αναφερω να βρεθουμε και να κοιμηθω κ εγω μαζι του στο πατρικο (αντι του ξενοδοχειου) του και εκεινος αντιστοιχα μαζι μου στο δικο μου αρνειται και παλι διοτι θεωρει οτι αν γινει αυτο θα σημαινει οτι πρεπει να αραβωνιαστουμε και οτι δεν ειναι ετοιμος για τετοιο βημα αν πρωτα δεν συγκατοικησουμε. Εγω ολα αυτα τα θεωρω γελοιοτητες και προφασεις σε μια δικη του ανημπορια να δεσμευτει.. δεν ξερω. Παντως νιωθω οτι η συμπεριφορα του ολα αυτ τα χρονια με εχει πληγωσει και δεν ξερω αν αντεχω και αλλο να προχωραει αυτη η σχέση σύμφωνα με τισ δικές του αποφάσεις και τα δικές του κομπλεξικές συμπεριφορές. Περιμένω απάντηση σας. Ευχαριστώ
Mairi, ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και που μοιραστήκατε την ιστορία σας μαζί μας.
Πραγματικά δεν ξέρω τι απάντηση θα μπορούσα να σας δώσω που να σας ικανοποιεί. Περιγράφετε μία μακροχρόνια σχέση με έναν άνθρωπο που είναι “ανήμπορος να δεσμευτεί” όπως λέτε και ο οποίος με τη συμπεριφορά του σας έχει πληγώσει.
Καταλαβαίνω ότι εσείς θα επιθυμούσατε να ήταν διαφορετικά τα πράγματα μεταξύ σας κι ακόμα καταλαβαίνω ότι αισθάνεστε μπερδεμένη ως προς το πώς πρέπει να προχωρήσουν τα πράγματα.
Μακάρι να μπορούσα κάτι να σας πω ώστε να γίνουν τα πράγματα καλύτερα για εσάς, αλλά πραγματικά δεν έχω ιδέα τι αλήθεια χρειάζεστε. Πόσο τον αγαπάτε αυτό τον άνθρωπο; Πόσο θέλετε να κρατήσετε τη σχέση σας μαζί του; Είστε διατεθειμένη να μείνετε κοντά του ενώ εκείνος είναι τόσο απόμακρος; Έχετε αντοχές να περιμένετε κι άλλο μήπως εκείνος αλλάξει συμπεριφορά; Αισθάνεστε ότι θα πάνε χαμένα τα χρόνια που επενδύσατε σε αυτή τη σχέση αν χωρίσετε τώρα; Για ποιους λόγους επιλέξατε να σχετιστείτε και να παραμείνετε πέντε χρόνια με έναν άνθρωπο που επιθυμεί διαφορετικά επίπεδα οικειότητας από τα δικά σας;
Οι ερωτήσεις μου προφανώς είναι ρητορικές, αλλά τις θέτω υπόψη σας γιατί, κατά τη γνώμη μου, είναι σκέψεις που ίσως θα ήταν βοηθητικό να κάνετε στην προσπάθειά σας να αποφασίσετε για τη σχέση σας, τον εαυτό σας και τη ζωή σας από εδώ και πέρα.
Εύχομαι πραγματικά να βρείτε σύντομα την κατεύθυνση προς την οποία επιθυμείτε να κινηθείτε.
Και εγώ είμαι πολύ προβληματισμένη. Είχα μια σχέση τα τελευταία δύο χρόνια. Τον περασμένο χρόνο μου έκανε πρόταση και δέχτηκα. Τον Οκτώβριο που πέρασε κανονίζαμε για γάμο και για το μέλλον μας. Τα προβληματάκια που προέκυπταν είχαν να κάνουν πάντα με την αγάπη, δηλαδή αναρωτιόταν αν τον αγαπάω, γιατί δεν κανόνισα εγκαίρως να πάμε να βρούμε εκκλησία, μήπως δεν θέλω και γενικά είχε κάποια ανασφάλεια σχετικά με το πόσο τον αγαπάω. Πέρυσι έφυγε με μετάθεση, αλλά αυτό δεν μας είχε επηρρεάσει στη σχέση μας, μόνο σε πρακτικά ζητηματάκια. Στο τέλος Οκτωβρίου, ένας κουμπάρος δικός μου, του μίλησε στο ιντερνετ. Ο κουμπάρος μου δεν εκφράστηκε σωστά και αυτά που του είπε τα πήρε στραβά και άρχισε να με ρωτάει αν έχει γίνει κάτι με εμένα και τον κουμπάρο μου. Εγώ επειδή νόμιζα ότι ήταν κάτι απλό που είχε παρεξηγήσει, δεν έδωσα σημασία. Αλλά τελικά δεν ήταν απλό, αφού μου είπε να χωρίσουμε, ότι δεν αντέχει άλλο, ότι η σχέση ήταν μονομερής, να μην τον ξαναπάρω ποτέ τηλέφωνο και άλλα πολύ σκληρά λόγια. Εγώ προσπάθησα να καταλάβω γιατί τα έλεγε όλα αυτά και τελικά διάβασα αυτά που του είχε γράψει ο κουμπάρος μου, τα οποία όντως ήταν παρεξηγήσιμα και λάθος διατυπωμένα. Τον πήρα τηλέφωνο για να του πω ότι διάβασα τα μηνύματα και ότι καταλαβαίνω ότι πληγώθηκε και γιατί και έβαλε τα κλάμματα και μου είπε να μην τον ξαναπάρω τηλέφωνο και μάλιστα με μπλόκαρε. Μια εβδομάδα αργότερα του άφησα ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή και του είπα ότι μου λείπει και ότι τον αγαπάω και ότι θα ήθελα να του μιλήσω. Μου έστειλε ένα μηνυμα να τον πάρω όταν θα μπορούσα να μιλήσω. Τον πήρα και του έίπα πως νιώθω, δεν άκουγε τίποτα απ’ότι έλεγα και μου είπε και πάλι να μην τον ξαναπάρω γιατί θα με ξαναμπλοκάρει και θα πάρει την αστυνομία. Εγώ δεν έχω καταλάβει τι έγινε έτσι ξαφνικά. Δηλαδή δεν έχει γίνει κάτι κακό και αφού ήταν όλα καλά μεταξύ μας και ήθελε πολύ να έχουμε κοινό μέλλον, πώς ξαφνικά άλλαξε έτσι; καταλαβαίνω ότι έχει πληγωθεί πολύ αλλά δεν ήθελε να μου εξηγήσει γιατί και ούτε ήθελε να ακούσει τίποτα από αυτά που έλεγα. Πήρε την δική του απόφαση και οχυρώθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να μην κάνει πίσω.
Αγαπητή Β, σας ευχαριστώ θερμά που μοιραστήκατε την ιστορία σας και λυπάμαι που δεν μπόρεσα να σας απαντήσω νωρίτερα.
Διάβασα με προσοχή όσα γράφετε και νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω γιατί είστε τόσο προβληματισμένη – κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ καθώς διάβαζα. Θέλω να πω ότι, τουλάχιστον από τις πληροφορίες που αναφέρετε, η συμπεριφορά του συντρόφου σας είναι ΄”ανεξήγητη” και μπερδευτική. Τη μία στιγμή είστε έτοιμοι να παντρευτείτε και την αμέσως επόμενη σας απειλεί με μπλοκαρίσματα και αστυνομίες – μου φαίνεται απόλυτα λογικό να μην καταλαβαίνετε τι έγινε έτσι ξαφνικά.
Είναι πιθανό ότι αν ακούγαμε την ιστορία από την πλευρά του συντρόφου σας, θα μπορούσαμε ίσως να βγάλουμε κάποιο νόημα, αλλά από ό,τι λέτε εκείνος έχει οχυρωθεί και δεν κάνει πίσω.
Από την άλλη, αναρωτιέμαι μήπως υπήρχαν βαθύτερα προβλήματα στη σχέση σας τα οποία απλώς πυροδοτήθηκαν με το συγκεκριμένο περιστατικό με τον κουμπάρο. Κι ακόμα με προβληματίζει το πόσο και αν γνωρίζετε πραγματικά ο ένας τον άλλο – το λέω αυτό γιατί εσείς φαίνεται να πέφτετε από τα σύννεφα με τη συμπεριφορά του και να μην τον αναγνωρίζετε πλέον και εκείνος δείχνει να μην ξέρει ποια είστε και να μην σας εμπιστεύεται, εφόσον μια τυχαία συνομιλία με κάποιον τρίτο τον έκανε να πιστέψει όσα πίστεψε και να φερθεί με τον τρόπο που φέρθηκε.
Τέλος, σκέφτομαι ότι αν ήμουν στη θέση σας και με ενδιέφερε αυτός ο άνθρωπος, πιθανότατα θα έκανα κάποια προσπάθεια (όπως ήδη το κάνατε) και θα έδινα κάποιο χρόνο (σε εκείνον, στη σχέση και στον εαυτό μου) με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα ξεκαθαρίσουν και θα τακτοποιηθούν τα πράγματα, αλλά επίσης θα σκεφτόμουν πολύ σοβαρά αν θέλω πραγματικά να περάσω τη ζωή μου με έναν άνθρωπο που για ένα ασήμαντο γεγονός δεν έχει καμία δυσκολία να με διαγράψει τελείως από τη ζωή του χωρίς καμία εξήγηση.
Και πάλι σας ευχαριστώ και εύχομαι τα πράγματα να εξελιχθούν με τον καλύτερο για εσάς τρόπο.
Πάντως ένα θέμα είναι μήπως βιαστούμε να χαρακτηρίσουμε ως απορριπτικό έναν άνθρωπο που απλά δεν ενδιαφέρεται με τον τρόπο που θα θέλαμε.
Σόνια, νομίζω ότι ο προβληματισμός που θέτεις είναι πολύ μεγάλη παγίδα και συγχρόνως μεγάλος πειρασμός! Θέλω να πω, συχνά οι άνθρωποι βρίσκουμε διάφορες δικαιολογίες προκειμένου να αποφύγουμε να αποδεχτούμε δυσάρεστες αλήθειες – μερικές φορές, η απόρριψη που δεχόμαστε από έναν “απορριπτικό ” (ο οποίος υποτίθεται απορρίπτει τους πάντες), είναι πιο ευκολοχώνευτη (και λιγότερο προσωπική ή οδυνηρή), από την αίσθηση μιας “κανονικής” απόρριψης.
Κατά τη γνώμη μου πάντως, οι άνθρωποι που ταλαιπωρούνται σε σχέσεις και προσπαθούν να κάνουν διάγνωση στους άλλους για να καταλάβουν τι τους συμβαίνει πάνε γυρεύοντας για μπελάδες…
Όσο για τα στυλ δεσμού γενικά, θεωρώ ότι είναι χρήσιμα εργαλεία για να καταλάβουμε γενικές τάσεις στον τρόπο που σχετίζονται οι άνθρωποι, αλλά όχι για να τα χρησιμοποιούμε ως οδηγούς διάγνωσης για συγκεκριμένους ανθρώπους. Και, επιπλέον, πιστεύω ότι έχουν ακόμα μεγαλύτερη αξία όταν μπορεί κάποιος μέσα από αυτά να καταλάβει κάπως καλύτερα ο ίδιος τον εαυτό του.
Σε ευχαριστώ για την πολύτιμη και πολύ λεπτή διάκριση που έθεσες.
Εξαφανίζεται στα καλά καθούμενα και δεν ξέρεις πότε θα τον ξαναδείς. Κρατάει ολόκληρα κομμάτια ή περιόδους της ζωής του στο σκοτάδι. Διατηρεί ταυτόχρονα πολλές «χλιαρές» σχέσεις με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, που ο ένας αγνοεί την ύπαρξη του άλλου. Βαριέται πολύ γρήγορα και αναζητά διαρκώς εναλλαγές, προκλήσεις και νέα ερεθίσματα. Δηλώνει ότι δεν είναι έτοιμος για σχέση, αλλά συνεχίζει να μένει στη σχέση ή, αντίστροφα, δηλώνει ότι είναι έτοιμος για σχέση, αλλά κάνει τα πάντα για να σαμποτάρει τη σχέση.
Μόνο να υποπτευτώ μπορώ τους λόγους για τους οποίους θελήσατε να τονίσετε το συγκεκριμένο απόσπασμα, αλλά έστω κι έτσι χαίρομαι που το κάνατε.
Το άρθρο σας αυτό το διαβάζω τον τελευταίο μήνα κάθε μα κάθε μέρα. Μέχρι να το απομνημονεύσω, θα το διαβάζω.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο τοποθέτησε κάποιες σκέψεις μου στη σωστή σειρά. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει λάβει τόσα πολλά σχόλια.
Μου εξήγησε συμπεριφορές, που έχω βιώσει και που άλλοτε τις δικαιολογούσα και άλλοτε μου δημιουργούσαν θυμό. Άλλοτε γελούσα, γιατί τις θεωρούσα παιδικές. Τα τελευταία χρόνια έχω επιλέξει να μην αντιδρώ άμεσα και κατά πρόσωπο. Γιατί θεωρώ ότι όταν αντιδρώ ή δεν έχω αποτέλεσμα ή χειροτερεύω την κατάσταση.
Έχω ένα χαλάκι και κρύβω από κάτω τα συναισθήματά μου. Μέχρι να γίνω κι εγώ συναισθηματικά ανάπηρη. Μπορώ να γελάω και να κλαίω ακόμη, άρα μάλλον δεν έχω γίνει.
Το έχω συνειδητοποιήσει εδώ και καιρό ότι, δε φταίω εγώ για τις επάλληλες απορρίψεις. Απορρίψεις από την κοινωνική ζωή μέχρι την ερωτική. Όπως έχω συνειδητοποιήσει ότι παραμένοντας και νταντεύοντας έναν απορριπτικό άνθρωπο -εκτός από εμένα- κάνω κακό και στον ίδιο, θεριεύοντας το εγώ του…και το δικό μου φυσικά.
Αυτό που πραγματικά όμως με έχει πληγώσει, είναι η έλλειψη ανταποδοτικότητας. Χειρότερα ακόμα, η έλλειψη δοτικότητας. Η ψυχρότητα. Όντως βιώνω μια επιδερμική σχέση. Μια σχέση μοναξιάς με λίγες συντροφικές αναλαμπές. Σας πληροφορώ ότι ήμουν πολύ πιο δημιουργική και χαρούμενη όταν ήμουν μόνη επισήμως. Όταν όμως μπήκα σε αυτήν την κατάσταση, μπήκα γιατί σκέφτηκα ότι μόνοι μπορούν μόνο οι λύκοι και όχι οι άνθρωποι. Και γιατί μπήκα στη θέση του ανθρώπου μου και τον συμπόνεσα.
Δεν ξέρω πως θα πορευτώ στο εξής. Δεν ξέρω, αν έχω κουραστεί ή αν κρατάω ακόμη.
Ενδεχομένως τις αποφάσεις μου, να τις έχω από καιρό πάρει και να δρομολογώ, να τις πραγματοποιήσω. Με ανακουφίζει πολύ αυτό που γράψατε ότι αν εγκαταλειφθεί δε θα νιώσει ότι έχασε και κάτι σημαντικό. Δε θέλω να πληγωθεί.
Ή απ’την άλλη ενδεχομένως, να θεωρώ ρομαντικά ότι η λύση για τα μάγια είναι η αγάπη. Είναι ?
Αθηνά ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο και τα καλά σας λόγια, με χαροποιεί πραγματικά και με συγκινεί το ότι βρήκατε βοηθητικό το άρθρο μου.
Καταλαβαίνω ότι η ανάγκη σας να το απομνημονεύσετε είναι ενδεικτική των σχετικών δυσκολιών που έχετε περάσει και περνάτε. Τα λεγόμενά σας αφήνουν να φανεί καθαρά η θλίψη, η κούραση και η σύγχυση που νιώθετε ως προς τη συγκεκριμένη σχέση σας, αλλά και γενικά ως προς τις σχέσεις και αυτό που λέμε “ζητήματα της αγάπης”.
Δεν έχω μαντικές ικανότητες, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι είστε ένας δοτικός, γενναιόδωρος και τρυφερός άνθρωπος που αναζητά τρόπους να διαχειριστεί τις “σκοτεινές” πλευρές της αγάπης. Ο τρόπος που περιγράφετε τις σκέψεις σας και τα συναισθήματά σας, με κάνει να πιστεύω ότι θα μπορέσετε κάποια στιγμή να βρείτε τη δική σας ισορροπία και να γίνετε περισσότερο ανθεκτική στην (αναπόφευκτη μάλλον…) ψυχρότητα και σκληρότητα του κόσμου, χωρίς να χάσετε καθόλου από την ευαισθησία σας. Σας το εύχομαι ολόψυχα.
Σας ευχαριστώ θερμά, που ασχοληθήκατε με τους προβληματισμούς μου και μου απαντήσατε. Όντως έχετε μαντικές ικανότητες 🙂 και σκοπεύω να λάβω υπόψιν την τοποθέτησή σας.
Σας αντεύχομαι ό,τι καλύτερο, όσο αφορά και τις δικές σας αναζητήσεις.
Γεια σας.
Τον τελευταιο καιρο εχω αρχισει να ενδιαφερομαι για καποιον που ειχα γνωρισει πριν 2 χρονια περιπου. το ιδιο βραδυ που τον γνωρισα, ειχα γνωρισει και το αγορι που ειχα μαζι του μια αποτυχημενη προσπαθεια για σχεση αλλα πιστευω οτι απο την αρχη ενδιαφερομουνα για τον αλλον γιατι ειχα καλυτερη χημεια μαζι του. βγαινουμε ολη η παρεα σχεδον καθε σαββατοκυριακο και καθε φορα ερχομαστε και πιο κοντα. μου εκμυστηρευτικε καποιες αληθειες για την κολλητη μου, πραγματα που ειχα καταλαβει απο μονη μου απλα αυτοσ μου τα επλαηθευσε, λεγοντας μου οτι μου τα λεει επειδη θελει να με προστατεψει. παντα εδειχνε ενα ανθρωπινο ενδιαφερον για μενα απο την αρχη και ιδιαιτερα οταν ειχα πεσει σε καταθλιψη λογο της αποτυχημενης σχεσης. οταν μου ειχε πει οτι με βλεπει σαν αδερφη του η σαν την καλυτερη του φιλη που θα μου εμπιστευοταν πραγματα που δεν θα ελεγε ουτε στον κολλητο του, τοτε καταλαβα οτι δεν ενδιαφερετε ερωτικα. αυτο που με βαζει σε σκεψεις ειναι οτι καθε φορα θα ερθει αυτος σε μενα για να χαιρετισει και καποτε με ρωτα αν δειχνει ωραιος με αυτο που φορα και αν μου αρεσει. τις προαλλες οταν ειχαμε βγει εξω φορουσα μια μαυρη μπλουζα και φουστα και ερχετε και μου λεει σου πανε πολυ τα μαυρα. οταν χορευουμε πολυ κοντα, συνηθως του αρεσει να με αγγιζει στα ευαισθητα μου σημεια και ορισμενεσ φορες κοιταει επιμονα το στηθος μου και ενα βραδυ μου ειπε οτι τουαρεσει που νιωθει το στηθος μου επανω του και οτι το κανει και φαντασιωση. καποτε τα αγγιγματα γινονται και απο τις δυο μεριες. η κολλητη μου νομιζω με ζηλευει για αυτο το θεμα γιατι γνωριζει πως νιωθω και νομιζω οτι προσπαθει να του τραβιξει την προσοχη. να προσθεσω εδω οτι εχει αγορι η κολλητη μου και μου εμπιστευθηκε προσφατα οτι το αγορι που με ενδιαφερει της εχει πει οτι αν δεν ειχε σχεση θα προσπαθουσε να ειναι μαζι της. εγω ειμαι σε μια θεση που δεν ξερω κατα ποσο αυτο ειναι αληθεια. επισης δεν μπορω να καταλαβω αν αυτος οντως ενδιαφερετε για μενα και αν ναι με θελει μονο για το κρεββατι?
ευχαριστω!
Κυριακή ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και που μοιράστηκες μαζί μας όσα σε απασχολούν.
Μακάρι να γνώριζα τις απαντήσεις στα ερωτήματά σου και μακάρι να μπορούσα να σε κάνω να κατανοήσεις καλύτερα την κατάσταση, αλλά δυστυχώς δεν έχω τρόπο να ξέρω τι έχει μέσα στο κεφάλι του ο άνθρωπος που σε ενδιαφέρει.
Εκείνο που σκέφτομαι είναι ότι θα μπορούσες ίσως να ασχοληθείς με ερωτήματα που αφορούν εσένα και μάλλον είναι ευκολότερο να τα απαντήσεις. Για παράδειγμα, εσύ τι ακριβώς θέλεις από αυτόν τον άνθρωπο; Πόσο εμπιστεύεσαι έναν άνθρωπο που από τη μία λέει ότι σε βλέπει ως αδερφή ή φίλη και από την άλλη σε προσεγγίζει ερωτικά; Πόσο είσαι διατεθειμένη να περιμένεις διαβάζοντας σημάδια και ερμηνεύοντας συμπεριφορές μέχρι εκείνος να δείξει τελικά αν ενδιαφέρεται ή όχι για σένα; Του έχεις ξεκαθαρίσει ότι δεν θέλεις απλώς μια σεξουαλική σχέση μαζί του ή τον μπερδεύεις αφήνοντας να εννοηθεί ότι είσαι ανοιχτή σε μια τέτοιου είδους σχέση; Είσαι εντάξει με τον ανταγωνισμό που έχει προκύψει με την κολλητή σου με αφορμή αυτό τον άντρα;
Κατά τη γνώμη μου, αυτά (και άλλα παρόμοια) είναι ερωτήματα που θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν να καταλάβεις καλύτερα το πού ακριβώς βρίσκεσαι εσύ και το τι θέλεις, ώστε να κάνεις και τις ανάλογες ενέργειες.
Να είσαι καλά και εύχομαι να πάνε όλα καλά για σένα.
το άρθρο σας είναι εκπληκτικό . Σχετίζομαι με έναν απορριπτικό άνθρωπο εδώ και καποιους μηνες , τον οποίο έχω ερωτευτεί παράφορα .Εχω συνειδητοποιήσει ότι είναι γεμάτη φοβίες και ανασφάλειες , που πηγάζουν κυρια από την παιδική της ηλικία , όσο και από ένα πλήθος αποτυχημένων σχέσεων και μια προβληματικη ζωή .Απίστευτα εγωκεντρική , με τα περισσότερα χαρακτηριστικά που αναφέρετε στο άρθρο σας , με μια εικόνα προς τα έξω πολλές φορες δυσπρόσιτης, εριστικής , ακόμη και κυνικής καποιες φορές , πλην όμως βαθιά μέσα της γνωρίζει τις αδυναμίες και τις φοβίες της . Πριν έρθουμε κοντά , υπήρχαν πολλές φορές , στη φάση της “γνωριμίας” που “έλεγε” ότι η βασική της ανάγκη ήταν να αγαπηθεί , και μαλιστα απο καποιον που θα αγαπήσει και την ίδια όταν είτε δεν το αξίζει , είτε όταν δεν ξερει πως να αγαπήσει τον εαυτό της .Εχει επίγνωση του πόσο δύσκολος ανθρωπος είναι . Στην αρχή της σχέσης μας , και μετά από μια μικρή περίοδο αμφισβήτησής μου για το αν ειμαι αληθινός , τα αισθήματα υπήρξαν αμοιβαία , ζουσαμε το “απόλυτο”. Ακόμη και τότε υπηρξαν στιγμες που με ρωτούσε αν φύγει , αν θα την κυνηγήσω .Λες και ήξερε οτι καποια στιγμη θα το κανει .Και παράλληλα από ενα σημειο και μετα ,προσπαθουσε να με τεστάρει , να με φερει στα ακρα για να διαπιστώσει το μεγεθος της δικης μου δεσμευσης .Αυτό βέβαια το κατάλαβα τώρα . Τότε μου δημιουργούσε απλά απίστευτες αβεβαιότητες για τα δικά της αισθηματα .Από ένα σημείο και μετά πάψαμε να περνάμε καλά . Εγώ με στοιχεία υπερεμπλεκόμενου , με φόβο να μην την χάσω , παρ ότι ειχα καταλάβει ότι εκτός από τις αμφιβολίες της για μενα παράλληλα δεν ηθελε να με νοιωθει δεδομένο !(αντιφατικά μεταξύ τους , αλλά το άρθρο σας νομιζω τα εξηγεί) και ενω τα έβλεπα , με ξεπερνουσαν , στο να αντιδράσω όπως αυτή “ηθελε”και όπως ενδεχομένως “επρεπε”.Πρόσφατα άρχισε να απομακρύνεται , ζητησε χρόνο για να δει τα αισθηματα της .
Ξερω ότι ειμαι ερωτευμένος και με το δύσκολο του χαρακτήρα της .Δεν προσπάθησα να την αλλάξω , ειχα την ελπίδα ότι αυτός ο καλά κρυμμένος εαυτός της με μενα θα βγει στην επιφάνεια , όταν θα τις έδινα αυτά που φαίνονταν ότι της λείψανε . Και το προσπαθησα με όλο μου το είναι .Με σωστό τρόπο , με λάθος ,πάντως με τον δικό μου τρόπο . Μου αναγνωρίζει ότι ποτε ξανα δεν της έχει φερθεί κανείς όπως εγώ .
Παράλληλα όμως “φοβάται” αυτή την δέσμευση ,με ¨κατηγορεί” ότι ένιωσε να την “πνίγω”, ότι μεταπέσαμε σε μια σχέση υποτονική ,ότι έχασε την ¨επιθυμία” .Και ταυτόχρονα , όσο και αν φαινεται αντιφατικό , ότι εξακολουθεί να μην είναι σίγουρη για μένα και τα αισθήματά μου , για το αν την αγαπάω πραγματικά ή απλά έχει τρωθεί ο εγωισμός μου και την “κυνηγάω” για μια δευτερη ευκαιρία , απαλλαγμένη από τα αμοιβαία λάθη .Με κατηγορεί οτι δεν την προσεγγίζω με τον “σωστό” τρόπο , ότι δεν θέλει “παρακάλια” και να την “πιέζω”, ότι τον χρόνο της τον θελει με την απολυτη απουσία μου, οτι θελει να δει αν θα της λειψω , αλλά και όπως σας είπα , αμφιβάλει λεει για μενα .
Καταλαβαίνω ότι παλεύει ανάμεσα στην αναγκη της “ελευθερίας” της , στην ανάγκη να συντηρει και να δικαιολογεί την εικόνα που βγάζει προς τα έξω ,σε αυτή την αέναη αναζήτηση που μπορει να θεωρει ότι εχει αναγκη και στον βαθια κρυμμενο εαυτό της , με τις “άλλες” ανάγκες , γιατί κατά βάθος και αυτές τι ξέρει.
Ολα αυτά τα “αντιφατικά” όμως , μου έχουν δημιουργήσει μια απίστευτη ανασφάλεια , για το πως να χειριστώ εγώ το ζήτημα . Για το τι περιμένει από μένα και αν , για το αν ειναι ειλικρινής ή απλά μεταθέτει τις ευθύνες και τα βάρη σε μένα γιατί ειναι βολικό , και ουσιαστικά η σχέση μας έχει τελειώσει .
Θα μου πείτε να ειμαι ο εαυτός μου και ότι βγει , αλλά με ξεπερνάει . Την θέλω στη ζωή μου ,την αγαπάω όσο μπορεί να αγαπήσει άνθρωπος , θέλω πραγματικά να δωσουμε στη σχεση μας μια δεύτερη ευκαιρία και όπου βγει . Με τρώει ότι αλλιώς δεν θα μαθουμε ποτέ …Της έδωσα τελικά τον χρόνο που μου ζήτησε επιτακτικά , με τον τρόπο που τον ζήτησε , μετά από ένα διάστημα και δικής μου “τρέλας”, αλλά “πνίγομαι” με την αναμονή και με την δική μου αδυναμία “χειρισμού” στο τι εκείνη μπορεί να θέλει από μενα.
Αλέξανδρε, ο τρόπος που περιγράφετε την εμπειρία σας είναι ακριβής, διορατικός και εξαιρετικά γενναίος με την έννοια του πόσες “δύσκολες” ή “άβολες” παραδοχές κάνετε για τον εαυτό σας και τη σχέση σας.
Λυπάμαι που έχετε υποβληθεί σε όλη αυτή τη διαδικασία, αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι όλα όσα αισθάνεστε και σκέφτεστε με αφορμή τη σχέση σας με τη συγκεκριμένη γυναίκα, είναι πολύ πιθανό να λειτουργήσουν (ή να λειτουργούν ήδη…) σαν κάποιου είδους “μαθήματα” για εσάς και να σας φέρουν περισσότερο κοντά στον εαυτό σας και στα πράγματα που θέλετε ή δεν θέλετε στη ζωή σας.
Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να σας πω να είστε ο εαυτός σας και ό,τι βγει, αλλά δεν θα το κάνω μιας και, όπως λέτε, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο σε αυτή τη φάση.
Εκείνο που σκέφτομαι, σχετικά με το τι θα κάνετε ή δεν θα κάνετε για αυτή τη σχέση, είναι ότι συνήθως οι άνθρωποι επιλέγουμε να κάνουμε τα πράγματα που έχουμε ανάγκη να κάνουμε και συγχρόνως τα πράγματα που κατά κάποιο τρόπο αντέχουμε να κάνουμε. Επομένως, έχω εμπιστοσύνη ότι και εσείς θα κάνετε αυτό που χρειάζεστε και αντέχετε να κάνετε (οτιδήποτε και αν είναι αυτό) και αναλόγως των εξελίξεων θα χρησιμοποιήσετε τα όποια αποτελέσματα προς όφελός σας (για παράδειγμα, προς μεγαλύτερη αυτογνωσία). Κρίνοντας από τα γραφόμενά σας εδώ, θα έλεγα ότι διαθέτετε με το παραπάνω τις ικανότητες να χειριστείτε τις καταστάσεις με τον εποικοδομητικό τρόπο που μόλις περιέγραψα.
Σας ευχαριστώ θερμά για το πλούσιο σχόλιο και εύχομαι ολόψυχα να εξελιχθούν τα πράγματα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για εσάς.
Κυρία Φατούρου, βρηκα τυχαια το ιστολόγιο σας, αναζητώντας ουσιαστηκα απαντήσεις σε ερωτήματα που με απασχολουν τελευταία. Το άρθρο σας υπήρξε διαφωτιστικό για τις διαπιστώσεις μου για τον συντροφό μου.Ειμαι 35 ετων και εδω και 5 χρονια διατηρω μια σχεση με εναν κυριο 50 ετων κατοικο εξωτερικου.Παρα τις συχνές επισκεψεις μας εκατεροθεν, για λίγο στην αρχή και για περισσότερο αργότερα διάστημα, η σχεση παρέμενε στάσιμη.Με δική μου πρωτοβουλία, τέθηκε το θέμα εξέλιξης της σχέσης σε συγκατοίκηση(οχι σε γαμο).Ως επαλήθευση του άρθρου, ο σύντροφός μου επικεντρώθηκε σε μερικα περιστατικά ακραίας συμπεριφοράς μου, για να καταλήξει οτι δεν θέλει διαπληκτισμούς στη ζωή του και οτι θέλει να ειναι απολυτα σίγουρος για την μελλουσα συζυγό του.Παρά τις αντιξοότητες που ζήσαμε, εχουμε να θυμόμαστε πολλές ευτυχισμένες στιγμές μαζι. Δυστυχώς για μένα, τρεφω ακόμα πολλά και όμορφα συναισθήματα για το άτομό του και ειμαι διατεθημένη να δωσω αλλη μια (ισως την τελευταια) ευκαιρια σε αυτη τη σχεση.Σας ευχαριστώ για τον χρονο σας.
Σας ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο και που μοιραστήκατε την εμπειρία σας.
Είμαι βέβαιη ότι η ωριμότητα που διακρίνω στα γραφόμενά σας θα σας βοηθήσει να πάρετε τις κατάλληλες αποφάσεις για εσάς σε σχέση με την συγκεκριμένη σχέση.
Αν κρίνετε ότι θέλετε και αντέχετε να δώσετε μια δεύτερη ευκαιρία, τότε η γνώμη μου είναι να πράξετε σε συμφωνία με τον εαυτό σας. Αν στην πορεία διαπιστώσετε ότι η σχέση δεν μπορεί να σωθεί/εξελιχθεί μάλλον θα κληθείτε να επανατοποθετηθείτε και ίσως να αναθεωρήσετε κάποια από τα συναισθήματά σας.
Υποθέτω ότι, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, θα θεωρήσετε αυτή τη σχέση ως τελειωμένη/ολοκληρωμένη (με την έννοια της εξάντλησης των δυνατοτήτων της) όταν θα είστε απολυτώς σίγουρη αλλά και έτοιμη γι’ αυτό.
Να είστε καλά και εύχομαι να εξελιχθούν τα πράγματα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για εσάς.
Μια φίλη μου αγαπάει υπερβολικά πολύ ένα αγόρι και τον θέλει τόσο πολύ που πονάει τι να κάνει????
Κωνσταντίνα, καταλαβαίνω ότι νοιάζεστε για τη φίλη σας και θα θέλατε να τη βοηθήσετε να σταματήσει να υποφέρει, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να σας πω εγώ τι πρέπει ή μπορεί να κάνει εκείνη. Η αλήθεια είναι ότι ο έρωτας και ο πόθος για έναν άνθρωπο μπορούν να προκαλέσουν πολύ έντονα συναισθήματα (και θετικά και αρνητικά) και ο κάθε άνθρωπος επιλέγει να τα διαχειριστεί με διαφορετικό τρόπο. Για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι υποφέρουν σιωπηλά, κάποιοι άλλοι εκφράζουν τα συναισθήματά τους στο αντικείμενο του πόθου τους διακινδυνεύοντας μια απόρριψη και κάποιοι άλλοι προσπαθούν να υπερνικήσουν/ξεπεράσουν αυτά τα συναισθήματα. Πιστεύω ότι η φίλη σας θα πρέπει μόνη της να βρει τι της ταιριάζει και θεωρεί βοηθητικό για την ίδια να κάνει.
Θέλω και γω με την σειρά μου να σας ευχαριστήσω γιατί με κάνατε να νιώσω καλύτερα, εξασκώ και γω ένα επάγγελμα που λύνει τα προβλήματα των άλλων και χαίρομαι κάθε φορά, όταν κάποιος μου λέει ότι χάρη στις υπηρεσίες μου βελτίωσε την ζωή του, είτε σε μικρό είτε σε μεγάλο βαθμό. Πραγματικά αποτυπώσατε μια κατάσταση που προκαλεί έντονο ψυχικό πόνο και οδηγεί ακόμα και τους πιο δυναμικούς ανθρώπους σε μια φρενίτιδα ανασφάλειας, πανικού και άγχους. Να είστε καλά που μας χαρίζετε τις συμβουλές σας και την ματιά σας πάνω στις σχέσεις γιατί αυτή είναι και η πηγή ευτυχίας του ανθρώπου άλλωστε, όσο κι αν θέλει να μας αποπροσανατολίσει η εποχή.
Φωτεινή σας ευχαριστώ θερμά για τα καλά σας λόγια.
Χαίρομαι πολύ που το άρθρο είχε νόημα για εσάς και που το βρήκατε βοηθητικό.
Όπως ακριβώς το λέτε, είναι ιδιαίτερη τιμή και χαρά για έναν επαγγελματία να ακούει ότι συμβάλλει στη βελτίωση της ζωής των άλλων και σας ευχαριστώ για αυτό το δώρο.
Σχόλια όπως το δικό σας, ενισχύουν την άποψη μου περί σημαντικότητας των σχέσεων για τη ζωή όλων μας και με κάνουν να συνεχίζω με ακόμα μεγαλύτερη όρεξη!
Το άρθρο είναι καταπληκτικό… Πάρα πολύ περιγραφικό και ανάγλυφο. Μόλις με χώρισε η επί 4 χρόνια κοπέλα μου, με ένα γυάλινο, απόμακρο τρόπο που ακόμα δεν πιστεύω, μετά από πολλή αγάπη και πλήρη συμπόρευση, χωρίς να έχει συμβεί απολύτως τίποτα που να δικαιολογεί μια τέτοια απότομη εξέλιξη..! ‘Ηξερα ότι η συγκατοίκησή μας θα ήταν δύσκολη λόγω όλων όσων αναφέρετε παραπάνω (μόνο τον τελευταίο χρόνο συγκατοικίσαμε και εκεί φάνηκαν όλες οι “περίεργες” (για εμένα) αντιδράσεις. Το αντελήφθηκα σύντομα και προσπάθησα να δώσω όσο χώρο μπορούσα, αλλά αυτό στο τέλος μεταφράστηκε εκ μέρους της ως απάθειά μου. Πραγματικά την αγαπώ και δεν θέλω να τη χάσω. Φαίνεται όμως πως όποια προσέγγιση και αν ακολουθώ (και έχω μεγάλη φαντασία!) απλώς την απομακρύνω. Μοιάζει πλέον να με μισεί, να με σιχαίνεται ακόμα και μήνυμά μου να δει στο κινητό της, ενώ με όλους τους άλλους (νέα πρόσωπα ή “ξένους” είναι ευγενέστατη και δεκτική). Προσπαθώ με πολύ γλυκό τρόπο να της εξηγήσω πως οι όμορφοι δεσμοί δεν διαλύονται έτσι με μια “ανακοίνωση” σα να πρόκειται για απόλυση, αλλά κάθε φορά που επανέρχομαι στο θέμα (όχι φορτικά, με τρόπο), η μόνιμη απάντησή της είναι “τα έχουμε πει αυτά. Αίσχος που δεν σέβεσαι την απόφασή μου”. Μοιάζουν όλα όσα κάνω να είναι λάθος. Ποιά η επιστημονική σας συμβουλή για το θέμα; Πώς μπορώ να την ξανακερδίσω;
Αγαπητέ Αντώνη ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και τα καλά σας λόγια.
Κατανοώ και σέβομαι απολύτως το ότι ήσασταν ανέτοιμος και αιφνιδιαστήκατε από αυτό το χωρισμό κι επίσης κατανοώ την απορία και δυσκολία σας να καταλάβετε τη στάση της πρώην συντρόφου σας, αλλά δυστυχώς δεν έχω κάποια επιστημονική συμβουλή να σας δώσω που να απαντά στο ερώτημα για το πώς μπορείτε να την ξανακερδίσετε.
Μπαίνω στον πειρασμό να σας ρωτήσω για ποιο λόγο επιθυμείτε να ξανακερδίσετε έναν άνθρωπο που με “γυάλινο, απόμακρο τρόπο” όπως λέτε θέλησε να απομακρυνθεί από τη ζωή σας, κι ακόμα μπαίνω στον πειρασμό να σας προκαλέσω λέγοντάς σας ότι ο τρόπος που περιγράφετε τη σχέση σας εμένα προσωπικά δεν με παραπέμπει σε έναν (απλώς ή μόνο) όμορφο δεσμό, αλλά σε ένα δεσμό που είχε αρκετές και σοβαρές δυσκολίες, όπως ο ίδιος αναφέρετε στην αρχή του σχολίου σας.
Ξέρω ότι ακούγεται κλισέ, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι ο χρόνος βοηθάει σε αυτές τις περιπτώσεις προκειμένου να διαχειριστεί κανείς τα συναισθήματά του, να συμφιλιωθεί με την απώλεια, να αποδεχθεί ότι κάποια ερωτήματα πιθανά θα μείνουν αναπάντητα και γενικά να “χωρέσει” μέσα του όσα συνέβησαν.
Επειδή κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον (για παράδειγμα, είναι πιθανό εκείνη να αλλάξει γνώμη για τη σχέση σας ή εσείς να πάψετε να επιθυμείτε επανασύνδεση), από την πλευρά μου, θα σας έλεγα να προετοιμαστείτε και να είστε ανοιχτός για όλα τα πιθανά σενάρια…
Καλημέρα σας και ευχαριστώ για την απάντηση!
‘Οταν σας ρωτούσα “πώς μπορώ να την ξανακερδίσω;” δεν εννοούσα φυσικά πως έχετε κάποια… συνταγή ή μαγικό ματζούνι. Εννούσα πως, γνωρίζοντας επιστημονικά την περίπτωση (όπως την περιγράψατε εκπληκτικά παραπάνω), ίσως μπορούσατε να με συμβουλέψατε να κρατήσω κάποια στάση ή να ακολουθήσω κάποιο τρόπο. ‘Εχετε δίκιο που με αποθαρρύνετε, εν κατακλείδι καταλαβαίνω πως με παροτρύνετε να συμβιβαστώ με την απώλεια και να πάω παρακάτω. ‘Οσο για την έρώτησή σας “για ποιο λόγο επιθυμείτε να ξανακερδίσετε έναν άνθρωπο που με «γυάλινο, απόμακρο τρόπο» θέλησε να απομακρυνθεί από τη ζωή σας;”, νομίζω μάλλον λέγεται… αγάπη. ‘Οχι από αυτές τις κτητικές, πνιγηρές, εμμονικές “αγάπες”. Από τις άλλες, τις αγνές, τις πηγαίες, τις βαθιές.
Υ.Γ.: Στο μεσοδιάστημα που μεσολάβησε από την ανάρτηση του σχολίου μου έως την απάντησή σας, δυστυχώς εκείνη προχώρησε ήδη σε μία επιπόλαια (και κρυφή από τους άλλους) “σχέση” (όχι επειδή λέω εγώ ότι είναι επιπόλαια, αλλά επειδή βρίσκεται περιστασιακά με… μπάρμαν περαστικό από τα μέρη της), οπότε πλέον κατανοώ ότι μάλλον οι ανάγκες της από καιρό είχαν μεταλλαχθεί σε διαφορετικές.
Θα ηθελα και εγώ με τη σειρά μου να αφιερώσω κάποιες γραμμές!Το άρθρο σας ήταν από τα πιο καλογραμμένα που έχω δει και περιγράφει τόσο ξεκάθαρα τα είδη δεσμού που δημιουργούνται! Αυτό που έχω να καταθέσω και ίσως υπάρχει πιθανότητα να βιώνει και καποιος άλλος κάτι παρόμοιο είναι ότι είχα σχέση 4-5 χρόνων με ένα άτομο που υπήρχε όλη η ένταση και το πάθος του έρωτα αλλά αυτή ένταση προέκυπτε από την εγωκεντρική του στάση , το ότι εξαφανιζόταν συχνά και το ότι έκανε τοπρόγραμμα του ,ηταν ανα ποφάσιστος και δεν ήθελε να δεθεί μαζί μου πολύ.Φοβόταν. Συνεπώς πέρα από τν εμφάνιση που μου άρεζε τρομερά η συμπεριφορά του αυτή με ιντρίγκαρε.
Ο πατέρας μου αντιστοιχα είχε παρα πολλά τέτοια χαρακτηριστικά, συνεπώς ενδόμυχα ήθελα να καταφέρω να τον θεραπευσω , σαν να καταφέρω να αποκαταστησω τη σχέση με τον μπαμπα μου. Με μεγάλη δυσκολία και ψυχοθεραπευτική δουλεια 6 χρόνων έχω χωρίσει. Δεν θα ήθελα να ξαναείμαι μαζί του όσο και αν με γοητεύει παντα ενώ επίσης αποφεύγω ή αναγνωρίζω έγκαιρα παρόποιο στυλ άντρα και δεν συνεχίζω τη γνωριμία.
Το δύσκολο της υπόθεσης είναι πως είμαι με καποιον τελείως διαφορετικό πολύ κοντά μου και υποστηρικτικό που θελω να το προσπαθησω απλα δεν νιωθω την ίδια έλξη και ένταση.Προφανώς δεν ξέρω ακόμη να το απολαμβάνω.Ελπίζω να έρθει στη πορεία γιατί θελω πολύ να τον ερωτευτώ , περνάω όμορφα , γελάω και νιώθω ασφάλεια και σταθερότητα.Στεναχωριέμαι που δεν νιωθω το ιδιο παθος όπως στην πρωτη προαναφερθεισα σχεση, θεωρείτε πως θελω χρονο;επισης δεν ερωτευομαστε ισως το ιδιο στις ιδιες ηλικιες.
Αγαπητή Νικολέτα σας ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο και τα καλά σας λόγια. Είναι πολύτιμο για εμένα να μαθαίνω ότι η δουλειά μου εκτιμάται.
Με εντυπωσιάζει που με θάρρος και ειλικρίνεια παραδέχεστε ότι η εγωκεντρική και αμφιθυμική στάση του ανθρώπου που περιγράφετε υπήρξε ελκυστική για εσάς!
Και φαίνεται να έχετε δώσει τις δικές σας εξηγήσεις ως προς τους λόγους για τους οποίους σας νιώθατε έλξη για συναισθηματικά απρόσιτους ανθρώπους (η προσπάθεια να τους “θεραπεύσετε”, όπως λέτε, προκειμένου έτσι να αποκαταστήσετε τη σχέση με τον πατέρα σας).
Χαίρομαι που διαβάζω ότι δουλέψατε με τον εαυτό σας και, αν καταλαβαίνω σωστά, ότι πλέον παίρνετε περισσότερο ωφέλιμες αποφάσεις για τον εαυτό σας ακόμα και αν κάποια κομμάτια σας αντιστέκονται σε αυτές.
Για μένα το σημαντικό είναι ότι φαίνεται να έχετε συνειδητοποιήσει το γιατί λειτουργούσατε στο παρελθόν με τον τρόπο που λειτουργούσατε και ότι σήμερα πια μπορείτε να κάνετε επιλογές στη βάση όλη αυτής της γνώσης.
Ως προς τον προβληματισμό σας για το ότι δεν νιώθετε το ίδιο πάθος στην παρούσα σχέση σας, θα συμφωνήσω μαζί σας ότι πιθανόν κάποιος να χρειάζεται χρόνο προκειμένου να συνηθίσει έναν νέο τρόπο ύπαρξης και σχέσης και ακόμα θα συμφωνήσω ότι δεν ερωτευόμαστε σε κάθε ηλικία με τον ίδιο τρόπο. Επιπλέον, μπορεί να ακουστεί υπερβολικό, αλλά μου έρχεται στο μυαλό το παράδειγμα ενός πρώην εξαρτημένου ατόμου που χωρίς την ουσία στη ζωή του μπορεί πλέον και ζει με τον τρόπο που επιθυμεί, αλλά πιάνει τον εαυτό του να αναπολεί μερικές φορές την ουσία και ό,τι βίωνε εξ αφορμής της. Πέρα από το παράδειγμα που προανέφερα, το οποίο δεν ξέρω αν ταιριάζει σε εσάς, πιστεύω ότι στο μέλλον θα κληθείτε να βρείτε νέους ορισμούς σχετικά με το τι σημαίνει έρωτας, πάθος και σχέση για εσάς, καθώς και ποιο τίμημα είστε διατεθειμένη να πληρώσετε για να τα βιώσετε.
Τέλος, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που μοιραστήκατε την εμπειρία σας γιατί κι εγώ πιστεύω, όπως το λέτε κι εσείς, ότι κάποιος που βιώνει κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να βοηθηθεί διαβάζοντας το σχόλιό σας.
Να είστε καλά!
Ένα χρόνο μετά, ξαναδιαβάζω το άρθρο σας και νιώθω την ανάγκη να γράψω ακόμα ένα σχόλιο… Η σχέση μου με έναν άνθρωπο που θεωρώ ότι έχει στοιχεία απορριπτικού (κι εγώ υπερεμπλεκόμενου φυσικά ! ) , κάνει κύκλους. Αφού αποφάσισα να συνεχίσω τη σχέση μου μαζί του, ζήτησα βοήθεια ειδικού, με κοινή απόφαση αλλάξαμε σπίτι που το διαλέξαμε μαζί αυτή τη φορά και αναμφίβολα είδα από μια άλλη οπτική τα πράγματα. Έψαξα τις δικές μου αδυναμίες και προσπαθώ να τις αντιμετωπίσω όσο πιο γενναία μπορώ. Προσπαθώ να ενδυναμωθώ και είναι σαν να έχω όλο το βάρος στους ώμους μου. Ξέρω ότι έχω πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου και έχω αποφασίσει να το πάω μέχρι τέλους. Παρ’ όλ’ αυτά, μέσα στη χρονιά που πέρασε, βίωσα και όμορφες στιγμές μέσα στη σχέση, οι εκρήξεις θυμού του μειώθηκαν στο ελάχιστο, πήρα ανατροφοδότηση, όμως – ας μην κρύβομαι- δεν έχω καταφέρει να καλύψω τις ανάγκες μου. Από τη μεριά μου ο έρωτας(όπως τον έχω εγώ μέσα στο μυαλό μου) καλά κρατεί γι’ αυτόν τον άντρα κι εκείνος με τον τρόπο του δείχνει να θέλει να είναι μαζί μου. Σ’ αυτόν τον τρόπο βέβαια σκοντάφτω, μιας και δεν τον αντιλαμβάνομαι/κατανοώ πάντα … Ζούμε την απόλυτη ευτυχία για ένα μήνα, δύο, τρεις και μια διαφωνία (για ένα πόμολο πχ) μπορεί να μας κάνει να αποξενωθούμε και να γκρεμίσει ό,τι χτίζεται με πολύ κόπο! Σίγουρα δεν είναι τυχαίο. Κάτι δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί. Θέλω να το βρω. Για μένα είναι πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό, αλλά είμαι ακόμα εδώ. Δεν ξέρω για πόσο, αλλά είμαι … Είναι δύσκολες οι σχέσεις και ο καθένας τις βιώνει όπως έμαθε στην παιδική του ηλικία φαντάζομαι … Χρειάζεται προσπάθεια, τόση όμως όση να μη χάνει κανείς τον εαυτό του και ελπίζω να μην τον χάσω…Σας ευχαριστώ !
Εγώ πρέπει να σας ευχαριστώ για το πολύ συγκινητικό και όμορφο σχόλιο.
Πραγματικά θαυμάζω την ειλικρίνειά σας, την ελπίδα, επιμονή και υπομονή σας, καθώς και τη βαθιά ωριμότητα και συνειδητοποίηση που επιδεικνύετε.
Και το πιο συγκινητικό και αξιοθαύμαστο για μένα είναι η μεγάλη αποδοχή και ο σεβασμός που φαίνεται να δείχνετε – προς εκείνον, προς την κατάσταση, αλλά κυρίως προς τον εαυτό σας.
Και όλη αυτή η στάση, εγώ προσωπικά είμαι βέβαιη ότι θα σας βγάλει κάπου καλά και αυτό σας εύχομαι από την καρδιά μου.
Γειά σας!Είμαι 22 χρονών και είμαι εδώ και εναν περίπου χρόνο σε σχέση με ένα παιδί ένα χρόνο μεγαλύτερο μου.Οταν διάβασα το άρθρο σας σιγουρευτηκα για την κατασταση του γιατί καταλαβα οτι εχει ολα αυτα τα χαρακτηριστικα που περιγραφετε εσεις παραπανω.Εχουμε χωρισει 2-3 φορες ανα διαστηματα καθως ενιωθα συνεχως οτι δεν ημουν ικανοποιημενη απο αυτα που ηθελα στη σχεση μαζι του.Να σημειωθει οτι ηταν ο πρωτος μου και οτι ουτε εκεινος ειχε ιδιαιτερες εμπειριες απο σχεσεις καθως εχει κανει αλλη μια απο αποσταση με μια κοπελα που στο τελος τον κερατωσε κατα καποιο τροπο και προδωσε την εμπιστοσυνη του (δεν ξερω κατα ποσο αυτα βοηθανε στο να τον δικαιολογησω για τη σταση του).Γενικα οι δυο μας σαν ζευγαρι δεν βγαινουμε συχνα εξω οι δυο μας,προτιμαει να ερχεται σπιτι μου και να αραζουμε καθως ο ιδιος δηλωνει οτι ειναι συχνα κουρασμενος γιατι εχει βαρυ προγραμμα με τη σχολη και με αλλες δραστηριοτητες που ασχολειται.Οπως αναφερετε και σεις το αγορι μου αναλογιζομενο τα παραπανω χαρακτηριστικα εχει απομακρη σταση καποιες φορες,γινεται ζηλιαρης και δεν με εμπιστευεται παρολο που δεν του χω δωσει δικαιωματα,και τον νιωθω σφιγμενο στο να μου ανοιχτει αν εχει κατι,πραγμα που δεν βοηθαει ουτε και μενα γιατι οσο να ναι ουτε εγω εμπιστευομαι ατομα και δεν ανοιγομαι ευκολα.Καθε φορα ομως που χωριζαμε τον χρειαζομουν πισω,ηταν σαν να ενιωθα οτι και αυτος πληγωνοταν γιατι ξερω οτι νοιαζεται αλλα ολο αυτο με τρωει συναισθηματικα και με επηρεαζει πολυ.Μια φορα μας ειχε τυχει ενα περιστατικο σε ενα παρτυ να ειχε πιει περισσοτερο απο το κανονικο και θελοντας να γυρισουμε στο αυτοκινητο να πετυχουμε ξεκινωντας τροχαια.Οταν το συνειδητοποιησε οτι εχει πιει και οτι θα του κοψουν προστιμο αρχισε να τρεμει απιστευτα και να δειχνει πολυ ευαλωτος.Εγω οντας ψυχραιμη πηγα πηρα απο το περιπτερο σοκολατες νερα να του πεσει καπως το αλκοολ και τον εβλεπα και στενοχωριομουν πολυ.Το βραδυ οταν γυρισαμε σπιτι γυρισε και μου πε πως εχει αρχισει και με ερωτευεται και να προσεξω να μην τον πληγωσω.Την επομενη μερα που του το πα εκανε το χαζο.Επισης εχω καταλαβει οτι αγχωνεται γενικα με τους δικους του,πως θα αντιδρασουν δηλαδη σε καποια πραγματα και ειδικα με τον πατερα μου ο οποιος μπορει να μην τον εχω γνωρισει αλλα νομιζω οτι ειναι αυστηρος και περιμενει πολλα απο αυτον.Γενικα παντως καταλαβαινω οτι ατομα σαν και αυτα θελουν διπλα τους ανθρωπους που να τους αγαπανε και να ναι αξιοι εμπιστοσυνης.Ατομα που τους νοιαζονται και τους αγαπανε και θα τους βαλουν πιο πανω απο τους εαυτους τους μερικες φορες.Το αγορι μου εχω συνειδητοποιησει εδω και λιγο καιρο οτι το αγαπαω πολυ παρολο που δεν εχουν παει τα πραγματα οπως θα ηθελα και πραγματικα μπορει τα παραπανω σχολια να μου εριξαν το ηθικο ,οταν ελεγαν σχολιαστες οτι ειχαν σχεση με τετοια ατομα και μετα χωρισαν και μερικοι ξεκινησαν ψυχοθεραπεια ,αλλα πραγματικα δεν μετανιωνω στιγμη που τον γνωρισα και θελω να τον βοηθησω σε ολη τη διαδρομη να ανοιχτει και να μπορεσει να εμπιστευτει καποιον διπλα του.Συγνωμη αλλα δεν μπορω να τον αφησω μονο του για να παει σε καποια αλλη που να μην του συμπεριφερθει σωστα και να τον κανει να νιωσει ακομα χειροτερα για αυτο που ειναι.Τον αποδεχομαι οπως ειναι και τον αγαπω και θελω το καλυτερο για αυτον και θα προσπαθησω να του το δωσω με οποιοδηποτε δυνατο τροπο γιατι ολοι οι ανθρωποι χρειαζομαστε αγαπη εξαλλου.Ποσο μαλλον αυτα τα ατομα που εχουν γινει οπως ειναι λογω του περιγυρου τους.Εσεις τι πιστευετε για την ιστορια μου?Θα μπορουσατε να μου δωσετε καποια συμβουλη?
Αγαπητή Χριστίνα ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο και που μοιραστήκατε εδώ την ιστορία σας.
Διάβασα προσεχτικά τα γραφόμενά σας και αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι βρίσκεστε σε μία σχέση η οποία δεν φαίνεται να σας ικανοποιεί συναισθηματικά και η οποία δεν καλύπτει τις ανάγκες σας, αλλά η αγάπη σας για το σύντροφό σας καθώς και η αίσθηση σας ότι εκείνος νοιάζεται για εσάς με τον δικό του τρόπο, σας κάνουν απρόθυμη να την εγκαταλείψετε, ενώ συγχρόνως διατηρείτε τις ελπίδες σας ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν και για τους δύο.
Αναρωτιέμαι τι είδους συμβουλή θα μπορούσα να σας δώσω από τη στιγμή που εσείς τόσο σθεναρά (“συγνώμη αλλά δεν μπορώ να τον αφήσω…”) στηρίζετε αυτή τη σχέση.
Άλλωστε, πώς θα μπορούσα να ξέρω εγώ τι είναι καλό για εσάς και τι πραγματικά χρειάζεστε ή τι “πρέπει” να κάνετε. Μόνο εσείς το γνωρίζετε αυτό και όπως καταλαβαίνω φαίνεται να έχετε ήδη πάρει τις αποφάσεις σας. Δηλώνετε ρητά ότι δεν μετανιώνετε για τίποτα και ότι παρά την απαισιοδοξία που τυλίγει σχέσεις με παρόμοια χαρακτηριστικά με τη δική σας, εσείς είστε αποφασισμένη να μείνετε δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο και να τον βοηθήσετε να εξελιχθεί συναισθηματικά. Από την πλευρά μου, αισθάνομαι μόνο σεβασμό γι’ αυτή την τοποθέτησή σας και πιστεύω ότι κάθε άλλη γνώμη (συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου) περιττεύει.
Το μόνο σημείο που με βρίσκει να διαφωνώ σε όσα λέτε και θα ήθελα να σχολιάσω, είναι αυτό που λέτε για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη οι άλλοι να τους βάζουν πάνω από τον εαυτό τους. Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, θα πω ότι δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι είναι βοηθητικό (για τον ίδιο τον άνθρωπο, για τον άλλον και για τη σχέση) το να βάζει κανείς τον άνθρωπο που αγαπάει πάνω από τον εαυτό του…
Θα κλείσω με κάτι σχετικό που θυμήθηκα από ένα βιβλίο του Μπουκάι:
“Μας στηρίζω με όλη μου την καρδιά.
Αν, όμως, με πιέσεις να διαλέξω…
ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εμένα…
εμένα.”
Ετσι ειναι κι εδω εχω ενα προβλημα. Στα τοσα χρονια εχω τριγυρω μου ανθρωπους (σύζυγο, φιλους) με τους οποιους φοβαμαι να αφησω τον εαυτο μου χαλαρο. Μηπως ειναι ανθρωποι που κι αυτοι εχουν τα δικα τους θεματα στη δέσμευση γεγονος που μεχρι τωρα με βολευε ή η συμπεριφορα τους ηταν ο καθρεφτης της δικης μου συμπεριφορας. Θελω και προσπαθω να χαλαρωσω στις σχεσεις μου αλλα φοβαμαι οτι αν πληγωθω δε θα θελω να προσπαθησω ποτε ξανα. Δεν ξερω αν εχω γινει κατανοητη, το ελπιζω…
Κατερίνα, νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω τι εννοείτε…
Από τη μία, έχετε τις δικές σας ανασφάλειες στο θέμα των σχέσεων (δισταγμός στο να δείξετε ποια είστε πραγματικά, φόβος ότι θα πληγωθείτε, ενδεχομένως δυσκολίες με την οικειότητα) και, από την άλλη, σκέφτεστε ότι και οι άνθρωποι γύρω σας έχουν τα δικά τους θέματα, κάτι που πιθανότατα είναι αλήθεια σε κάποιο βαθμό γιατί οι σχέσεις, όπως λέω πάντα, έχουν δύο… Ποτέ δεν δημιουργεί τα όποια προβλήματα μόνο ο ένας.
Ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο και πραγματικά εύχομαι το συντομότερο να ξεκαθαρίσετε την αιτία των δυσκολιών σας, να προχωρήσετε στις αλλαγές που επιθυμείτε και να μπορέσετε έτσι να χαρείτε περισσότερο τις σχέσεις σας.
ΡΟΖΑ
Δυστυχως απ’όλες τις ιστοριες που διαβασα διαπιστωνω οτι καμια δεν εχει καλό τελος , εκτος απο τη κυρία που διαβασε το άρθρο κ αφυπνιστηκε ολοι οι αλλοι που εχουμε εμπλακει σε τετοιες σχεσεις , πολύ πονο κ απογοητευση κ πολυ προσπαθεια κ πολυ τιποτα στο τέλος . Υπεροχο αρθρο, ο ας πουμε συντροφός μου ειναι αυτο ακριβως που περιγραφετε κ ο περιγυρός του (που του λεει οτι δε νιωθει ,να παει στον ειδικο κλπ, κλπ) ειμαι ακριβως εγω . Τουλάχιστον εγώ ξερω το λόγο αυτης της συμπεριφορά (λόγω εμφανισης απο ατυχημα σε μικρή ηλικία).Αν θα το παλεψω δε ξέρω , οτι αντεχει η καρδιά κ ότι φέρει ή ζωη . Σας ευχαριστώ παντώς πολύ που ειδα γραμμενα όλα τα ερώτηματα κ τις απορίες μου .
Όντως, οι περισσότερες από τις ιστορίες που αναφέρονται στα σχόλια δεν έχουν ευτυχή κατάληξη, αλλά σκέφτομαι ότι αυτό μπορεί να μην σημαίνει και τίποτα – αν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ζήσει ιστορίες με “καλό” τέλος είναι πιθανό να μην νιώθουν την ανάγκη να μοιραστούν την εμπειρία τους σε ένα περιβάλλον (στο blog δηλαδή…) όπου κυρίως συναντιούνται και συνομιλούν άνθρωποι οι οποίοι που αντιμετωπίζουν προβλήματα και αναζητούν λύση…
Η αλήθεια πάντως είναι ότι τέτοιες ιστορίες πολύ συχνά προκαλούν στους ανθρώπους πόνο, απογοήτευση και ματαίωση, όπως το λέτε κι εσείς.
Με συγκινεί η ώριμη στάση σας γύρω από αυτό που βιώνετε – φαίνεται να κατανοείτε σε ικανοποιητικό βαθμό τι σας συμβαίνει (και τι του συμβαίνει) και επιπλέον αναγνωρίζετε ότι απαιτείται προσπάθεια για να βελτιωθούν τα πράγματα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι θεωρείτε δεδομένη την ευτυχή κατάληξη και χωρίς (αν το καταλαβαίνω καλά) να είστε διατεθειμένη να προσπαθήσετε μέχρι το σημείο που υπερβαίνει τις αντοχές και τα όριά σας.
Σας ευχαριστώ για το σχόλιο και τα καλά σας λόγια – χαίρομαι που το άρθρο μου καθρέφτισε τους προβληματισμούς σας και εύχομαι να σας τα φέρει η ζωή έτσι όπως ακριβώς τα θέλετε.
Φοβερό άρθρο και θεωρώ οτι κατα 99% αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα και ευτυχώς η δυστυχώς η γνώμη μου είναι οτι είναι μακράν οι πιο δύσκολοι στη συναναστροφή άνθρωποι και όσο υπομονή κατανόηση και καλη διάθεση να εχεις τα αποτελεσματα στο τέλος δεν θα είναι τα αναμενόμενα.Συγχαρητήρια για την παρουσίαση του άρθρου και παλι.
Σας ευχαριστώ θερμά για τα καλά σας λόγια.
Καταλαβαίνω ότι έχετε στο ιστορικό σας κάποια εμπειρία γύρω από το θέμα και ότι έχετε ήδη καταλήξει στα δικά σας συμπεράσματα ή/και πολύτιμα μαθήματα.
Χαίρομαι που μοιράζεστε μαζί μας την πολύτιμη γνώση και εμπειρία σας.
[…] vivifatourou.gr […]
[…] πηγή […]
[…] Πηγή: vivifatourou.gr […]
Εχω σχεση με μια γυναικα με τα χαρακτηριστικα που περιγραφετε, ενω ολα ξεκινησαν ιδανικα με πολυ ενθουσιασμο και ολα ηταν καλα ξαφνικα κλειστηκε στον εαυτο της χωρις να εξωτερικευει ευκολα τι αισθανεται και οποτε προσπαθησα να ανοιξω καποια συζητηση αν συμβαινει κατι ή αν εχει αλλαξει κατι επιμενει πως ολα ειναι ενταξει.Παραλληλα ετοιμαζομαστε να μεινουμε μαζι σε αλλη πολη και συνεχιζει πυρετωδως τις ετοιμασιες της, δηλαδη δειχνει οτι δεν εχει μετανοιωσει ή κατι τετοιο αλλά απο την άλλη δεν ειναι οπως πριν στη συμπεριφορά της.Εδω να σας πω οτι προερχεται απο χωρισμενους γονεις και πολλες φορες μου εχει επισημανει οτι δεν ειχε ποτε την προσοχη και αγαπη απο εκεινους και τονιζει παντα οτι τα καταφερνει παντα μονη της καλα και οταν προσπαθω να την βοηθησω σε οτιδηποτε ναι μεν το αναγνωριζει αλλα δειχνει και δυσφορια…Εγω απο την πλευρα μου την θελω οσο τιποτα αλλο.Τι σταση θα πρεπει να κρατησω κατα την γνωμη σας για να εχουμε μια ομαλη σχεση που να κρατησει στον χρονο?
Αγαπητέ μου, μπορεί η απάντησή μου να μην είναι επιστημονικώς κατηρτησμένη, όπως αυτή που ενδεχομένως να σου δώσει η κα Φατούρου, σου γράφω όμως γιατί η περίπτωσή σου είναι τόσο ίδια με την δική μου, σαν να τη γράφω εγώ ο ίδιος. Ολα ξεκίνησαν ακριβώς όπως τα περιέγραψες και εμείς στη συνέχεια όντως μείναμε σε άλλη πόλη (νησιωτική). Από τη στιγμή της μετοίκησης, άλλαξαν όλα. Πολύ λιγότερη σύμπλευση, ο ενθουσιασμός της άρχισε να χλωμαίνει, η κατάσταση της συμβίωσης γινόταν μέρα με τη μέρα τυπικού στυλ. Ρωτούσα διαρκώς αν συμβαίνει κάτι, παραπονιόμουν που η σχέση μας αλλοιωνόταν (ενώ όλα πήγαιναν κατά τα άλλα καλά) ώσπου ακριβώς ένα χρόνο μετά, με παγερό στυλ, μου ανακοίνωσε το τέλος της σχέσης. Κάθε μου προσπάθεια για να μάθω ως δικαιούμην κάποια στοιχεία για την απόφαση, έπεφτε στο κενό με τον χειρότερα ψυχρό τρόπο. Μπορεί να έχει χίλιες δικαιολογίες γι αυτή την συμπεριφορά της (οι γονείς της, οι εμπιερίες της, το σύμπαν, ο Θεός κ.λπ.), αλλά καμία δικαιολογία δεν είναι ικανή να αιτιολογήσει το πόσο ανύπαρκτος μπορεί να γίνεις εσύ, από τη μία μέρα στην άλλη. Καλή επιτυχία εύχομαι.
Αν μπορώ να παρέμβω στο διάλογο, θα ήθελα να πω ότι, κατά τη γνώμη μου, το βίωμα ενός ανθρώπου μπορεί να φωτίσει ένα ζήτημα ή πρόβλημα με τρόπους που μια γενική ή θεωρητική “επιστημονικώς καταρτισμένη” τοποθέτηση αδυνατεί να το κάνει.
Σας ευχαριστώ θερμά που μοιραστήκατε την πολύτιμη εμπειρία σας με το φίλο που έθεσε προβληματισμούς γύρω από τη σχέση του, αλλά και με όλους τους αναγνώστες του blog. Μας μάθατε πολλά.
Αγαπητέ φίλε, μακάρι να γνώριζα τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει μια (οποιαδήποτε) σχέση να διαρκέσει στο χρόνο και μάλιστα να έχει ομαλή πορεία χωρίς σκαμπανεβάσματα!
Εκείνο που θα αναρωτιόμουν αν ήμουν στη θέση σας θα ήταν το αν μπορώ να συνυπάρξω σε βάθος χρόνου με μία σύντροφο που έχει τα χαρακτηριστικά που περιγράφετε. Γιατί αν η στάση της ήδη σας προκαλεί δυσφορία, είναι πολύ πιθανό ότι δεν θα αντλείτε επαρκή ικανοποίηση από αυτή τη σχέση ούτε στο μέλλον.
Από την άλλη, σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι αλλάζουν και ότι οι συνθήκες αλλάζουν και ότι ακόμα και σχέσεις που ξεκινούν με τις καλύτερες προϋποθέσεις ενδέχεται να έχουν “κακή” κατάληξη, επομένως ποτέ δεν μπορεί κανείς να είναι 100% σίγουρος για την επιλογή του.
Για να συνοψίσω, αυτό που πιστεύω ότι μπορείτε να κάνετε είναι να ζυγίσετε τα δεδομένα της σχέσης που έχετε στα χέρια σας και να πάρετε τις αποφάσεις των οποίων το ρίσκο ή τίμημα θα μπορέσετε να “σηκώσετε”.
Να είστε καλά και σας ευχαριστώ για το σχόλιο.
Πολυ ωραιο το αρθρο σας κ αρκετα κατατοπιστικό, με βοηθησε αρκετα να καταλαβω οτι και εγω ανηκω στο στυλ τον απορριπτικων ανθρωπων, ειμαι 20 χρονων και πιστευω οτι αυτο που με εκανε ετσι ειναι καποια δυσκολα βιωματα που ειχα στην παιδικη μου ηλικια , και οσο και αν προσπαθω να το ελεγχω ολο αυτο δεν τα καταφερνω απλα ψαχνω να βρω αρνητικα στο συντροφο μου ωστε να μην δενομαι μαζι του, και αν η συμπεριφορα τους ειναι πολυ καλη απλα απομακρύνομαι και κραταω αποσταση με το να εξαφανιζομαι για μερες, επισης εχω παρατηρηση οτι αποφευγω την ανθρωπινη επαφη οπως αγκαλιες κ τρυφερες κινησεις απο τους συντροφους που ειχα στην ζωη μου γιατι με κανουν να νιωθω απιστευτα αβολα, δυστηχως ακομη κ οταν ο συντροφος μου αποδεχεται οτι ετσι ειμαι εγω παλι ειμαι σε αμυντικη σταση κ δημιουργο τσακωμους απλα κ μονο για να απομακρυνω τον αλλο, ειναι πολυ κουραστικο ολο αυτο σαν κατασταση για μενα κ για τον οποιοδηποτε ανθρωπο στην ζωη μου, αλλα ακομη κ οταν βρισκω καποιον πολυ καλο ανθρωπο κ νιωθω ερωτευμενη κ αξιζει να προσπαθισω με τρομαζει η δεσμευση και το αποφευγω οσο μπορω, θελω πολυ να αλλαξω αλλα δεν γνωριζω πως να ριξω τις αμυνες μου γιατι οσο κ αν το θελω ο φοβος του να δεθω με εναν ανθρωπο για μενα συνεπαγεται με το να πληγωθω, θα ηθελα πολυ να μου πειτε την αποψη σας πανω στην περιπτωση μου κ ευχαριστω εκ τον προτέρων
Αγαπητή Helena σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε μαζί μας τις δυσκολίες και τους προβληματισμούς σας γύρω από τον τρόπο που σχετίζεστε.
Νομίζω ότι καταλαβαίνω πόσο σας έχει κουράσει αυτή η κατάσταση όπως το λέτε και θα τολμήσω να υποθέσω ότι αυτή η κατάσταση ευθύνεται επιπλέον και για μια σειρά από πράγματα τα οποία στερείστε στη ζωή σας.
Εκείνο που σκέφτομαι όμως είναι ότι, ενώ είστε πολύ νέα, έχετε ήδη μια ξεκάθαρη εικόνα για το τι σας συμβαίνει, ένα επίπεδο επίγνωσης δηλαδή που άλλοι άνθρωποι αργούν πολύ να κατακτήσουν ή δεν κατακτούν ποτέ…
Κατά τη γνώμη μου επομένως, έχετε όλο το χρόνο, αλλά και τη διάθεση, την ικανότητα και ετοιμότητα να κάνετε όποιες αλλαγές κρίνετε ότι πρέπει να κάνετε.
Να είστε καλά και σας ευχαριστώ για το σχόλιο.
[…] Μπορούμε να επιμένουμε όσο θέλουμε φυσικά. Μπορούμε να τον κυνηγάμε, να τον παρακαλάμε ή να τον απειλούμε, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι το μόνο που καταφέρνουμε σχετιζόμενοι μαζί του με αυτόν τον αγωνιώδη, αγχώδη τρόπο, είναι να τον ωθούμε στο απορριπτικό στυλ δεσμού και στις άμυνές του ακόμα περισσότερο και να επιβεβαιώνουμε τις πεποιθήσεις του ότι οι σχέσεις είναι πεταμένα λεφτά. Κι ακόμα πρέπει να καταλάβουμε ότι εκείνος, προφανώς, έχει τους λόγους του να επιλέγει να σχετίζεται με τον τρόπο που σχετίζεται. Η αδυναμία ή έλλειψη επιθυμίας του να αλλάξει τρόπους, δεν μπορεί να είναι απόρριψη του ποιοι είμαστε εμείς ως άνθρωποι, τα έχουμε πει αυτά. Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν μπορούμε να τον σεβαστούμε, να τον αποδεχτούμε και, γιατί όχι, να τον αγαπήσουμε έτσι όπως ακριβώς είναι. Γιατί αν δεν μπορούμε είναι καλύτερα να τον αφήσουμε στην ησυχία του. Να θυμάστε πάντως: Οι μετρήσεις με παλμογράφο σε μωρά με απορριπτικό στυλ δεσμού έχουν δείξει ότι, κάτω από το παγερό κι απόμακρο παρουσιαστικό τους, η καρδούλα τους χτυπάει με μεγάλη ένταση και αγωνία μπροστά στην απομάκρυνση ή αδιαφορία των άλλων [11]… Πηγή: vivifatourou.gr […]
Βρήκα εντελώς τυχαία το άρθρο σας, στην προσπάθειά αναζήτησης κάτι άλλου. Ωστόσο, με το που διάβασα το τίτλο, ταυτίστηκα. Το διάβασα και κατάλαβα με τι άνθρωπο ήμουν εδώ και ενάμισι χρόνο. Χωρισμένοι, τους τελευταίους 4 μήνες.. Και περιμένοντας έστω μια συγγνώμη.
Αφροδίτη νομίζω ότι διαισθάνομαι την απογοήτευσή σας…
Από την άλλη, θεωρώ σημαντικό το ότι έχετε καταλάβει την εμπειρία που ζήσατε και τους περιορισμούς ή τις δυσκολίες του ανθρώπου με τον οποίο σχετιστήκατε.
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο.
Πολύ ωραίο άρθρο.Πραγματικά πολύ κατατοπιστικό.Θα ήθελα να ρωτήσω λοιπόν.Μπορεί κάποιος να επενδύσει σε ένα τέτοιο άτομο για κάτι σοβαρό στο μέλλον;
Φυσικά και μπορεί κανείς να σχετιστεί, να αγαπήσει και γενικά να επενδύσει συναισθηματικά σε έναν άνθρωπο που φέρει τα χαρακτηριστικά που περιγράφει το άρθρο.
Το αν η “επένδυση” του θα επιφέρει τα αναμενόμενα κέρδη όμως, είναι ολότελα διαφορετικό θέμα και εξαρτάται από το ποιος είναι ο ίδιος (τι προσδοκά από μια σχέση; τι ακριβώς εννοεί λέγοντας “κάτι σοβαρό στο μέλλον”;) και από το ποιος είναι ο “απορριπτικός” άνθρωπος (οι άνθρωποι με απορριπτικό στυλ δεσμού είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους).
Εκείνο που σκέφτομαι είναι ότι ποτέ δεν έχουμε τρόπο να ξέρουμε με βεβαιότητα αν μια επένδυση θα αποδειχτεί κερδοφόρα – πάντοτε περιλαμβάνεται ένας μικρότερος ή μεγαλύτερος βαθμός ρίσκου…
Και πέρα από αυτό, όταν μιλάμε για ανθρώπους (“απορριπτικούς” ή μη) η έννοια της “επένδυσης” ίσως να μην είναι τόσο βοηθητική γιατί φαίνεται να τοποθετεί στους άλλους το βάρος των δικών μας επιλογών…
Να σας βοηθήσω.Μπορώ να επενδύσω σε έναν γάμο με ένα τέτοιο απορριπτικό άτομο;Χάνω το χρόνο μου ή οχι;Αν είναι ψυχρή και έχουμε να βρεθούμε σαν ζευγάρι 3-4 μήνες λόγω αυτής της πάθησης,υπάρχει μέλλον;
Θα σας απογοητεύσω αγαπητέ κύριε, αλλά δεν είναι δυνατόν να τοποθετηθώ υπεύθυνα σε ένα ζήτημα τέτοιας σοβαρότητας (όπως είναι ο γάμος σας και το μέλλον του), μέσα από ένα γραπτό σχόλιο.
Συγχαρητήρια συνάδελφε. Πολύτιμο το άρθρο σας για το κοινό αλλά και για τους ειδικούς που καθημερινά αντιμετωπίζουν τα πολλαπλά προβλήματα των ανθρώπων με διαταραχή δεσμού…
Μεγάλη μου τιμή μου συνάδελφε η αναγνώριση και εκτίμηση της δουλειάς μου εκ μέρους σας.
Επιτρέψτε μου να στείλω τις θερμότερες ευχές μου για καλή δύναμη σε έναν άνθρωπο που (όπως το διαισθάνομαι εγώ τουλάχιστον…) αγαπάει και νοιάζεται τη δουλειά του και τους ανθρώπους που τον εμπιστεύονται.
Να είστε καλά.
Καλησπέρα.δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο κ στην δικη μου ιστορία.1.5 χρόνο τώρα εμφανίζεται εξαφανίζεται την μια θερμός την άλλη ψυχρός του έχω δώσει πολλές ευκαιρίες να το τελειώσουμε όμως δεν…του ειπα να το δούμε ενυελως σεξουαλικά και μόνο…τιποτα πάλι…καποια στιγμή μου ειπε την έχω πατήσει μαζί σου…δεν τον πίστεψα κ δεν είπα τίποτα…εδω κ 5 μέρες του ειπα ξεκαθαρα πως νιώθω.. Τον ρώτησα δεν ξέρω τι θέλεις αν θέλεις η Όχι εγώ απλα Θέλω να σε γνωρίσω Θέλω περισσότερο χρόνο…η συμπεριφορά του έχει αλλάξει ελάχιστα.του ειπα ότι τον νοιάζομαι τον Θέλω κοντά μου αν ομως εκείνος δεν είναι διατεθειμένος Θέλω να το ξέρω κ να αποχωρήσω…απαντηση δεν πήρα.. Μου λέει θα σου τηλ…και δεν με πήρε ποτέ…μια και 2 φορές.. συνεχως μου βρίσκει δικαιολογίες για τα πάντα…εχω μπερδευτεί τελικά αν αυτός ο άνθρωπος είναι απορριπτικος η Όχι…
Αγαπητή Angel, εκείνο που καταλαβαίνω εγώ διαβάζοντας τα γραφόμενά σας είναι ότι, από την πλευρά σας, κάνατε μια σοβαρή προσπάθεια να θέσετε τα όρια σας και να ξεκαθαρίσετε την κατάσταση, αλλά ο άνθρωπος με τον οποίο σχετίζεστε αρνείται να πάρει ξεκάθαρη θέση ως προς τη σχέση του μαζί σας.
Υπό αυτό το πρίσμα, ανεξάρτητα από το αν εκείνος είναι απορριπτικός ή όχι και παρόλο που μου φαίνεται λογικό να αισθάνεστε μπερδεμένη, είναι σαφές (στα μάτια μου τουλάχιστον) ότι στην παρούσα φάση η συγκεκριμένη σχέση και ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες σας.
Εκείνο που μπορώ να ευχηθώ είναι να ξεκαθαρίσετε τα πράγματα (μέσα σας κυρίως…) το συντομότερο δυνατό και να προβείτε στις καταλληλότερες αποφάσεις για εσάς την ίδια.
Διάβασα αυτό το άρθρο κ αναγνωρίζω τον άνθρωπο με τον οποίον είμαι ερωτευμένη. Είμαστε φίλοι, παρόλα αυτά εξέφρασα τον έρωτα μου, άκουσα ένα “δε θέλω” μαζί με άλλες δικαιολογίες (χωρις το αναμενόμενο “σε βλεπω φιλικά”) κι έκτοτε συνεχίζεται μια μπερδεμένη κατάσταση που δεν με αφήνει να βγάλω συμπέρασμα. Είχε κολλήσει γενικα στο οτι τον πίεσα με τη συμπεριφορα μου κ ενώ τα συζητήσαμε όλα κ είπαμε να μεινουμε φιλοι, (κι αφου του ειπα κ εγω οτι μου περασε κ να μείνει ησυχος και του φερομουν πλεον απολυτα φιλικά) για μεγάλο διάστημα δεν απαντούσε πια τα μνμ μου, ενω απο κοντα οταν τυχαινε να τον δω ήταν ζεστός κ έλεγε οτι δεν απομακρύνεται κ δεν τρέχει κατι. Τελικά μετά απο πολλούς μήνες κ αφού ακομα δεν μου μιλούσε αναγκάστικα να του πω οτι “δεν μου είχε περασει” κι εκεινος ειπε οτι δεν εχει να μου απαντησει τιποτα σ αυτο… Τοτε επέμεινα να μαθω γιατι ακομα δεν μου απανταει στα μνμ, μου ειπε παλι οτι τον ειχα πιεσει κ επελεξε την απόσταση του. Ειχε κολλησει σε μια κακή στιγμή για την οποια ήταν υπερβολικός κ είχα ζητήσει συγνώμη κ ήμουν μονο φιλική εκτοτε. Δεν ηθελα να τον χασω απο τη ζωη μου οποτε ξαναζήτησα συγνώμη, του ειπα πως δεν θα τον ξαναφέρω σε δυσκολη θεση και θελω να μεινουμε φιλοι…. Για να μην μπαινω σε αλλες λεπτομερειες αρχισε παλι να μου μιλαει κανονικα στα μνμ (χωρις αυτο να σημαινει οτι αλλαξε κατι στη σταση μου που τον εκανε να νιωθει πιο ανετα. Οπως ημουν παντα) παρολα αυτα να νιωθω οτι με προκαλει με βλεμμματα κ περιεργη συμπεριφορα.. Πλεον σταματησε ξανα εδω και βδομαδες να μου απανταει. Απο κοντα ειναι ζεστος και χαιρεται που με βλεπει ενω μετα νιωθω οτι εχει αλλοκοτη συμπεριφορα σαν να γινεται αυστηρο το προσωπο του οταν μου μιλαει κραταει τα οποια συναισθηματα του μεσα του. Εν ολιγοις παρολο που μου εχει πει πως δεν θελει, νιωθω οτι νιωθει πραγματα για μενα που δεν τα αφήνει. (Εκτος αν ειμαι στον κοσμο μου) Το μονο που αφηνει να φανει ειναι η υπερμετρη χαρα του οταν με βλεπει και κλεφτα βλεμματα που με τσεκαρουν οπου και να ειμαι οταν βρεθουμε στον ιδιο χωρο. Κι ολα αυτα ενω ακομα ξερει οτι δεν μου περασε. Δεν ξερω πλεον τι να κανω γιατι τον θελω παρα πολυ μα αυτο το κρυο- ζεστη με εχει τσακίσει και δεν ξερω την αληθεια. Του φερομαι ομορφα δεν παραπονιεμαι για κατι που μπορει να μην απαντησει κ να με ενοχλησει αλλα πλεον σκεφτομαι να τον αφήσω εντελως ησυχο για ενα μεγαλο διαστημα, να παψω εντελως να στελνω, μηπως ετσι δειξει την αληθεια του και κανει καποια κινηση…. Αλλα ειναι αυτο η λύση ή αν το κάνω θα τον έχω χάσει εντελώς;;;
Αγαπητή φίλη, στην πρώτη φράση σου αναφέρεις ότι είσαι ερωτευμένη με έναν άνθρωπο και εγώ θα τολμήσω να πω ότι μία από τις κύριες ιδιότητες του έρωτα είναι το να είμαστε λιγάκι στον κόσμο μας (όπως κι εσύ αναρωτιέσαι αν είσαι στον κόσμο σου σε σχέση με όσα έχεις καταλάβει για την κατάσταση και τον άνθρωπο που είσαι ερωτευμένη).
Πέρα από αυτό πάντως, φαίνεται να βρίσκεσαι σε μία κατάσταση η οποία ολοφάνερα δεν σε ικανοποιεί (εκείνος δεν ανταποδίδει τα συναισθήματα σου στο βαθμό που θα ήθελες), αλλά από την άλλη εσύ εξακολουθείς να τον θέλεις όπως λες και δεν θέλεις να τον χάσεις τελείως από τη ζωή σου.
Η γνώμη μου είναι ότι θα εξακολουθήσεις να βιώνεις αυτή τη σύγκρουση μέχρι να νιώσεις έτοιμη να πάρεις μια περισσότερο δραστική απόφαση (σε συμφωνία με τις ανάγκες σου πάντα).
Μέχρι τότε εύχομαι να προσέχεις τον εαυτό σου και να πάρεις από αυτή την ιστορία όσα «μαθήματα» έχει να σου δώσει.
οταν ενας ανθρωπος καταλαβαινη τα λαθη του αλλα δεν θελει να τα παραδεχθει και ασχολειτε μονο με το εγω του για να περνα καλα δεν ειναι ποτε συμβατος κρικος με τους αλλους γιατι απλα τον πληγωνη η αληθεια ειστε οκ.
Ναι, όταν ένας άνθρωπος ασχολείται μόνο με το εγώ του είναι δύσκολο να συμβαδίσει/συντονιστεί με τους άλλους.
Μπορεί να έχει τους λόγους του που το κάνει (π.χ. τον πληγώνει η αλήθεια όπως λέτε), αλλά αυτό πολλές φορές τον καθιστά “ασύμβατο”.
Καλησπέρα σας, το δικό μου θέμα ειναι πως ο άντρας μου μένει δίπλα μου γιατί είναι απόλυτα συναισθηματικά δεμένος με το παιδί μας, διότι μου έχει πει ουκ ολίγες φορές, ότι δεν υπάρχει το παραμικρό συναίσθημα για μενα. Στην αρχή ήμασταν ερωτευμένοι όταν όμως πέρασε ο καιρός ήρθαν οικονομικά προβλήματα εκείνος απορροφήθηκε στην δουλειά του εγώ πληρως απογοητευμένη ζητούσα λίγο ενδιαφέρον αλλά άδικος κόπος. Αισθάνομαι ότι παρά πολύ μεγάλη looser της ζωής μου γιατί είμαι εγκλωβισμενη (λόγω του ότι βλέπω την αγάπη του στο παιδί κ δεν μπορώ να του την στερησω) στη σχέση γι αυτό δεν τολμώ να πάρω το παιδί κ να τερματίσω την σχέση με τον άντρα μου.
Αγαπητή φίλη λυπάμαι πολύ που βιώνετε αυτή τη δυσάρεστη για εσάς κατάσταση και, κυρίως, λυπάμαι που νιώθετε τόσο άσχημα για τον εαυτό σας.
Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το θάρρος σας να μοιραστείτε τις σκέψεις σας εδώ.
Επιπλέον, θα ήθελα να σας πω (χωρίς καμία διάθεση “παρηγοριάς”) ότι κάποιες φορές οι άνθρωποι παραμένουμε σε “άσχημες” καταστάσεις μέχρις ότου τα “μαθήματα” που έχουν να μας προσφέρουν αυτές οι καταστάσεις μπορέσουν να γίνουν κατανοητά – τότε είναι και η στιγμή που νιώθουμε έτοιμοι να τις αλλάξουμε ή να απεμπλακούμε από αυτές.
Ελπίζω κάπως έτσι να λειτουργήσει και για εσάς όλη αυτή η εμπειρία.
Κ. Φατούρου, πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σας και πραγματικά πήρα πολλές απαντήσεις για μια σχέση που ξεκίνησε με πολλές προοπτικές αλλά τώρα διαπιστώνω πως είχα να αντιμετωπίσω ένα τέτοιο στυλ δεσμού. Το γεγονός μάλιστα πως ένοιωθα ενοχές γιατί αναγκάστηκα να πω -σχετικά σύντομα- εγώ το “τέλος”, με έκανε τους τρεις τελευταίους μήνες που έχω χωρίσει με την κοπέλα, να φτάνω στο σημείο να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου, σε θέματα συμπεριφοράς και αντίδρασης προς τους δικούς μου ανθρώπους. Θα ήθελα να μου απαντήσετε όποτε βρείτε την ευκαιρία, πόσο οξύμωρο είναι το γεγονός πως το συγκεκριμένο άτομο είναι επαγγελματίας ψυχολόγος και λογικά θα έπρεπε να έχει κάνει τις αυτοαναλύσεις της, βελτιώνοντας τα ελαττώματά της… Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Αγαπητέ φίλε, χαίρομαι που το άρθρο μου λειτούργησε ενισχυτικά στην προσπάθειά σας να διαχειριστείτε τα ζητήματα που αντιμετωπίσατε στη συγκεκριμένη σχέση.
Το ερώτημά σας έχει ενδιαφέρον και ενώ θα συμφωνήσω από μία άποψη ότι η δουλειά του ψυχολόγου προϋποθέτει τη δυνατότητα εκ μέρους του σύναψης μιας υγιούς και ανοιχτής σχέσης με τον εκάστοτε πελάτη του (άρα ο ψυχολόγος θα “πρέπει” να έχει δουλέψει το κομμάτι αυτό), από την άλλη δεν θα ήθελα να οδηγηθούμε στο αξίωμα ότι ο ψυχολόγος θα πρέπει να είναι “τέλειος” από άποψη ψυχολογικής λειτουργίας και έκφρασης προκειμένου να είναι βοηθητικός.
Για μένα, είναι αρκετό το να έχει ο ψυχολόγος τη διάθεση, ετοιμότητα και υπευθυνότητα να παρατηρεί συνεχώς τον εαυτό του, να αναγνωρίζει τα “τυφλά” του σημεία και να κατευθύνεται διαρκώς προς όλο και μεγαλύτερα επίπεδα αυθεντικότητας εντός της εκάστοτε θεραπευτικής σχέσης.
Σας ευχαριστώ για το μήνυμά σας και εύχομαι να “αναρρώνετε” καλά (αν δεν έχετε “αναρρώσει” ήδη) από την “περιπέτεια” που βιώσετε.
Καλησπέρα.Πολύ καλό άρθρο…συγχαρητήρια!! Μου κάνει εντύπωση που πολλοί απο τους σχολιαστές λένε “”εχω μιαα σχέση” λές και να δεν έχεις σχέση είναι
πρόβλημα…παρεπιπτόντως έχω να κάνω σχέση τέσσερα χρόνια
Κατά τη γνώμη μου, πρόβλημα είναι οτιδήποτε αντιλαμβάνεται ο ίδιος ο άνθρωπος ότι είναι πρόβλημα. Για παράδειγμα, για μένα δεν είναι πρόβλημα ότι έχετε να κάνετε σχέση τέσσερα χρόνια, αλλά για εσάς μπορεί να είναι… Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Ρε παιδιά , σε αυτό το άρθρο βλέπω τη γυναίκα μου .
Πάντα έδινα σχεδόν την ίδια απάντηση για να ερμηνεύσω τον χαρακτήρα της .
Πάντα είχε να κάνει με τους δικούς της , ήταν κολλημένη μόνο με αυτούς, ζύγιζε τα Πάντα σαν ολα να ήταν υπό τον έλεγχο των γονιών της και καθόριζε τη συμπεριφορά της βάση αυτού.
Πέρα από την οικογένεια της δεν δέχονταν άλλη γνώμη, αντίληψη η” θεωρεία . Και δεν το φανερωνε ποτέ.
Στην αρχή , τα πρώτα χρόνια, δεν είχα δώσει την απαιτούμενη προσοχή, μα αργότερα άρχισα να βλέπω σημάδια και να παρατηρώ την συμπεριφορά της . Τι θα έλεγε ο …. “μπαμπας” , τι θα έλεγε η …. “μαμά” , ο αδερφός της ……. . Ήταν απόλυτα, και είναι, εξαρτημένη από τους γονείς.
Πόσα να σας πω ; Εδώ χρειάζονται σελίδες ολόκληρες να γράφουν. .
Τέλος πάντων, ακόμη είναι εξαρτημένη από την ιδέα του τι θα σκέφτονταν οι δικοί της για το κάθε τι και η απόφαση της δεν ταυτίζονταν με την λογική άλλα πιεσμένη και εξαναγκασμενη αποδέχονταν κάτι που καταλάβαινες πως δεν ήταν δικό της .
Αν σας μπέρδεψα , είναι που το θέμα είναι πολύπλοκο και χρειάζεται προσοχή στην ανάλυση του .
Εχω να σας πω τούτο : Μακριά από τέτοιους χαρακτήρες.
Τις περισσότερες φορές η συνύπαρξη με τους άλλους, ακόμα και όταν μας δυσκολεύουν, δίνει πολύτιμα εργαλεία για να καταλάβουμε πώς λειτουργούν εκείνοι, ο ίδιος μας ο εαυτός και εν γένει ο άνθρωπος…
Σας ευχαριστώ θερμά που μοιραστήκατε μαζί μας την εμπειρία και τις γνώσεις σας.
Καλημέρα σας, είμαι 22 χρονών και έχω σχέση λίγων μηνών με ένα αγόρι 26 χρονών. Άρχισα να ψάχνω σε βιβλία ψυχολογίας και σε sites σχετικά με τη συμπεριφορά του και πέφτοντας τυχαία πάνω στο ποστ σας η περιγραφή ήταν πραγματικά ήταν σαν να τον ξέρετε χρόνια. Ενώ δείχνει ότι με θέλει πολύ αποφεύγει τη σεξουαλικη επαφή μαζί μου, γίνεται από σπανια έως σπανιότατα. Νευριάζει με το παραμικρό, κάποιες φορες για ανούσιο λίγο και έχει άσχημες εξάρσεις. (ευτυχώς δεν με βρίζει). Πολλές φορές έλεγε ότι η σχέση πρέπει να σταματήσει χωρίς κάποιον ουσιώδη λόγω τερματισμού αλλά επειδή έβλεπε πόσο πολύ πληγωνομουν δεν έφευγε ποτέ. Ίσως και να μην φεύγει γιατί όντως νιώθει κάτι. Ποιος ξέρει. Όσες φορές τον ρωτάω αν νιώθει κάτι για εμένα το θεωρεί πίεση και πως δεν έχει μπει ποτέ σε διαδικασία να σκεφτεί! Έχει πει πως περνάει καλά μαζί μου και πως με θέλει χαρούμενη αλλά δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω. Μια φορά είπε ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου αλλά γρήγορα το πήρε πίσω. Εγώ είμαι σίγουρη για τα συναισθήματα μου και ξέρω πως είμαι ερωτευμένη μαζί του αλλά αυτό που δεν υπάρχει πρόοδος από την πλευρά του με πληγώνει. Έχω υπομονή να περιμένω να ανοιχτεί αλλά πόσο θα περιμένω; πόσο θα μείνω σε σχέση που δίνω αλλά δεν παίρνω; πιστεύω αν δεν με ήθελε καθόλου δεν θα έμενε μαζί μου έτσι δεν είναι; αλλά για πόσο πλέον; του ζητάω να κάνουμε πράγματα μαζί και ενώ μπορεί σε μια στιγμή να πει ναι πάμε καμιά εκδρομή,… Γρήγορα επανέρχεται λέγοντας πως τίποτα δεν χρειάζεται να κάνουμε αρκεί ο καφές. Θεωρεί πως είμαι η πιο σωστή κοπέλα που πέρασε από τ ζωή του και το αναγνωρίζει αλλά δεν βλέπω να κάνει κάτι παραπάνω. Ένιωθα ότι με δουλεύει ψιλό γαζί αλλά μετά από την ανάγνωση αυτού του άρθρου άρχισα να προβληματιζομαι. Δεν ξέρω τι να κάνω.
Θα κάνετε αυτό που πρέπει να κάνετε. Εξηγούμαι: Συνήθως μένουμε σε τέτοιες ταλαιπωρητικές σχέσεις για όσο διάστημα έχει προσωπικό νόημα να μείνουμε. Κάποια στιγμή αυτό το νόημα αλλάζει ή χάνεται (επειδή αλλάζουν οι ανάγκες μας, επειδή αλλάζει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ή τον άλλον, επειδή δουλεύουμε θεραπευτικά τα θέματα μας). Και τότε φεύγουμε.
Θα ήθελα να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία για να σας πω μια μεγάλη ευχαριστία στον Dr.Mozeba για την επιστροφή του πρώην συζύγου μου. Είμαι η Άννα Ανδρόνικος από το Agrínion της Ελλάδας. μετά από πέντε χρόνια γάμου ο σύζυγός μου με άφησε για άλλη γυναίκα έκανα ό, τι μπορούσα για να τον επανακτήσω αλλά το μόνο που έκανα ήταν μάταιο ήμουν λυπημένος αλλά δεν ελπίζω να τον πάρει πίσω επειδή είχα πίστη στο Θεό. Έτσι ψάχνω σε απευθείας σύνδεση σχετικά με το πώς να πάρω πίσω τον άντρα μου και βρήκα μια δήλωση του Dr.Mozeba για το πώς μια κυρία βοήθησε να την πάρει από πίσω, τον ήλθε σε επαφή και του είπα τον πόνο που περνούσα, μου είπε τι να έκανα και έκανα, μετά μου έκανε ένα ξόρκι αγάπη 48 ώρες αργότερα ο σύζυγός μου με τηλεφώνησε και μου είπε ότι λυπάται για αυτό που έκανε και μου λείπει τόσο πολύ, αργότερα εκείνη την ημέρα γύρισε σπίτι και ικέτευσε τη συγχώρεσή μου, από τότε η αγάπη έγινε ισχυρότερη. Για τα υπέροχα πράγματα που έκανε ο Dr.Mozeba για μένα, θα ήταν άδικο για μένα να μην αφήσω τους ανθρώπους να γνωρίζουν ότι ένας τόσο δυνατός παίκτης μπάσκετ ζει. Εάν θέλετε να πάρετε τη σχέση σας / παραδοσιακές ρίζες και βότανα για να θεραπεύσετε την ασθένεια / την επιτυχία και την προώθηση στην εργασία σας μπορείτε να επικοινωνήσετε με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο mozebaspelltemple@gmail.com ή να τον προσθέσετε στο WhatsApp +2348144480786 ευχαριστίες για τη διανομή του χρόνου σας μαζί μου;
Εξευτελιστικό. Διαφήμιση μέσω τραγικού google translation (“μια κυρία βοήθησε να την πάρει από πίσω”), όπου μέσα σε έναν αξιοπρεπή διάλογο ψυχολογίας, μπλέονται Θεοί, ξόρκια, βασκανίες και… παίχτες μπάσκετ, για θέματα πολύ σοβαρά που άπτονται πληγών και κατεστραμένων σχέσεων. Αίσχος.
Συνήθως σβήνω τα διαφημιστικά σχόλια που εμφανίζονται στο blog, αλλά μόλις είδα ότι “βάλατε στη θέση τους” τους κακόβουλους τρίτους, αποφάσισα να κρατήσω το συγκεκριμένο. Για να κρατήσω μαζί και το δικό σας προστατευτικό και υπερασπιστικό σχόλιο. Να είστε καλά!
Διάβασα το άρθρο σας και συγχαρητήρια. Είμαι σε σχέση με έναν δοτικό άνθρωπο ο οποίος με κατηγορεί συνέχεια ότι δεν παίρνει αυτά που περίμενε από εμένα. Όχι κατηγορίες από την αρχή. Στεναχωριέμαι να τον ακούω να με κρίνει και πιστεύω ότι δεν μπορεί να με δεχθεί όπως είμαι. Γνωριμία με σφοδρό έρωτα και αγάπη από μέρος του από την πρώτη στιγμή κάτι το οποίο εγώ αντιμετώπισα με επιφυλακτικότητα στην αρχή αλλά ενέδωσα μετά στο μέγιστο. Είμαι πολύ υπομονετική και το ότι δεν εκφραζόμουνα του προκαλούσε πολύ θυμό με τσακωμούς οι οποίοι με ταράζανε και με απομακρύνανε γιατί δεν μπορούσα να διακρίνω αν και εκείνος έσφαλε με τον τρόπο του στη διαχείριση (πολύ επικριτικός). Του είχε λείψει η αγάπη και από την αρχή μου είχε πει ότι θέλει να του την εκδηλώνω. Θεωρούσε ότι δεν τον έχω προτεραιότητα και ότι πρώτα κοιτάω τις δουλειές μου. Τελευταία απομονώθηκα και δεν βγήκα μαζί του έξω με αποτέλεσμα να μην ανταποκρίνεται σε επικοινωνία εδώ και μια εβδομάδα. Είμαι σε πόνο και θλίψη.
Μπορεί να ανήκω σε κάποιο από τα πάνω στυλ;
Γεια σας!μολις διαβασα το αρθρο και ηθελα να σας εκφρασω τα ειλικρινη μου συγχαρητηρια!εδω και 12 χρονια σχετιζομαι με εναν ανδρα 35ετων με τα χαρακτηριστικα που αναφερετε. Εγω ειμαι 34. Ουσιαστικα μεγαλωσαμε μαζι υστερα απο τοσα χρονια σχεσης. Ειναι ενας ανθρωπος που γεννηθηκε με μια δυσμορφια στο ενα του χερι κ μεγαλωσε σε επαρχιακο χωριο της Κρητης. Ειχαμε μια ομορφη σχεση απο αποστασγ για 4μισι χρονια περιπου λογω σπουδων. Μετα συγκατικοισαμε για 3 χρονια χωρις ουσιαστικα προβληματα. Επειτα παντρευτηκαμε κ τωρα ειμαστε ηδη 5 χρονια παντρεμενοι. Απο τοτε που παντρευτηκαμε αρχισαν τα προβληματα..μετα απο κανα 6μηνο αρχισε να κανει παρεα με μια γυναικα μεγαλυτερη του καμια 8ετια η οποια αρχισε να τον διεκδικει παρολο που ηταν παντρεμενος..μαλλον ειχαν καποια ερωτικη σχεση αλλα οτι με την κλασικη εννοια της σχεσης..ερχοταν στο σπιτι ελεγε οτι με αγαπα, εμενε καποιες μερες εκλαιγε κ μετα εφευγε..θεωρουσε οτι του δειχνει περισσοτερο ενδιαφερον η γυναικα αυτη σε σχεση με μενα κατι το οποιο δε θεωρω οτι ισχυε γιατι τον υπεραγαπω..πηγαμε σε δικηγορο για διαζυγιο..αυτος κλαιγονταα γιατι δεν το ηθελε..πηγαμε στο δικαστηριο αλλα πριν το τελος πηραμε αναβολη γιατι δεν ημασταν κ οι ετοιμοι..μετα επεστρεψε στο σπιτι κ εκλαιγε καθημερινα για 2μηνες για το κακο που μου προκαλεσε..μετα αρχισαμε να εχουμε μια κανονικοτητα..επειτα ηρθε τυχαια μια εγκυμοσυνη η οποια τον ξαφνιασε αλλα απεβαλα κ στεναχωρηθηκαμε πολυ κ οι δυο..ειπαμε να προσπαθησουμε για μοα νεα εγκυμοσυνη αλλα τοτε αρχισε να με αποφευγει σιγα σιγα ερωτικα..μετα απο 6 μηνες “προσπαθειας” εφυγε για την Αθηνα (εμεις μενουμε Κρητη) για θεματα της δουλειας του (διατηρει κ εκει μια επιχειρηση) ανακοινωνοντας μου την μερα που θα εφευγε..εμεινε στην Αθηνα για 1μιση χρονο..εγω πηγαινοερχομουν αυτος ποτε..στην Αθηνα εμενε στο σπιτι μιας γνωστης μας χωρις ηλεκτρικο κ κοιμοταν σε ενα ραντζο..δεν ηθελε να νοικιασει σπιτι παρα την καλη οικονομικη ανεση που εχει..μια φορα του εκανα εκπληξη κ πηγα να τον βρω στην Αθηνα προκαλωντας την οργη του..ελεγε οτι δεν ειχε τι να με κανει κ με επαιρνε κ με πηγαινε στην πολη απο οπου ειμαι (εγω δεν ειμαι απο Κρητη)..με κρατα μονιμα σε αποσταση..οσες φορες του ελεγα για τα προβληματα μας δεν συζητα ποτε λεγοταν οτι ολα ειναι καλα..του ελεγα για το παιδι κ μια ελεγε οτι εχει αλλα στο μυαλο του κ μια οτι θελει χωρις ομως μα προσπαθει..δεν ειχε καποια σχεση στην Αθηνα γιατι το ηλεγξα, βεβαια δεν ξερω αν εχει βρεθει ερωτικα με καποια γυναικα..με κρατα σε αποσταση κ σαν να θελει την ελευθερια του και να του κοστιζει να με χασει..σαν να θελει να ειμαι καπου εκει κοντα αλλα να ασχολειται οποτε αυτος το θελει..αυτη ειναι η ιστορια μου..η συμπεριφορα του με απογοητευει καθε φορα κ με πληγωνει κ εγω εκει εγκλωβισμενη να βλεπω οτι δεν υπαρχει προοπτικη αλλα να αισθανομαι αδυναμη να απεμπλακω
Αγαπητή φίλη, έχει περάσει κάποιο διάστημα από το σχόλιό σας και δεν γνωρίζω ποιες είναι ενδεχομένως οι εξελίξεις στη σχέση σας. Θα ήθελα όμως, έστω τώρα, να σας ευχαριστήσω θερμά που μοιραστήκατε την ιστορία σας και να σας πω ότι υπάρχουν στιγμές στη ζωή που καλούμαστε να αποφασίσουμε τι είμαστε διατεθειμένοι/ες να χάσουμε. Ο σύντροφός σας με βάση αυτά που αναφέρετε μοιάζει να μην είναι διατεθειμένος να “χάσει” οτιδήποτε – επιθυμεί, όπως λέτε, και την “ελευθερία” του και το να μην σας χάσει από τη ζωή του. Ίσως η “λύση” να έρθει από εσάς όταν θα είστε έτοιμη να αποφασίσετε τι είστε εσείς διατεθειμένη να χάσετε (και αντίστροφα να κερδίσετε…) μένοντας ή φεύγοντας…
Και πάλι σας ευχαριστώ θερμά.
Καλημέρα, ήθελα να σας ρωτήσω είμαι σε φλερτ με έναν τέτοιο άνθρωπο εδώ και 8 μήνες. Εγώ μόλις βγήκα από μια σχέση 20 ετών. Ο συγκεκριμένος μου είπε ότι θέλει φροντίδα και πιστευει πως εγώ θα του την δώσω , αλλά θέλει να μου δώσει και αυτός. Όμως μου είπε ότι είναι πολύ άστατος σαν χαρακτήρας και δεν μπορεί να μου προσφέρει κάτι άλλο όπως συναισθήματα. Πως γίνεται να θέλει από τη μια να μου προσφέρει φροντίδα και από την άλλη να είναι τόσο αρνητικός με τα συναισθήματα; Όλα τα σημάδια δείχνουν πως ενδιαφέρεται για μένα και με έχει βάλει να αποφασίσω αν μπορώ να υποστηρίξω αυτού του είδους τη σχέση.Το θέμα είναι πως εγώ έχω ανάγκη να νιώσω την αγάπη και για αυτό έφυγα από τον γάμο μου αλλά από την άλλη είμαι ερωτευμένη και με αυτόν τον άνθρωπο. Θέλω να δοκιμάσω αλλά φοβάμαι πως θα πληγωθώ πολύ.
Μόλις ανακάλυψα το άρθρο σας. Έχω σχέση με εναν τέτοιον άνθρωπο που από τη πρώτη στιγμή που τον γνώρισα και μου είπε και μου έδειξε ότι δεν έχει ανάγκη κανέναν και ούτε θα αφήσει τη καρδιά του να πληγωθεί ξανά όπως στο παρελθόν. Για πολύ καιρό προσπάθησα να τον ξεκλειδώσω με αγάπη, υπομονή αλλά και όρια. Υπήρξαν στιγμές που λύγισα το παραδέχομαι και πίεσα καταστάσεις παραπάνω που τον έκαναν ανά διαστήματα να απομακρύνεται και να δείχνει το σκληρό και ψυχρό του πρόσωπο. Να είναι αδιάφορος σε τσακωμούς και στενάχωρες φάσεις και να δείχνει πως τίποτα δε τον αγγίζει. Εγώ όμως κάτι έβλεπα μεσα του. Στον έναν χρόνο πλέον μου είπε ότι δε περίμενε ότι θα ανοίξει τη καρδιά του ξανά σε άνθρωπο και θα νιωσει τόση αγάπη και εμπιστοσύνη. Ναι δεν είναι ο πιο εκδηλωτικός άνθρωπος που ξέρω, συνεχίζει να σηκώνει άμυνες και να γίνεται σκληρός σα πέτρα ανά περιπτώσεις, πλέον όμως μου δείχνει με τον δικό του τρόπο την αγνή αγάπη που έχει μέσα του και είναι ο πρώτος που δείχνει το δρόμο στο να ξεπερνάνε τα προβλήματα μας. Αυτός ο άνθρωπος με έκανε να καταλάβω πως πολλές φορές άνθρωποι που δεν το πιστεύουμε ίσως μας αγαπάνε και περισσότερο από άλλους που το δείχνουν διαρκώς. Μακάρι η αγάπη να μπορούσε να μαλακώσει τις καρδιές κάθε ανθρώπου που για τους λόγους του περιφρουρησε τόσο τη καρδιά του…
Είμαι παντρεμένη πάνω από 10 χρόνια με εναν τέτοιο άνθρωπο.Απορριπτικος αυτός,υπερεμπλεκομενο εγώ.Μετα από πολλά χρόνια σχέσης δυσλειτουργικης,είμαστε στο διαζυγιο πιο κοντά από ποτέ.Παντα είχα την απορία πως γίνεται ένας άνθρωπος να είναι τόσο πετρωμενος.Λογω υποχρεώσεων εργασιακών όλα αυτά τα χρόνια και λιγω αγνοιας θα προσθεσω,δεν είχα μπει στη λογική να το ψάξω.Πολλες φορές νόμιζα ότι εγώ φταίω σε πολλά.Μεχρι που άρχισα να ψάχνομαι τον τελευταίο χρόνο.Παντα έβλεπα τη δυσλειτουργια της οικογένειας του αλλά δεν φανταστηκα το πόσο μπορεί να τον έχει επηρεάσει αυτό.Μεχρι που έκανα στην άκρη και παρατήρησα.Ομολογησε ότι όντως δεν δέχτηκε ποτέ τη φροντίδα και την προσοχή από την οικογένεια του και δεν μπορεί αντίστοιχα να τα δώσει.Αδιανοητο για μένα που έρχομαι από μια οικογένεια από δύο υπερεμπλεκομενους γονείς.Κατηντησα να ζητιανευω αγάπη,προσοχή και υποστήριξη.Δεν με νοιάζει όμως που εγω εχω χάσει τον εαυτό μου, όσο ότι μπαίνει διαιτητής ο γιος μας που είναι στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού.Είναι τόσο μα τόσο κακό αυτό που βιώνει το παιδί σε καβγάδες και κλαμματα.Οχι τοσο συχνα βέβαια, αλλα δεν νομιζω οτι η συχνότητα παιζει ρολο.Λαθος πρότυπο για την μετέπειτα οικογένεια του.Ειμαι σε πραγματικό αδιέξοδο.Επιθυμω διακαώς να χωρίσω γιατί έχω ανάγκη το χάδι και την αγάπη που είναι κινητήριος δύναμη για μένα ωστόσο σιωπώ το μεγαλύτερο διάστημα και πλάθω έναν ασφαλή κόσμο για τον μικρό.Περιμενω να μεγαλώσει λίγο ακόμα.Ξερω ότι βλέπει και αισθάνεται πράγματα αλλά μας δήλωσε ότι δεν θέλει να έχει χωριστά τον μπαμπά και τη μαμά.Το καταλαβαίνω αλήθεια.Ποσο όμως μπορεί να διαρκέσει και η δική μου σιωπη?Είμαι σε απόγνωση εντελώς…