Το συγκεκριμένο μοτίβο σχέσης είναι γνωστό:
Έντονα συναισθήματα και πάθος στην αρχή της γνωριμίας, έρωτας και αίσθηση ότι βρήκες το άλλο σου μισό, προσέγγιση, σύνδεση και κορύφωση αμέσως μετά, απομάκρυνση λίγο αργότερα, επανασύνδεση στη συνέχεια, και μετά ξανά απομάκρυνση και ξανά επανασύνδεση, αλλεπάλληλοι χωρισμοί και επανασυνδέσεις, μέχρι όσο αντέξουν τα εμπλεκόμενα μέρη, μέχρι εξαντλήσεως και τελικής πτώσεως μερικές φορές, μέχρι το οριστικό και αναπόφευκτο τέλος.
Και όλα τα παραπάνω διανθισμένα με δράματα, παρεξηγήσεις, στραπατσαρισμένους εγωισμούς, τσαλαπατημένα συναισθήματα, απογοήτευση, θυμό και τεράστια αίσθηση αποτυχίας.
Και μένεις ν’ αναρωτιέσαι: Τι κάνω λάθος; Τι δεν λειτούργησε; Γιατί πάλι τα ίδια; Φταίω εγώ; Ο άλλος; Οι επιλογές μου;
Φταίει που φοβάσαι αυτό που λες ότι επιθυμείς. Φταίνε τα εμπόδια που, συνειδητά ή ασυνείδητα, εγείρεις στην οικειότητα. Φταίει που ερωτεύεσαι ανθρώπους που δεν είναι διαθέσιμοι. Φταίει που σνομπάρεις τους ανθρώπους που είναι διαθέσιμοι επειδή σου φαίνονται βαρετοί ή φορτικοί. Φταίει που μόλις νιώσεις ότι κάτι πάει να στρώσει κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να το σαμποτάρεις και να το χαλάσεις.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΝΑ ΕΡΘΟΥΜΕ ΚΟΝΤΑ
Στην αρχή αυτών των σχέσεων όλα μοιάζουν απολύτως φυσιολογικά: δύο άνθρωποι νιώθουν την επιθυμία να έρθουν κοντά ο ένας στον άλλο και το πράγμα μοιάζει αμοιβαίο. Αν κάποιος ψάξει βαθύτερα είναι πιθανό να βρει ότι οι δύο υποψήφιοι σύντροφοι έχουν στο ενεργητικό τους μια ατέλειωτη σειρά από αποτυχημένες, ανεκπλήρωτες ή ημιτελείς σχέσεις, όμως ποιος κάθεται να σκαλίσει το παρελθόν όταν βιώνει κάτι τόσο ειδυλλιακό και μαγικό;
Το δράμα που πυροδοτεί τη γνωριμία ποτέ δεν γίνεται φανερό από την αρχή, αλλά υπογείως διανέμει τους ρόλους ώστε να τεθεί η ιστορία σε λειτουργία:
Ο απόμακρος σύντροφος
Τον ρόλο εκείνου που (φαινομενικά) απομακρύνεται από τη σχέση αναλαμβάνει ο σύντροφος που εγείρει τα μεγαλύτερα εμπόδια στη σχέση και έχει τον περισσότερο έλεγχο και την μεγαλύτερη δύναμη. Αποφασίζει για την έναρξη, τη λήξη και γενικά το ρυθμό της σχέσης, αντιδρά αρνητικά σε οποιαδήποτε πίεση, δεν κάνει συμβιβασμούς, ενώ παράλληλα δέχεται την μεγαλύτερη επιβεβαίωση και συναισθηματική προσφορά από τον έτερο σύντροφο.
Με λόγια, πράξεις ή τις συνθήκες ζωής του ο απόμακρος σύντροφος θέτει περιορισμούς στη σχέση. Ενδέχεται να αντιμετωπίζει κάποιο ορατό και συγκεκριμένο κόλλημα ή μπορεί να έχει δισταγμούς υποκειμενικούς: είναι πιθανό να βρίσκεται σε άλλη σχέση, να είναι κολλημένος σε κάποια προηγούμενη σχέση, να μην νιώθει πρακτικά ή συναισθηματικά έτοιμος για σχέση, να μένει εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, να είναι εργασιομανής ή εξαρτημένος από ουσίες.
Το παράδοξο είναι ότι συχνά ο απόμακρος σύντροφος δηλώνει ανοιχτός και συναισθηματικά διαθέσιμος ή ακόμα εκφράζει έντονη επιθυμία να έχει μια σχέση στη ζωή του. Στην ουσία όμως είναι απρόθυμος να πάει τα πράγματα παρακάτω, αισθάνεται να πνίγεται όταν έρχεται κοντά με τον άλλον και νιώθει ιδιαίτερα απειλητική την ιδέα της δέσμευσης. Καταλήγει να εμφανίζεται αμφιθυμικός: και θέλει και δεν θέλει, ποτέ δεν αποφασίζει ούτε ξεκαθαρίζει, μοιάζει απλώς να συναινεί με τις εξελίξεις μέχρι το σημείο όμως που θα νιώσει ότι η σχέση γίνεται πιο στενή ή πιο απαιτητική ή πιο περίπλοκη, οπότε και την τερματίζει ή (το πιο συνηθισμένο) την εγκαταλείπει και εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει ίχνη πίσω του.
Ο σύντροφος κυνηγός
Το έτερο ήμισυ του τραγικού ζευγαριού αναλαμβάνει τον ρόλο εκείνου που (φαινομενικά) επιδιώκει τη σχέση. Είναι αυτός με τη λιγότερη δύναμη στη σχέση, αυτός που κυρίως κυνηγάει, αυτός που συμβιβάζεται, αυτός που περιμένει.
Ακούγεται κάπως ταλαιπωρητική ή μαζοχιστική θέση αλλά ο τύπος αυτός δεν είναι για λύπηση. Ο στόχος του είναι να καταφέρει να αποσπάσει με σκληρή δουλειά το ενδιαφέρον και την αγάπη ενός διστακτικού και απρόθυμου συντρόφου. Θέλει με την εξυπνάδα, τη γοητεία και την καπατσοσύνη του να κάμψει τις αντιστάσεις του άλλου επειδή μόνο τότε πιστεύει ότι η σχέση θα έχει αξία. Πίσω από τη στάση του κρύβεται πολλές φορές η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η ιδέα ότι: “δεν αξίζω μια εύκολη, στρωτή, απλόχερη αγάπη, πρέπει να κοπιάσω και να θυσιαστώ για να κερδίσω την αγάπη κάποιου”. Επίσης πίσω από τη στάση αυτή ενδέχεται να υποκρύπτονται ρομαντικές ιδέες περί τραγικών, μυθιστορηματικών σχέσεων όπου υποφέρει κανείς για την αληθινή, αλλά πάντα ανεκπλήρωτη και εμποδισμένη αγάπη.
Ο κυνηγός βαριέται με τα εύκολα, ξενερώνει με συντρόφους που είναι εμφανώς πρόθυμοι για σχέση, αλλά στην πραγματικότητα τρομάζει και πανικοβάλλεται στην ιδέα μιας γνήσια στενής σχέσης. Για το λόγο αυτό συμβαίνει καμιά φορά το παράδοξο, να χάνει το ενδιαφέρον του και να εγκαταλείπει τη σχέση όταν το απρόθυμο και άπιαστο αντικείμενο του πόθου του ανταποκριθεί επιτέλους στον έρωτά του! Μένει στο παιχνίδι με την (άρρητη) προϋπόθεση ότι θα πλησιάζει όλο και περισσότερο στην πηγή αλλά ποτέ δεν θα πιει νερό.
Αυτού του είδους η σχέση (στην ουσία μια σχέση που λαμβάνει χώρα περισσότερο στη φαντασία παρά στην πραγματικότητα) είναι μια απολύτως ασφαλής σχέση για τον κυνηγό, μία σχέση στην οποία νιώθει ότι έχει τον απόλυτο έλεγχο. Έχει την άνεση (και την τζάμπα μαγκιά…) να εμφανίζεται πλήρως διαθέσιμος και συναισθηματικά ευάλωτος επειδή κατά βάθος ξέρει ότι δεν κινδυνεύει από τίποτα. Ξέρει ότι η σχέση δεν πρόκειται ποτέ να προχωρήσει κι έτσι εκ του ασφαλούς μπορεί να κάνει μεγάλες δηλώσεις και να επενδύει (χρόνο, ενέργεια και συναισθήματα) χωρίς καμία διακινδύνευση. Αν τον ρωτήσεις θα σου πει ότι τα παίζει όλα για όλα (ότι ρισκάρει να αγαπήσει, να αγαπηθεί, να πληγωθεί, να εγκαταλειφθεί κ.λπ.), στην πραγματικότητα όμως το ρίσκο του είναι υπολογισμένο, ξέρει από πριν την κατάληξη, έχει εξασφαλίσει για τον εαυτό του την καλύτερη δικαιολογία σε περίπτωση αποτυχίας: “φαινόταν το πράγμα από την αρχή, το ήξερα ότι δεν θα κατέληγε πουθενά”.
Εξίσου ένοχοι και οι δύο
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι δεν υπάρχουν αθώα θύματα ούτε τυχαίες επιλογές σε αυτές τις ιστορίες. Μιλάμε για δύο συνενόχους που συνεργάζονται για να διατηρήσουν μία κατάσταση που βολεύει και τους δύο. Δουλεύουν μαζί ώστε να εξασφαλίσουν ότι εκείνα που τρέμουν (η σύνδεση, η οικειότητα, η επαφή) δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ.
Όσοι γκρινιάζουν λοιπόν ότι ο σύντροφός τους δεν δεσμεύεται, δεν ξεκαθαρίζει, δεν αποφασίζει και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά, θα πρέπει να αναρωτηθούν κατά πόσο οι ίδιοι δεσμεύονται, ξεκαθαρίζουν ή αποφασίζουν. Με άλλα λόγια θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ο λόγος που επέλεξαν να σχετιστούν με έναν άνθρωπο μη διαθέσιμο είναι επειδή και οι ίδιοι δεν είναι διαθέσιμοι.
Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΑΕΝΑΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗΣ
Η κάθε σχέση είναι σαφώς διαφορετική, αλλά συνήθως οι άνθρωποι που διαμορφώνουν τέτοια δυναμικά στις σχέσεις τους έχουν χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα, το χαρακτήρα ή το ιστορικό τους που, κατά κανόνα, εμποδίζουν τη διαμόρφωση υγιών σχέσεων (νευρωτικά, ναρκισσιστικά, εξαρτητικά χαρακτηριστικά, ιστορικό τραυματικών σχέσεων, χαμηλή αυτοεκτίμηση κ.λπ.).
Σχετικό θέμα: Οι δυσλειτουργικές στρατηγικές που υιοθετούμε προκειμένου να τα βγάλουμε πέρα με τη ζωή εξαιτίας των έντονα δυσάρεστων εμπειριών της παιδικής ηλικίας, στο άρθρο Η Διαταραχή Είναι ο Μόνος Τρόπος που Ξέρω να Υπάρχω.
Συνήθως οι άνθρωποι που εμπλέκονται σε τέτοιου είδους “παθολογικές” σχέσεις δεν τις εγκαταλείπουν ακόμα και μετά από αλλεπάλληλες αποτυχημένες προσπάθειες και, πολλές φορές, τροφοδοτούν το μοτίβο της σχέσης εναλλάξ. Πρόκειται για έναν παράξενο χορό ανάμεσα στους δύο. Δηλαδή στην περίπτωση που ο ένας αποφασίσει να διακόψει το φαύλο κύκλο της σχέσης, ο άλλος τον κυνηγάει με χίλιους δυο τρόπους προκειμένου να τον επαναφέρει στη σχέση. Όταν ο τελευταίος πείθεται τελικά, εκείνος που κυνηγούσε αρχίζει να νιώθει την απειλή της δέσμευσης οπότε με τη σειρά του απομακρύνεται. Ο άλλος τότε αρχίζει να κυνηγάει σε μια λογική του τύπου: “τώρα που εγώ γύρισα, εσύ φεύγεις;”.
Το κυρίαρχο θέμα που διατρέχει αυτές τις σχέσεις είναι πάντα ο φόβος της οικειότητας, ενώ η σιωπηρή συμφωνία των εμπλεκόμενων μερών είναι να κυνηγιούνται εσαεί αρκεί ποτέ κανείς να μην πιάσει κανένα.
Και υπό αυτό το πρίσμα, δύο άνθρωποι συναισθηματικά μη διαθέσιμοι μπορούν να δημιουργήσουν, υπό μία διαστρεβλωμένη έννοια, το τέλειο ταίριασμα. Ιδανικοί ο ένας για τον άλλον, στροβιλίζονται στη δίνη αέναων, πανομοιότυπων κύκλων που κάθε φορά μοιάζουν μοναδικοί αλλά στην ουσία είναι ολόιδιοι με όλους τους προηγούμενους. Μηδενίζουν και ξαναρχίζουν μένοντας κολλημένοι στο ίδιο σημείο, κάνοντας τα ίδια και τα ίδια, ένα χρόνο, πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια ή μια ολόκληρη ζωή. Ο κύκλος δεν πρόκειται να σπάσει ποτέ αν έστω ο ένας από τους δύο δεν αποφασίσει να κάνει κάτι.
Σχετικό θέμα: Το πώς οι αναποφάσιστοι βιώνουν ως αβάσταχτο βάρος την ελευθερία της επιλογής ή, ακόμα χειρότερα, ακινητοποιούνται και δεν ξέρουν τι να την κάνουν, στο άρθρο Η Χειρότερη Απόφαση είναι η Μη Απόφαση.
Αν ένας από τους δύο αποφάσιζε να αλλάξει όλα θα τελείωναν. Αν έστω ένας από τους δύο σταματούσε να φοβάται την οικειότητα, η σχέση θα διαλυόταν, δεν θα είχε πλέον λόγο ύπαρξης. Αν έστω ένας από τους δύο άλλαζε, ο άλλος θα του ήταν άχρηστος.
Ελάτε να μου διηγηθείτε την ιστορία σας και να βρείτε τη θέση σας στο χώρο και στο χρόνο.
ΤΕΛΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ
Δημιουργείται μια εύλογη απορία μετά από όλα αυτά: Δεν υπάρχουν γνήσια συναισθήματα σε αυτές τις σχέσεις; Οι άνθρωποι αυτοί δεν ερωτεύονται πραγματικά; Δεν νιώθουν τίποτα ο ένας για τον άλλον; Απλώς παίζουν ο καθένας τον αντίστοιχο ρόλο στο δράμα του άλλου; Παρά την “άρρωστη” δυναμική που υποβαστάζει και τροφοδοτεί αυτές τις σχέσεις δεν αποκλείεται τα συναισθήματα που γεννιούνται να είναι αυθεντικά, αλλά ποιος μπορεί να το πει με σιγουριά; Ίσως μόνο οι ίδιοι οι άνθρωποι που εμπλέκονται στη σχέση, αλλά και πάλι…
Το βέβαιο είναι ότι οι σχέσεις αυτού του τύπου συνήθως εξουθενώνουν τους ανθρώπους και τις περισσότερες φορές έχουν άσχημο, άδοξο τέλος. Κάποιος θα εξαντληθεί και θα τα παρατήσει χωρίς πολλές εξηγήσεις. Κάποιος θα στραφεί σε έναν νέο σύντροφο ή θα επιστρέψει σε κάποιον παλιό. Κάποιος θα απογοητευτεί ολωσδιόλου από τις σχέσεις και θα αποσυρθεί στον εαυτό του. Σε όλες τις περιπτώσεις μένουμε χρεοκοπημένοι έχοντας πετάξει τα λεφτά μας σε μια επένδυση που ξέραμε από την αρχή ότι δεν θα αποδώσει.
Το ζήτημα είναι ότι αν δεν σπάσει ο φαύλος κύκλος (με θεραπεία; με κάποιου είδους επιφοίτηση;) θα συνεχίσουμε να χάνουμε τον καιρό μας σε σχέσεις που δεν πρόκειται να λειτουργήσουν ποτέ όσο και να το προσπαθούμε. Θα χάσουμε τη ζωή μας προσπαθώντας να κάνουμε τους άλλους να αισθανθούν περισσότερα από όσα μπορούν να αισθανθούν και αγωνιώντας να καλύψουμε τη δική μας συναισθηματική αδυναμία πίσω από τη δική τους.
Αν η επιθυμία/ανάγκη για οικειότητα είναι το θέμα, πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς κουράγιο, ρίσκο και πίστη – πίστη στον άλλον, στη δυνατότητα/προοπτική της σχέσης, αλλά κυρίως στον εαυτό μας. Είναι όμως μεγάλη κουβέντα αυτή και αξίζει ένα ολόκληρο ξεχωριστό άρθρο…
Διαβάστε ακόμα: Ποιοι δρόμοι ανοίγονται όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο; Ο πρώτος είναι ο δρόμος του φόβου και της αμυντικότητας δηλαδή ο Δρόμος μακριά από τη Σχέση και ο δεύτερος είναι ο δρόμος του θάρρους και του ανοίγματος δηλαδή ο Δρόμος προς τη Σχέση.
Γράφοντας για το συγκεκριμένο θέμα βοηθήθηκα σημαντικά από το άρθρο Fear of Intimacy του Alec Wilson.
19 Σχόλια
Ενδιαφέρουσα κριτική ανάλυση για τον συγκεκριμένο τύπο σχέσεων.
Ένα άρθρο…που θα μας κάνει να προβληματιστούμε για άλλη μια φορά!
Keep up the good work!
Καλησπέρα σας!
Βίωνα ακριβώς την κατάσταση, με την ως άνω διανομή των ρόλων που περιγράφετε για αρκετά χρόνια. Πρόσφατα, όμως, αποφάσισα να δώσω ένα τέλος σ’ αυτό τον αέναο φαύλο κύκλο, ο οποίος μου προκάλεσε ακόμη κ΄προβλήματα υγείας από το αγχος & την αγωνία για το αβέβαιο αύριο.
Μετά από πολλά παθήματα, που δεν μου έγιναν μαθήματα, δηλώνω με πλήρη επίγνωση ότι τέτοιου είδους σχέσεις είναι απολύτως ΤΟΞΙΚΕΣ! Εξουθενώνουν τους συντρόφους & τους απομυζούν όλη την ενέργεια & τη θέληση για ζωή.
Συγκεκριμένα, στη δική μου περίπτωση θεωρώ πως η σχέση, που δημιούργησα με το “έτερο ήμισυ” πυροδοτήθηκε από αμοιβαία αισθήματα ανασφλάλειας & χαμηλής αυτοεκτίμησης, που διακατείχαν κ’ τους 2 μας.
Η προτροπή μου κ΄οχι φυσικά η συμβουλή μου προς όλους τους συνανγνώστες αυτής της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας ιστοσελίδας είναι να μην φοβούνται να ρισκάρουν. Το άγνωστο έχει τη μεγαλύτερη γοητεία στη ζωή κ’ οχι το γνώριμο, βολεμένο κ’ “ξαναζεσταμένο”.
ΥΓ. Εξαιρετικό πραγματικά το άρθρο σας, εντωπίζει τον πυρήνα του όλου προβλήματος.
Σας ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και τα καλά σας λόγια!
Πραγματικά το χάρηκα το μήνυμά σας για το θάρρος και την αλήθεια του.
Αντιπαθώ κι εγώ τις συμβουλές, αλλά καλοδέχομαι και προσυπρογράφω την υπέροχη προτροπή σας!
Υπήρξα λόγω συνθηκών στη δεδομένη φάση που τη γνώρισα και όχι λόγω γενικότερης στάσης ζωής το ”κακό παιδί”. Όσο δεν ανοιγόμουν μπορούσε να γυρίσει τη γη ανάποδα για ‘μενα, όταν ένιωσα ασφάλεια και μπόρεσα να ανοιχτώ, αποτραβήχτηκε. Σε μια προσπάθεια να καταλάβω αν με αγαπούσε ή αν την αναστάτωνε αυτό που δυνητικά ήμουν, υπερέβαλα του εαυτού μου. Φτάσαμε στο χωρισμό. Η περίοδος που ακολούθησε για ‘μενα ήταν κρίσιμη, συνδεόταν και με πολλά περισσότερα. Προσπάθησα να βγω από άλλες καταστάσεις και στο πλάνο που είχα στο μυαλό μου την είχα κάνει μέρος του σχεδίου για την έξοδο. Με αποτέλεσμα να βιώσω μια πολύ έντονη αρνητική περίοδο αυτοκαταστροφής, αυτομαστιγώματος και συνειδητής μοναχικότητας.
Ενώ βγήκε απ’ τη ζωή μου όμως ουσιαστικά το παιχνίδι του ενδιαφέροντος ποτέ δε σταμάτησε πραγματικά. Εκδήλωνα ενδιαφέρον, εξαφανιζόταν, απομακρυνόμουν, ερχόταν κοντά.Όμως όλα όσα με βάραιναν κι εκείνα που δεν έκανε όχι γιατί τα περίμενα αλλά γιατί στηρίχτηκα σε λόγους της που δεν είχαν πραγματικό βάθος με ώθησαν να κλειστώ τόσο πολύ μέσα μου που πλέον μου είναι αδύνατον να αφήσω άνθρωπο να διαταράξει τον κύκλο που έχω με τον εαυτό μου. Μόνο έτσι κατάφερα να αποσυρθώ και να πάψει να υφίσταται ως ένα άτομο με δύναμη που θα μπορούσαμε μαζί ν’ αλλάξουμε τις ζωές μας. Αλλά όλο αυτό πια είναι μη αναστρέψιμο. Ναι ξέρω μεγάλη κουβέντα, αλλά προσπάθησα και προσπαθώ να ανοιχτώ, να έρθω κοντά με ανθρώπους και όμως δεν τα καταφέρνω.
Γι’ αυτό θέλω να συμβουλεύσω τους πάντες να μπαίνουν σε μια σχέση ώντας
ειλικρινείς με τον εαυτό τους και ώντας ο εαυτός τους απέναντι στον άλλο, να μην ψάχνουν για προεκτάσεις του εαυτού τους σ’ αυτόν αλλά ένα συμπλήρωμα κι ένα αντίθετο. Κι όταν αναγνωρίζουν την ύπαρξη παιχνιδιών να μη τα σιγοντάρουν, ποτέ δεν οδηγούν σε μια μεταστοιχείωση, παρά μόνο σε φθορά.
Α
Δυστυχώς ή ευτυχώς βγαίνουμε ωριμότεροι και σοφότεροι από τέτοιου είδους ιστοριές.
Σας ευχαριστώ θερμά που μοιραστήκατε εδώ την πολύτιμη εμπειρία σας και τα μαθήματα που πήρατε από τη δική σας ιστορία.
Μου εχει συμβει αυτο που περιγραφεται πολυ ωραια εδω.
Εδω και αρκετα χρονια με επιθυμει καποιος που παντα παριστανει τον εαυτο του ως θυμα. Και οτι ποτε δεν του εδωσα εκεινου μια ευκαιρια ενω σε αλλους εχω δωσει.
Και μια φορα του ειπα οτι ετσι και με αποκτουσε θα του εφευγε η επιθυμια και πιο πολυ ειναι ο αντρικος εγωισμος γιατι να θελω αλλους και οχι αυτον. Και μου ειπε οτι πιθανον να εχω και δικιο.
Και κατι ενδομυχα μου λεει οτι αν με αποκυουσε, πραγματι μετα θα του περνουσε ολο αυτο που του εχει γινει απωθημενο. Και πραγματι, τωρα που δειχνω πιο… συγκαταβατικη, αρχιζει να το παιζει πιο cool και οτι δεν ειναι σε φαση να θελει σχεση. Και επιβεβαιωνω με τον τροπο μου αυτο που παντα πιστευα!
Αν και ποτε δεν πιστεψα οτι ειναι θυμα γιατι παντα μεγαλοποιουσε τα πραγματα ωστε εκεινος να φαινεται θυμα και εγω η “κακια” που δεν τον θελει και ας μην του εδωσα ποτε ελπιδες, εκτος απο την στοιχειωδη ευγενεια…
Τελικα οι ανθρωποι μονοι μας δυσκολευουμε τις σχεσεις μεταξυ μας…
Μαρία, καταλαβαίνω ότι κάτι δεν σας “κολλούσε” στην προσέγγιση του συγκεκριμένου ανθρώπου γι’ αυτό κρατήσατε την στάση που κρατήσατε.
Αυτό που δεν είμαι σίγουρη αν έχω καταλάβει είναι αν εσείς τον θέλατε αυτόν τον άνθρωπο ή όχι…
Όπως και να έχει, οι εξελίξεις σας δικαίωσαν από ό,τι λέτε.
Πάντως θα συμφωνήσω μαζί σας ότι, πολλές φορές, μόνοι μας δυσκολεύουμε τις σχέσεις μας.
Δεν τον ήθελα!!!
Εντάξει!!!
Πραγματικά πολύ αξιόλογο το άρθρο σας, περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια μια on-off κατάσταση που βιώνω εδώ κι ένα χρόνο με ένα άτομο που έχει κάποιου είδους συναισθηματική “αναπηρία”. Θα ήθελα να διαβάσω περισσότερα γι αυτού του είδους την δυσλειτουργία και αναρωτιόμουν αν θα μπορούσατε να μου προτείνετε σχετική βιβλιογραφία. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Αγαπητή Αλεξάνδρα, σας ευχαριστώ θερμά για τα καλά σας λόγια και λυπάμαι που ακούω ότι βιώνετε τα σκαμπανεβάσματα μιας on-off σχέσης για έναν ολόκληρο χρόνο.
Η ενημέρωση γύρω από το θέμα σίγουρα βοηθάει να κατανοήσουμε καλύτερα αυτό που ζούμε και έτσι καταλαβαίνω την ανάγκη σας για περισσότερες πληροφορίες. Δεν έχω πρόχειρο κάποιο συγκεκριμένο άρθρο να σας προτείνω για αυτό το είδος σχέσης, αλλά ίσως θα μπορούσατε να αναζητήσετε πληροφορίες ψάχνοντας γενικά για το θέμα του “Approach-Avoidance Cycle” στις σχέσεις.
Θα βρείτε διάφορα πράγματα να διαβάσετε, αλλά από εκεί και πέρα θα σας έλεγα να έχετε στο μυαλό σας ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, όπως μοναδική είναι και η κάθε σχέση, και όλες οι περιγραφές που διαβάζουμε σε διάφορα άρθρα είναι απλώς γενικές τάσεις, που δεν μπορούν να αποδώσουν την αλήθεια της εκάστοτε σχέσης.
Σας εύχομαι, λοιπόν, καλή δύναμη και να βρείτε σύντομα την αλήθεια της δικής σας σχέσης.
Με το σχολιο μου θα ηθελα απλα να εκφρασω ενα μεγάλο-τεραστιο ευχαριστω για τα αρθρα σας!
Ο τροπος γραφης, εκφρασης και προσεγγισης του καθε θεματος, προσωπικα με συνεπαιρνει.
Τόσο κατατοπιστικα και παραλληλα τοσο ευστοχα και βοηθητικα για τον αγαγνωστη. Και κυριως καθε αρθρο εχει την μοναδικη δυνατοτητα να ”ωθει” τον αναγνωστη. Να τον ωθει προς το καλυτερο, προς αυτο που ισως ξερει και θελει, αλλα φοβαται, διασταζει να το κανει..
Πραγματικα συγχαρητηρια! Συνεχιστε την πολυ ομορφη δουλεια σας για να τα διαβαζουμε και να γινομαστε οι μονο καλυτεροι αλλα ισως και πιο ”λογικοι” με τον εαυτο μας και τον κοσμο μας.
Δήμητρα, ευχαριστώ από καρδιάς για τα θερμά σας λόγια, αλλά και τον ενθουσιασμό σας!
Πραγματικά με συγκινεί να ακούω ότι τα άρθρα μου έχουν ευεργετική επίδραση επάνω σας. Πάντοτε όταν γράφω σκέφτομαι ότι θα είναι ωραία να υπάρξουν άνθρωποι που θα βρουν κάποιο νόημα στα κείμενά μου, αλλά πότε δεν βάζω τον πήχη τόσο ψηλά όσο (θεωρώ ότι είναι) η ώθηση του αναγνώστη προς κατευθύνσεις που ο ίδιος κρίνει καλύτερες για τον εαυτό του.
Σας ευχαριστώ που το μοιραστήκατε μαζί μου και σας ενημερώνω ότι αν ποτέ νιώσω δυσκολία να συνεχίσω, θα φέρω στο μυαλό μου το σχόλιό σας!
Πραγματικά απόλυτα ακριβής η περιγραφή μίας σχέσης που από όλες τις απόψεις είναι δυσλειτουργική.
Το δε πιο συγκλονιστικό είναι πως αναγνώρισα τον εαυτό μου, πως κι εγώ είμαι συναισθηματικά μη διαθέσιμη τελικά και κρυβόμουν πίσω από το δάχτυλό μου.Ήρθε σαν επιφοίτηση ,σαν αποκάλυψη αυτό το άρθρο για να με κάνει να ξυπνήσω και να σταματήσω να σαμποτάρω τον εαυτό μου και τις σχέσεις μου και να πάψει να υφίσταται αυτός ο φαύλος κύκλος που δεν οδηγεί πουθενά.
Σας ευχαριστώ!!!
Έφη, εγώ σας ευχαριστώ θερμά για τα καλά σας λόγια και για τον αέρα συνειδητοποίησης, ειλικρίνειας, αποδοχής, αυτοπεποίθησης και αισιοδοξίας που φέρατε στο άρθρο με το σχόλιό σας!
Εύχομαι να μην σταματήσετε ποτέ να κινείστε προς κατευθύνσεις ωφέλιμες για εσάς!
[…] Το ζήτημα είναι ότι αν δεν σπάσει ο φαύλος κύκλος (με θεραπεία; με κάποιου είδους επιφοίτηση;) θα συνεχίσουμε να χάνουμε τον καιρό μας σε σχέσεις που δεν πρόκειται να λειτουργήσουν ποτέ όσο και να το προσπαθούμε. Θα χάσουμε τη ζωή μας προσπαθώντας να κάνουμε τους άλλους να αισθανθούν περισσότερα από όσα μπορούν να αισθανθούν και αγωνιώντας να καλύψουμε τη δική μας συναισθηματική αδυναμία πίσω από τη δική τους. Αν η επιθυμία/ανάγκη για οικειότητα είναι το θέμα, πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς κουράγιο, ρίσκο και πίστη – πίστη στον άλλον, στη δυνατότητα/προοπτική της σχέσης, αλλά κυρίως στον εαυτό μας. Είναι όμως μεγάλη κουβέντα αυτή και αξίζει ένα ολόκληρο ξεχωριστό άρθρο… Σημείωση: Γράφοντας για το συγκεκριμένο θέμα βοηθήθηκα αρκετά από το άρθρο Fear of Intimacy του Alec Wilson.vivifatourou.gr […]
[…] Το ζήτημα είναι ότι αν δεν σπάσει ο φαύλος κύκλος (με θεραπεία; με κάποιου είδους επιφοίτηση;) θα συνεχίσουμε να χάνουμε τον καιρό μας σε σχέσεις που δεν πρόκειται να λειτουργήσουν ποτέ όσο και να το προσπαθούμε. Θα χάσουμε τη ζωή μας προσπαθώντας να κάνουμε τους άλλους να αισθανθούν περισσότερα από όσα μπορούν να αισθανθούν και αγωνιώντας να καλύψουμε τη δική μας συναισθηματική αδυναμία πίσω από τη δική τους. Αν η επιθυμία/ανάγκη για οικειότητα είναι το θέμα, πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς κουράγιο, ρίσκο και πίστη – πίστη στον άλλον, στη δυνατότητα/προοπτική της σχέσης, αλλά κυρίως στον εαυτό μας. Είναι όμως μεγάλη κουβέντα αυτή και αξίζει ένα ολόκληρο ξεχωριστό άρθρο… Σημείωση: Γράφοντας για το συγκεκριμένο θέμα βοηθήθηκα αρκετά από το άρθρο Fear of Intimacy του Alec Wilson.vivifatourou.gr […]
[…] Το ζήτημα είναι ότι αν δεν σπάσει ο φαύλος κύκλος (με θεραπεία; με κάποιου είδους επιφοίτηση;) θα συνεχίσουμε να χάνουμε τον καιρό μας σε σχέσεις που δεν πρόκειται να λειτουργήσουν ποτέ όσο και να το προσπαθούμε. Θα χάσουμε τη ζωή μας προσπαθώντας να κάνουμε τους άλλους να αισθανθούν περισσότερα από όσα μπορούν να αισθανθούν και αγωνιώντας να καλύψουμε τη δική μας συναισθηματική αδυναμία πίσω από τη δική τους. Αν η επιθυμία/ανάγκη για οικειότητα είναι το θέμα, πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς κουράγιο, ρίσκο και πίστη – πίστη στον άλλον, στη δυνατότητα/προοπτική της σχέσης, αλλά κυρίως στον εαυτό μας. Είναι όμως μεγάλη κουβέντα αυτή και αξίζει ένα ολόκληρο ξεχωριστό άρθρο… Σημείωση: Γράφοντας για το συγκεκριμένο θέμα βοηθήθηκα αρκετά από το άρθρο Fear of Intimacy του Alec Wilson. vivifatourou.gr […]
[…] Το ζήτημα είναι ότι αν δεν σπάσει ο φαύλος κύκλος (με θεραπεία; με κάποιου είδους επιφοίτηση;) θα συνεχίσουμε να χάνουμε τον καιρό μας σε σχέσεις που δεν πρόκειται να λειτουργήσουν ποτέ όσο και να το προσπαθούμε. Θα χάσουμε τη ζωή μας προσπαθώντας να κάνουμε τους άλλους να αισθανθούν περισσότερα από όσα μπορούν να αισθανθούν και αγωνιώντας να καλύψουμε τη δική μας συναισθηματική αδυναμία πίσω από τη δική τους. Αν η επιθυμία/ανάγκη για οικειότητα είναι το θέμα, πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς κουράγιο, ρίσκο και πίστη – πίστη στον άλλον, στη δυνατότητα/προοπτική της σχέσης, αλλά κυρίως στον εαυτό μας. Είναι όμως μεγάλη κουβέντα αυτή και αξίζει ένα ολόκληρο ξεχωριστό άρθρο… Σημείωση: Γράφοντας για το συγκεκριμένο θέμα βοηθήθηκα αρκετά από το άρθρο Fear of Intimacy του Alec Wilson. vivifatourou.gr […]