Φανταστείτε ένα παιδί να τρέχει με λαχτάρα προς τη μητέρα του (*) καθώς εκείνη επιστρέφει από έναν αποχωρισμό. Της απλώνει τα χέρια να το πάρει αγκαλιά, αλλά μόλις βρεθεί στην αγκαλιά της, παλεύει θυμωμένα να το αφήσει κάτω. Μετά, πάει και στέκεται λίγο παράμερα κοιτάζοντάς την στενοχωρημένα [1].
Το παιδί αυτό μεγαλώνοντας θα υιοθετήσει ένα φοβικό στυλ στον τρόπο που σχετίζεται, δηλαδή ένα ακανόνιστο μείγμα έντονης ανάγκης να προσκολληθεί στους άλλους και εξίσου έντονης ανάγκης να τους αποφύγει την ίδια στιγμή [2].
Ακούγεται παράξενη συμπεριφορά αλλά στην πραγματικότητα είναι η μόνη λογική συμπεριφορά μπροστά σε μια αγκαλιά που γίνεται συγχρόνως αντιληπτή ως επιθυμητή και επικίνδυνη. Είναι η μόνη δυνατή απόκριση όταν η λύση στο φόβο είναι η επαφή με εκείνον που προκαλεί το φόβο.
Από τα τρία ανασφαλή στυλ δεσμού (**), το φοβικό είναι το πιο δύσκολο να αποκρυπτογραφηθεί.
Τα διπλά μηνύματα που στέλνει ο “φοβικός” ξεγελούν και παραπλανούν: Είναι εύκολο να τον μπερδέψεις για “απορριπτικό” αν σου διαφύγει ο φόβος πίσω από την απομάκρυνσή του και είναι το ίδιο εύκολο να τον περάσεις για “υπερεμπλεκόμενο” αν δεν διακρίνεις το δισταγμό πίσω από το πλησίασμά του.
* Ή τον πατέρα του.
** Απορριπτικό, υπερεμπλεκόμενο και φοβικό στυλ δεσμού [3].
Διαβάστε ακόμα: Η περίπτωση που αντιλαμβάνομαι το πλησίασμα του άλλου ως απειλή στην ελευθερία μου (απορριπτικό στυλ δεσμού), στο άρθρο Θέλεις να Μάθεις γιατί σε Κρατάω σε Απόσταση; Η περίπτωση που στις σχέσεις μου γαντζώνομαι από έναν φαινομενικά απόμακρο άλλο (υπερεμπλεκόμενο στυλ δεσμού) και αναρωτιέμαι Γιατί Αγαπώ περισσότερο από όσο Αγαπιέμαι;
ΕΧΩ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ
Ο “φοβικός” δεν έχει απάντηση στο αν η οικειότητα αποτελεί βιώσιμη επιλογή για κείνον και αυτό γίνεται φανερό στη συμπεριφορά του [4].
Δεν φαίνεται να κατανοεί πώς λειτουργούν οι σχέσεις, δεν έχει οργανωμένη στρατηγική προσέγγισης και δεν ξέρει πώς να συνδεθεί με τους άλλους.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν κατάφερε να λύσει το φοβερό δίλημμα που του τέθηκε κάποτε: “Να πάω προς εκείνον από τον οποίο εξαρτάται η ζωή μου ή να μείνω μακριά του προκειμένου να μην πονέσω;”.
1. Κουβαλάω βαριά μπαγκάζια
Μεγάλωσε με κακοποιητικούς, αποπροσανατολιστικούς και τρομακτικούς ανθρώπους [5], που σημαίνει ότι εκείνοι που υποτίθεται θα έπρεπε να τον αγαπούν και να τον προστατεύουν ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που τον αναστάτωναν και τον πλήγωναν.
Έτσι έκανε τη σύνδεση μεταξύ επιθυμίας και φόβου και έτσι η σχέση καθιερώθηκε στο μυαλό του ως παράδεισος και κόλαση μαζί.
Στριμωγμένος μέσα σε αυτή τη συνθήκη και αδυνατώντας να αποφασίσει αν περισσότερο φοβάται ή αγαπά, ο “φοβικός” διάλεξε να αγνοήσει το δίλημμα και να μπλοκάρει από τη συνείδησή του τα αντιφατικά και συγκρουσιακά συναισθήματα.
Σήμερα ζει αποσυνδεδεμένος από το συναισθηματικό του κόσμο, αλλά ο αποδιοργανωμένος τρόπος με τον οποίο σχετίζεται δεν κρύβει τη βαθιά χαραγμένη κι ανθεκτική του πεποίθηση ότι αγάπη και σχέση θα πει φόβος και τρόμος.
2. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν, ούτε καν τον εαυτό μου
Με τέτοιο ιστορικό δεν είναι παράξενο που ο “φοβικός” ανέπτυξε αρνητική εικόνα για όλους και για όλα [6].
Η αίσθηση που έχει για τον εαυτό του δεν είναι απλώς η αίσθηση ενός ανθρώπου που δεν έχει τίποτα καλό και δεν αξίζει να αγαπηθεί, αλλά ενός ανθρώπου ελαττωματικού ο οποίος μόνο απέχθεια και ντροπή μπορεί να προκαλέσει. Με παρόμοιο τρόπο, η γνώμη του για τους άλλους ανθρώπους είναι κάτι παραπάνω από αρνητική αφού τους θεωρεί όλους ανάξιους εμπιστοσύνης και εν δυνάμει εχθρικούς, επικίνδυνους και βλαπτικούς.
Προβάλλοντας τέτοια αρνητικά κίνητρα στους άλλους και περιμένοντας ότι, αργά ή γρήγορα θα του τη φέρουν, γίνεται συχνά επιθετικός και επικριτικός μαζί τους, ενώ από την άλλη, έχοντας πολύ εύθραυστη αυτοεικόνα, δεν αντέχει κανενός είδους κριτική ή ανατροφοδότηση από εκείνους.
Το αποτέλεσμα όλης αυτής της καχυποψίας, αμυντικότητας και ανασφάλειας είναι τα μόνιμα προβλήματα στις σχέσεις του [7], η απομόνωση και η εσωστρέφεια, η αναβλητικότητα και αναποφασιστικότητα και φυσικά η μοναξιά.
Σχετικά θέματα: Το πώς κάποιοι άνθρωποι ξοδεύουν μια ολόκληρη ζωή υποθηκεύοντας το πολύτιμο “εδώ και τώρα” και προσμένοντας ένα αμφίβολο “εκεί και τότε”, στο άρθρο Όταν η Ζωή Αναβάλλεται. Το πώς οι αναποφάσιστοι βιώνουν ως αβάσταχτο βάρος την ελευθερία της επιλογής ή, ακόμα χειρότερα, ακινητοποιούνται και δεν ξέρουν τι να την κάνουν, στο άρθρο Η Χειρότερη Απόφαση είναι η Μη Απόφαση.
3. Το προσωπείο του ατρόμητου
Είναι προφανές ότι ο “φοβικός” είναι δύσκολος άνθρωπος. Ούτε οι πιο “στενοί” του άνθρωποι δεν γνωρίζουν τις συγκρούσεις που διαδραματίζονται μέσα του.
Για την ακρίβεια σπανίως θυμίζει φοβικό. Τρέμοντας τον ίδιο του το φόβο, πασχίζει να καλύψει την αδυναμία και ευαλωτότητά του προβάλλοντας σε συνεχή βάση μια μονομερή αν και εξαιρετικά ευάλωτη εικόνα δύναμης, επιτυχίας και επάρκειας [8].
Έτσι, η εσωστρέφεια καλύπτεται από μια επίφαση εξωστρέφειας, η αίσθηση ανεπάρκειας από μια καταναγκαστική αναζήτηση αποδοτικότητας, η ανεκπλήρωτη ανάγκη για φροντίδα από μια επίφαση αυτάρκειας και το εσωτερικό κενό από μια επίφαση νορμάλ ζωής.
Το προσωπείο που πρωτοφόρεσε ο “φοβικός” ως παιδί για να κερδίσει λίγα ψίχουλα αγάπης, έχει γίνει πλέον μόνιμο προσωπείο που προορίζεται για δημόσια κατανάλωση [9]. Λειτουργεί αποτελεσματικά ως ανάχωμα στους κινδύνους εισβολής αλλά για να μείνει στη θέση του επιβάλλει πειθαρχία και στεγνότητα.
Προστατεύει μεν, αλλά με τον όρο οι πραγματικές ανάγκες να μείνουν θαμμένες.
Σχετικό θέμα: Το πώς θυσιάζουμε εμπειρίες, τρόπους ύπαρξης και κομμάτια του εαυτού μας όταν λαμβάνουμε αποδοχή και αγάπη υπό όρους, στο άρθρο Έχασα τον Εαυτό μου Λόγω Έλλειψης Αγάπης.
4. Όταν κάποιος πλησιάζει πολύ η μάσκα κινδυνεύει να πέσει
Πουθενά αλλού δε κινδυνεύει περισσότερο να φύγει από τη θέση του το προσωπείο απ’ ό,τι εντός μιας στενής σχέσης.
Αν κάποιος διαπεράσει τις άμυνες και πλησιάσει αρκετά, υπάρχει ο κίνδυνος να καταλάβει πόσο “ελαττωματικός” και “κατεστραμμένος” είναι ο “φοβικός” και να τον χλευάσει, απορρίψει ή εγκαταλείψει.
Αυτή είναι η σύγκρουση με την οποία παλεύει:
Αποφεύγει την οικειότητα παρόλο που την επιθυμεί βαθιά, αφενός γιατί δεν πιστεύει ότι την αξίζει και αφετέρου γιατί είναι σίγουρος ότι οι άλλοι θα είναι αρνητικά διακείμενοι απέναντι του.
Δηλαδή, εξορίζει τον εαυτό του από την αγάπη όντας πεπεισμένος ότι ούτε ο ίδιος αλλά ούτε οι άλλοι αξίζουν να αγαπηθούν!
ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΟΥ ΚΥΚΛΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝ
Τις φορές που ο “φοβικός” αποφασίζει να βγει από τη σπηλιά του και να εμπλακεί σε μια σχέση, αυτό που ακολουθεί άνετα θα μπορούσε να θεωρηθεί κωμικό αν δεν ήταν πραγματικά τραγικό.
Η αρχή: Αυτή τη φορά ο φόβος δεν θα σταθεί εμπόδιο
Καταρχάς η προσέγγιση του είναι αλλόκοτη.
Κανονικά δεν κάνει ποτέ το πρώτο βήμα, αλλά αν το κάνει θα το κάνει διστακτικά και υπό το φόβο της απόρριψης και μόνο αν είναι αρκετά βέβαιος ότι θα λάβει θετική απάντηση.
Σχετικό θέμα: Η αίσθηση ότι μας υπέβαλαν σε αξιολόγηση, εκτίμησαν την αξία μας και τελικά μας καταχώρησαν ως ανεπαρκείς και απόβλητους, στο άρθρο Απόρριψη σημαίνει Αξιολογηθήκαμε και Βρεθήκαμε Λίγοι.
Έτσι προκύπτει μια προσέγγιση που δεν είναι προσέγγιση. Πλησιάζει μεν αλλά κάνει σαν να μην θέλει να πλησιάσει, ενώ το μήνυμά του είναι μπερδεμένο, χωρίς σαφές αίτημα: “Κάτι θέλω από σένα, αλλά δεν ξέρω τι. Μάλλον τίποτα”.
Επίσης η προσέγγιση του μπορεί να είναι επιθετική, του ύφους “αν δεν με θέλεις μία, δεν σε θέλω δέκα”, ώστε να εξασφαλίσει ότι δεν θα νιώσει μειωμένος σε περίπτωση αρνητικής απάντησης.
Φυλάει τα νώτα του και προϊδεάζει αρνητικά: “Δεν νομίζω ότι θα λειτουργήσει μεταξύ μας”, “Δεν κάνω για σένα”, “Δεν κάνεις για μένα”, “Οι σχέσεις δεν είναι το φόρτε μου” (αυτό είναι αλήθεια!).
Πριν πει το τελικό ναι, υποβάλλει τον άλλο σε μια σειρά από δοκιμασίες παραβιάζοντας όρια και πατώντας ό,τι κουμπί μπορεί να βρει, μέχρι να πειστεί για το ενδιαφέρον του και να σιγουρευτεί ότι τον έχει με το μέρος του.
Βασικά ο "φοβικός" δεν ποντάρει δυνατά και δεν κυνηγά ενεργητικά τη σχέση γιατί φοβάται ότι θα απορριφθεί αν το προσπαθήσει και επιπλέον δεν έχει καμία μα καμία ελπίδα ότι τα πράγματα θα πάνε καλά.
Η μέση: Δεν θέλω να ξέρεις ότι νοιάζομαι παρόλο που νοιάζομαι
Ενώ στην αρχή δείχνει κάποια διάθεση να είναι ανοιχτός, μόλις στενέψει ο κλοιός, δηλαδή η σχέση γίνει πιο στενή, αποκαλύπτει ελάχιστα πράγματα για τον εαυτό του.
Ποτέ δεν παραδέχεται ότι έχει ανάγκες και ποτέ δεν ζητά αλλά ούτε δίνει αγάπη, τρυφερότητα, φροντίδα και υποστήριξη.
Προσέχει να μην φανεί αδύναμος ή ευάλωτος ώστε να μη δώσει όπλα στον άλλο να τον πληγώσει, εκμεταλλευτεί ή κακομεταχειριστεί.
Επίσης δεν κάνει αγκαλιές και δεν λέει καλή κουβέντα. Αν υπάρξει άγγιγμα ή γλυκόλογο είναι αβέβαιο, αφύσικο και αδέξιο.
Κρύβει ή καταπιέζει τα συναισθήματά του, ενώ παράλληλα κρατά αποστάσεις από τον συναισθηματικό κόσμο του άλλου, με αποτέλεσμα η συναισθηματική επικοινωνία να είναι πολύ φτωχή ή ανύπαρκτη.
Η ανεσταλμένη συναισθηματική έκφραση τον ωθεί να αναλάβει έναν παθητικό και σχεδόν υποτακτικό ρόλο στη σχέση [10], όπου εκτός από τα θετικά αποσιωπούνται και τα (αναπόφευκτα) αρνητικά συναισθήματα.
Είναι παράξενο γιατί ενώ αντιστέκεται και του παίρνει πολύ χρόνο να μπει στη σχέση, άπαξ και μπει εξαρτάται πλήρως από τον άλλο. Προκειμένου να πάρει την αποδοχή που του είναι απαραίτητη λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης, απενεργοποιεί το ραντάρ εντοπισμού κινδύνου καταλήγοντας συχνά σε αυτό που περισσότερο φοβάται: να γίνει αποδέκτης άδικης ή αδιάφορης συμπεριφοράς σε μη ικανοποιητικές ή μη υποστηρικτικές σχέσεις.
Το τέλος: Αλλιώς, το χάος
Ο “φοβικός” ανησυχώντας διαρκώς για την εγκατάλειψη και αμφιβάλλοντας για τα αισθήματα του άλλου, προσπαθεί με κάθε μέσο να διατηρήσει τον έλεγχο της σχέσης [11].
Δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα λάβει αγάπη αν απλώς αφεθεί και δεν κάνει τίποτα, οπότε αν αποτύχει να την πάρει με το καλό, δηλαδή όντας υποτακτικός και υποχωρητικός, θα προσπαθήσει να την πάρει με το άγριο, δηλαδή όντας τυραννικός και κυριαρχικός [12].
Στην παραμικρή (αληθινή ή φανταστική) ανωμαλία στη σύνδεση κατακλύζεται από καταστροφικά συναισθήματα και αντιδρά παρορμητικά, ακραία και αντιπαραγωγικά: επιτίθεται, το βάζει στα πόδια ή, στην περίπτωση που ο άλλος είναι αναστατωμένος, “παγώνει” και στέκεται απαθής.
Δεν μπορεί να δει τη συνολική εικόνα, δεν μπορεί να μπει στη θέση του άλλου και αδυνατεί να ρυθμίσει τα συναισθήματά του ή να καθησυχάσει τον εαυτό του. Είναι πεπεισμένος ότι δεν τον εκτιμούν και δεν τον αγαπούν και δεν υπάρχει τρόπος ούτε να του αλλάξεις γνώμη ούτε να τον παρηγορήσεις.
Όλη αυτή η υπερβολή προφανώς δηλώνει ότι ο “φοβικός” αναβιώνει το δικό του προσωπικό δράμα που ελάχιστη σχέση έχει με τη δεδομένη κατάσταση.
Στην πραγματικότητα ο "φοβικός" φαίνεται να παλεύει δύο μάχες συγχρόνως: τη δυσφορία που προκύπτει στην "εδώ και τώρα" σχέση και τη δυσφορία της "εκεί και τότε" σχέσης που η τωρινή σχέση κινητοποιεί.
Δυστυχώς δεν καταφέρνει ποτέ να νιώσει πραγματικά ασφαλής ακόμα και όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, κι έτσι ο μόνος τρόπος να ηρεμήσει και η μόνη βιώσιμη επιλογή τελικά, είναι η αποδέσμευση και η έξοδος. Για ένα διάστημα τουλάχιστον.
Η αρχή ξανά: Το έχω ξαναδεί το έργο
Αν οι σχέσεις του “φοβικού” είχαν σχήμα, αυτό θα ήταν κυκλικό.
Ένας άστατος και συγκρουσιακός κύκλος: διστακτική προσέγγιση αρχικά, ακολουθούμενη από αποφυγή της οικειότητας στη συνέχεια και μετά ξανά διστακτική προσέγγιση του ίδιου ή διαφορετικού προσώπου.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να συντονιστούν με τους κύκλους υπερδραστηριότητας και υποδραστηριότητας του “φοβικού”. Όταν υπάρχει απόσταση ο “φοβικός” θέλει να τη μειώσει και όταν δεν υπάρχει απόσταση θέλει να την αυξήσει, δηλαδή είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που το “λάθος timing” είναι όντως αλήθεια! Επίσης είναι από τις περιπτώσεις για τις οποίες γράφτηκε το άρθρο Σε θέλω όταν δεν με θες, δεν σε θέλω όταν με θες.
Μετακινούμενος ανάμεσα στα δύο άκρα της αποφυγής και της ενασχόλησης με τη σχέση, ο “φοβικός” μπαίνει και βγαίνει από τις σχέσεις χωρίς ποτέ να κλείνει καμία πόρτα. Οι σχέσεις του δεν έχουν αρχή, μέση και τέλος αλλά αέναη κυκλική κίνηση γι’ αυτό μπορεί και επικοινωνεί με προηγούμενους συντρόφους μήνες ή χρόνια μετά, όχι φυσικά γιατί αποφάσισε να γυρίσει σε κάποια σχέση, αλλά απλώς για να επιδοθεί μαζί τους, εφόσον είναι διαθέσιμοι, σε ένα νέο πανομοιότυπο κύκλο.
Δέσμιος του φόβου
Νομίζω ότι είναι ασφαλές να συμπεράνουμε ότι ο “φοβικός” είναι αυτοκαταστροφικός.
Είτε διαλέγοντας συντρόφους που τελικά αποδεικνύονται απορριπτικοί και κακοποιητικοί, είτε διαστρεβλώνοντας την κατάσταση που βιώνει, είτε προκαλώντας με τη συμπεριφορά του τους άλλους να φερθούν απορριπτικά, εξασφαλίζει ότι όλα τα αρνητικά που πιστεύει επιβεβαιώνονται.
Διασφαλίζοντας ότι είναι ανάξιος να αγαπηθεί, ότι οι άλλοι είναι ανάξιοι εμπιστοσύνης και ότι οι σχέσεις είναι τραυματικές καταφέρνει να διατηρήσει την (εξαιρετικά εύθραυστη) συνεκτικότητα του εαυτού και του κόσμου του και να έχει το κεφάλι του ήσυχο.
Είναι κρίμα αλλά συχνά νιώθει την ψυχαναγκαστική ανάγκη να εγκαταλείψει ανθρώπους τους οποίους νοιάζεται και αγαπά και μάλιστα όταν τα πράγματα φαίνεται να πηγαίνουν καλά, επειδή αυτό φαντάζει λιγότερο επώδυνο από το να αφήσει κάποιον να γίνει σημαντικός και να έχει τη μόνιμη ανησυχία ότι μπορεί να τον χάσει.
Τερματίζει όλες τις σχέσεις του ώστε να αποφύγει την τελική απογοήτευση, αλλά αποσυνδεδεμένος καθώς είναι από το φόβο με τον οποίο παλεύει στο βάθος, εκλογικεύει την έξοδό του επινοώντας δικαιολογίες, επικρίνοντας ή βρίσκοντας ελαττώματα στον άλλο (είχε καταντήσει ρουτίνα πια, δεν τον ήθελα πραγματικά, δεν ταιριάζαμε τελικά, είμαι πολύ απασχολημένος για να κάνω σχέση τώρα).
Φαίνεται να καταλήγει πάντοτε στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε, αλλά το ότι δεν σταματά να προσπαθεί, εμένα τουλάχιστον, με κάνει να πιστεύω ότι στ’ αλήθεια επιθυμεί να κάνει συνδέσεις με νόημα, αλλά κάθε φορά που ανοίγεται η προοπτική μιας γνήσια στενής σχέσης τρομοκρατείται και κάνει πίσω.
Η ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ
Στην πράξη είναι δύσκολο, αλλά θεωρητικά ένας «φοβικός» θα μπορούσε να καταπολεμήσει τους φόβους του αν το επιθυμούσε.
Αν εντόπιζε και αντιμετώπιζε την απόρριψη ή το τραύμα που τον έκαναν να χάσει την εμπιστοσύνη του στον εαυτό του και στους ανθρώπους, θα μπορούσε ίσως να φοβάται λιγότερο.
Σχετικό θέμα: Το πώς θυσιάζουμε εμπειρίες, τρόπους ύπαρξης και κομμάτια του εαυτού μας όταν λαμβάνουμε αποδοχή και αγάπη υπό όρους, στο άρθρο Έχασα τον Εαυτό μου Λόγω Έλλειψης Αγάπης.
Ελάτε να μου διηγηθείτε την ιστορία σας και να βρείτε τη θέση σας στο χώρο και στο χρόνο.
Κι ακόμα θα μπορούσε να ελαττώσει τις φοβικές αντιδράσεις αν κατάφερνε να αμφισβητήσει τους παραμορφωτικούς φακούς μέσα από τους οποίους επεξεργάζεται τα σχεσιακά δεδομένα.
Από την άλλη, αν εμείς σχετιζόμαστε με έναν “φοβικό”, θα πρέπει να ξέρουμε ότι η σχέση μαζί του είναι δύσκολο να γίνει “νορμάλ”, με την έννοια να γίνει αμοιβαία ανταποδοτική. Ο “φοβικός” δεν πρόκειται ως δια μαγείας να γίνει εκδηλωτικός και να ικανοποιήσει τις ανάγκες μας για φροντίδα ή τρυφερότητα. Όσοι μπορούν να ζήσουν με αυτό ας κοπιάσουν, οι υπόλοιποι μάλλον θα πρέπει να αφήσουν τον “φοβικό” στην ησυχία του.
Αν τώρα κάποιοι πιστέψαμε και αγαπήσαμε έναν “φοβικό” είναι λογικό να αισθανθήκαμε παραπλανημένοι και εξαπατημένοι όταν εκείνος έφυγε. Το πιθανότερο είναι ότι δεν μας άφησε περιθώρια να νιώσουμε διαφορετικά γιατί στην αρχή φάνηκε να πηγαίνει με τα σχέδια μας. Δυστυχώς δεν ξέρει πώς να μειώνει τις προσδοκίες και να είναι ευθύς με την αμφιθυμική φύση του ενδιαφέροντός του. Εμείς αισθανόμαστε ότι δικαιούμαστε να είμαστε απογοητευμένοι και θυμωμένοι κι εκείνος είναι πιθανό να απορεί με τη στάση μας όντας βέβαιος ότι δεν δεσμεύτηκε σε τίποτα.
Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει “σωστός” τρόπος να αγαπήσει κανείς τον “φοβικό”. Ό, τι και να κάνουμε εμείς, εκείνος είναι σχεδόν αδύνατο να εμπιστευτεί ότι η αγάπη δεν θα τον πληγώσει και θα κάνει ό,τι μπορεί για να σαμποτάρει κάθε προσπάθεια. Πρέπει να τον αγαπάει κάποιος πάρα πολύ για να μπορέσει να τον καταλάβει, να δει τον κόσμο με τα μάτια του ή να συνεχίσει να τον αγαπά παρά τη συμπεριφορά του. Και πάλι δεν είναι σίγουρο.
Ανεξάρτητα από όλα αυτά, καλό είναι να ξέρουμε ότι είναι εντάξει να φοβόμαστε.
Είτε είμαστε “φοβικοί” είτε όχι, είναι πολύ ανθρώπινο και “μας επιτρέπεται” να ομολογήσουμε ότι δυσκολευόμαστε να αφεθούμε ή ότι ανησυχούμε μήπως πληγωθούμε.
Η εγγύτητα είναι στ’ αλήθεια επικίνδυνο πράγμα και το ότι εμπλεκόμαστε συναισθηματικά παρά τους φόβους μας, το ότι ακόμα και ο "φοβικός" δοκιμάζει να σχετιστεί παλεύοντας με τους δικούς του τρομερούς φόβους, αν μη τι άλλο, είναι μια υπενθύμιση του πόσα είμαστε διατεθειμένοι να ρισκάρουμε προκειμένου να συναντήσουμε ο ένας τον άλλο.
BONUS TEST: ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΣΤΥΛ ΔΕΣΜΟΥ;
Ακολουθεί τεστ, αλλά πριν προχωρήσετε δύο διευκρινήσεις:
1. Μπορεί να έχουμε ένα κυρίαρχο στυλ δεσμού σε βάθος χρόνου ή πλήθος σχέσεων, αλλά όλοι, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, εκδηλώνουμε χαρακτηριστικά και από τα τέσσερα στυλ.
2. Όποιο κι αν είναι το στυλ μας, είναι απλώς ένα εργαλείο κατανόησης της συμπεριφοράς μας και δεν υποδηλώνει απαραίτητα κάτι βαθύτερο ή περίπλοκο για εμάς.
Αφού τα ξεκαθαρίσαμε αυτά, ορίστε το τεστ (στα αγγλικά):
Προς ενημέρωση, οι αγγλικοί όροι για τα τέσσερα στυλ δεσμού:
Secure (ασφαλές)
Preoccupied (υπερεμπλεκόμενο)
Dismissive avoidant (απορριπτικό)
Fearful avoidant (φοβικό)
Το τεστ είναι κατασκευασμένο από τον R. C. Fraley (Department of Psychology, University of Illinois), αποκλειστικά για εκπαιδευτικούς και όχι για διαγνωστικούς ή θεραπευτικούς σκοπούς.
ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΣΤΥΛ ΔΕΣΜΟΥ ΣΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΩ
Θέλεις να Μάθεις γιατί σε Κρατάω σε Απόσταση;
Θέλεις να Μάθεις γιατί σε Κρατάω σε Απόσταση;
Γιατί Αγαπώ περισσότερο από όσο Αγαπιέμαι;
Γιατί Αγαπώ περισσότερο από όσο Αγαπιέμαι;
Για την αποφυγή υπερφόρτωσης του κειμένου με συνεχή δηλωτικά του φύλου (ο/η, του/της, τον/την), επέλεξα να χρησιμοποιήσω το αρσενικό γένος για να αναφερθώ και στα δύο φύλα.
[1] Cole, M. and Cole, S. R. (2002). Η Ανάπτυξη των Παιδιών. Αθήνα: τυπωθήτω.
[2, 4] Mikulincer, M and Shaver, P. R. (2007). Attachment in Adulthood: Structure, Dynamics, and Change. New York: The Guilford Press.
[3, 6, 7, 10] Bartholomew, K. & Horowitz, L. M. (1991). Attachment styles among young adults: a test of a four-category model. Journal of Personality and Social Psychology, 61(2): 226-244.
[5] Sieger, D. J. (1999). The Developing Mind: How Relationships and the Brain Interact to Shape who we Are. New York: The Guilford Press.
[8] Ettensohn, M. (2011). The relational roots of narcissism: Exploring relationships between attachment style, acceptance by parents and peers, and measures of grandiose and vulnerable narcissism. THE WRIGHT INSTITUTE, Publication number: 3515488.
[9] Miller, A. (2007). Οι Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας. Αθήνα: Ροές.
[11] Hazan, C. & Shaver, P. (1987). Romantic love conceptualized as an attachment process. Journal of Personality and Social Psychology, 52(3): 511-524.
[12] Rholes, W. S., Simpson, J. A. and Stevens, J. G. (1997). Attachment orientation, social support, and conflict resolution in close relationships. In J. A. Simpson and W. S. Rholes (Eds.), Attachment Theory and Close Relationships (166-188). New York: Guilford Press.
Image credit 1: https://www.flickr.com/photos/halderman/3545582550/ via photopin cc
54 Σχόλια
Τελικά ο φόβος ειναι ο χειρότερος εχθρός μας.. Πολυ ωραίο άρθρο λιτό και κατανοητό.
Υποτίθεται ότι υπάρχει για να μας προστατεύει, αλλά μερικές φορές όντως στρέφεται εναντίον μας… Σας ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο.
“ο «φοβικός» είναι αυτοκαταστροφικός”.. και δύσκολα μπορεί να ξεφύγει από αυτό.. θα πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του. και αντί για αυτό συνήθως ξεγελάει τον εαυτό του και καταφεύγει στις αναβολές (“άσ’ την αυτή.. η επόμενη κοπέλα θα είναι καλύτερη” ή “στο μέλλον δεν θα φοβάμαι να δοθώ”) και στις δικαιολογίες (“αυτή φταίει που δεν προχωράει η σχέση μας” ή “τουλάχιστον έχω μια καλή δουλειά”).. αποτέλεσμα: χάνονται τα καλύτερα χρόνια..
εξαιρετικό άρθρο ως συνήθως.. ευχαριστούμε..
Νομίζω είναι κατανοητή μια μικρή πίκρα αν κάποιος το βιώνει αυτό έχοντας επιπλέον επίγνωση αυτού που βιώνει.
Από την άλλη, σκέφτομαι ότι τα “καλύτερα χρόνια” ίσως δεν έχουν σχέση με τα ημερολόγια, αλλά με τη χρονική στιγμή που κάποιος θα νιώσει έτοιμος να ζήσει όπως πραγματικά θέλει.
Εμείς ευχαριστούμε θερμά για το ειλικρινές και γενναίο μήνυμα Δημήτρη.
Λίγο πολύ, σα να διαβάζω για τον εαυτό μου..
Πάντα, μα πάντα γκρίνιαζα για το ότι δεν είχα σχέση, για το ότι έμπλεχνα με λάθος άτομα, για το ότι δεν υπήρχε το κατάλληλο τάιμινγκ κτλ κτλ..
Μέχρι που βρέθηκα στο σημείο να γνωρίσω ανθρώπους οι οποίοι ήταν διατεθειμένοι να κάνουν σχέση μαζί μου. Κ εγώ να νιώθω ένα πνίξιμο από το ενδιαφέρον αυτό. Ενώ στην αρχή έκανα προσπάθεια μαζί τους, συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα να με “ενοχλούν” διαρκώς (να επικοινωνούν μαζί μου δηλαδή σε φυσιολογικά πλάισια!) ή να μου χαλάνε τα πλάνα (για να πάμε πχ μια βόλτα ενώ εγώ ήθελα να κάνω κάτι άλλο μόνη μου!)
Από τη μια όσο ήμουν μόνη μου επιθυμούσα διακαώς μια συντροφιά, από την άλλη όταν βρισκόταν η ευκαιρία, ένιωθα ένα πνίξιμο μέσα μου που δε μπορούσα να προσδιορίσω κ ανέφερα διαρκώς “Καλύτερα μόνη μου τελικά..”
(ΥΓ. Με το μόνο άνθρωπο που είχα “σκαλώσει” ήταν με έναν που είχε απορριπτικό στυλ σχέσης, ίσως γιατί μου έδινε αυτή την απόσταση που κυνηγάω όπως αναφέρετε στο άρθρο. Και γενικά παρατηρώ τελευταία πως μόνο τέτοιοι άνθρωποι με ελκύουν δεν ξέρω γιατί..)
Σας ευχαριστώ πολύ για το υπέροχο άρθρο!
Ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο και όσα μοιραστήκατε μαζί μας με τόση ειλικρίνεια.
(Υ.Γ. Η αίσθηση μου από όσα γράφετε είναι ότι γνωρίζετε πολύ καλά γιατί σας ελκύουν άνθρωποι που κρατούν αποστάσεις!! Ελπίζω να βρείτε κάποιου είδους ισορροπία στις σχέσεις σας, αν αυτό είναι που θέλετε).
Επειδή καίγομαι για μια κοπέλια που έχει χωρίσει και έχει τα ίδια συμπτώματα φόβου θέλω όμως να την βοηθήσω μου έχει κλέψει το ειναι μου. Έχεις κάποια συμβουλή πως να την βοηθήσω ; Τί εννοείς απορριπτικό στυλ σχέση ;
Το απορριπτικό στυλ σχέσης περιγράφεται στο άρθρο: Θέλεις να μάθεις γιατί σε κρατάω σε απόσταση; Εκεί θα βρείτε αρκετές πληροφορίες για τους ανασφαλείς δεσμούς.
Πως μπορώ να ξεχωρίσω τον φοβικό από τον απορριπτικό;;
Πριν λίγες μέρες απάντησα στο ίδιο ερώτημα το οποίο τέθηκε στα σχόλια για το άρθρο του “απορριπτικού”!
Σας μεταφέρω εδώ την απάντηση που έδωσα εκεί, ελπίζοντας να απαντάει κάπως και στο δικό σας ερώτημα:
“… Όλοι οι άνθρωποι έχουν χαρακτηριστικά από όλα τα στυλ δεσμού. Πιστεύω ότι μόνο ο ίδιος ο άνθρωπος που το βιώνει ξέρει ποιο στυλ τον περιγράφει καλύτερα. Εξάλλου, το σημαντικό και βοηθητικό είναι να κατανοούμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στις σχέσεις, ανεξάρτητα από το πώς ονομάζονται αυτές οι δυσκολίες ή σε ποιο στυλ ανήκουν.”
Πέρα από αυτά, η γνώμη μου είναι ότι, αν έχουμε βρεθεί στη θέση να αναρωτιόμαστε αν ο άνθρωπος που σχετιζόμαστε είναι “φοβικός” ή “απορριπτικός”, το βέβαιο συμπέρασμα είναι ότι αυτός ο άνθρωπος αντιμετωπίζει δυσκολίες στον τρόπο που σχετίζεται και αυτή η πληροφορία από μόνη της, ανεξάρτητα από τις συγκεκριμένες δυσκολίες που αντιμετωπίζει εκείνος, αρκεί για να μας βάλει σε σκέψεις…
Εχετε δικιο. Απλα αναρωτηθηκα αν μπορω να καταλαβω με καποιον τροπο αν το ατομο φοβαται την δεσμευση γιατι θα μπορουσα ισως να το προσεγγισω η αν δεν την επιδιωκει καν(απορριπτικος).
Ευχαριστω για τον χρονο σας.
καλημερα σας!εξαιρετικο κ αμεσο κ αυτο το αρθρο σας.
η τελευταια μου σχεση ηταν με ενα ανθρωπο φοβικο αλλα κ με στοιχεια απορριπτικου.εχω αποκωδικοποιησει σε μεγαλο βαθμο κ την συμπεριφορα του .δεν ειμαστε πια μαζι αλλα δυστυχως εργαζομαστε στην ιδια εταιρεια με αποτελεσμα να συνανταμε τυχαια ο ενας τον αλλον καποιες φορες.κ καποιες φορες ειναι σαν να προκαλει αυτος την συναντηση.τλσπ καθε φορα που τον συναντω συμβαινει αυτο που περιγραφετε τοσο ευστοχα παραπανω “παγωνει κ μενει απαθης”.
σαν να περιμενει να δει τι θα κανω κ αν θα κανω κ κατι κ μετα προσαρμοζεται αναλογα.π.χ αν μιλησω μιλαει,αν κανω νευμα κανει κ αυτος.η αληθεια ειναι πως αν κ τον καταλαβαινω σε μεγαλο βαθμο κ τον συμπονω ,νιωθω θυμωμενη μαζι του. ειχαμε αναπτυξει μεγαλη οικειοτητα,μου ειχε εξομολογηθει πολλα κ παρολο τα μπρος πισω του μου ελεγε πως θελει να τα καταφερουμε.
το ερωτημα μου ειναι πως μπορω να ξεπερασω την κατασταση αυτη δεδομενου οτι υπαρχει ο κοινος χωρος.προσπαθω να τον αποφυγω γιατι μου ειναι ακομα -κ μετα απο τοσο καιρο- δυσκολο.με πειραζει.κ κατι τελευταιο προσπαθωντας να κρατησω μια σταθερη κ ξεκαθαρη συμπεριφορα εχω φτασει στο σημειο να μην τον χαιρεταω καν (δλδ μια συμπεριφορα που δεν μου ταιριαζει) γιατι εαν το κανω μετα δειχνει να παιρνει λαθος μηνυμα νομιζοντας οτι θα αρχισουμε να μιλαμε παλι σαν να μην εχει συμβει τπτ.
ελπιζω να μην σας κουρασα.σας ευχαριστω!
Άννια σας ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο και λυπάμαι που σας απαντώ με καθυστέρηση.
Η κατάσταση που βιώνετε είναι πραγματικά δύσκολη. Είστε αναγκασμένη να έχετε σχεδόν καθημερινή επαφή με τον πρώην σύντροφό σας και να μπαίνετε, έστω άθελά σας, συνεχώς σε σκέψεις για τη συμπεριφορά του, για τις προθέσεις του ή τα κίνητρά του. Κατά τη γνώμη μου η απόσταση μετά από ένα χωρισμό βοηθάει να δούμε τα πράγματα περισσότερο αντικειμενικά, να σκεφτούμε τη δική μας συμπεριφορά και τη συμπεριφορά του άλλου, και να πάρουμε τις ανάλογες αποφάσεις σχετικά με το παρακάτω. Δυστυχώς εσείς, λόγω συνθηκών, δεν είχατε την “πολυτέλεια” της απόστασης, ώστε να διαχειριστείτε τα συναισθήματά σας (το θυμό και όλα τα υπόλοιπα) χωρίς “παρεμβάσεις” από την άλλη πλευρά.
Κατά τη γνώμη μου, εφόσον θέλετε να “απεξαρτηθείτε” από αυτή την κατάσταση, κάνετε καλά που τον αποφεύγετε και δεν του μιλάτε – όσο αυτό είναι εφικτό βεβαίως δεδομένου του κοινού χώρου και με την προϋπόθεση ότι δεν επηρεάζει τη δουλειά σας.
Καταλαβαίνω ότι τον συμπονάτε όπως λέτε, αλλά κρίνω ότι η σταθερή και ξεκάθαρη συμπεριφορά σας (κρατώντας απόσταση και αποφεύγοντας τις συνομιλίες μαζί του) είναι απαραίτητη προκειμένου να “χωνέψετε” και να χωρέσετε μέσα σας όσα έχουν συμβεί. Τώρα που τα πράγματα είναι ακόμα σε αναβρασμό μέσα σας η επαφή μαζί του είναι προφανώς επώδυνη και το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι αυτό που ήδη κάνετε – να ελαχιστοποιήσετε την αλληλεπίδραση μαζί του. Εξάλλου, το ότι ο χρόνος και η απόσταση είναι απαραίτητα σε αυτή τη φάση, δεν σημαίνει ότι κάποια στιγμή στο μέλλον δεν θα μπορούσατε να αποκτήσετε μια πιο ανθρώπινη σχέση μαζί του αν από κοινού αποφασίσετε ότι το θέλετε.
Επίσης, σε ό,τι αφορά εκείνον, δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο που αρνείται να σεβαστεί την ανάγκη του άλλου να κρατήσει αποστάσεις προκειμένου να διαχειριστεί τα συναισθήματά του και να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του. Αν και εκείνος σας συμπονά και σας καταλαβαίνει θα έπρεπε να μπορεί να σεβαστεί τη στάση σας, να είναι διακριτικός και να μην περιμένει τίποτα παραπάνω από εσάς. Αν προσπαθεί να υποσκάψει την προσπάθειά σας να ξεπεράσετε το χωρισμό (με το να προκαλεί συναντήσεις, να παριστάνει ότι δεν τρέχει τίποτα κ.λπ.) τότε θα σας έλεγα να αναρωτηθείτε αν πραγματικά ο άνθρωπος αυτός αξίζει την κατανόηση και συμπόνια σας…
ειναι πραγματικα δυσκολο και ειδικα οταν υπαρχει ακομα συναισθημα..οπως κ ναχει σας ευχαριστω πολυ για την απαντηση σας!
καλο καλοκαιρι!
prospathw na antimetwpisw olous autous tous fovous mou giati h anagkh mou na agaphthw einai megaluterh..pws mporw na allaxw tous kaxupoptous fakous mou, dedomenou omws oti sxedon panta sumvadizoun kai me to apotelesma?einai kathara oi epiloges pou kanw?
epishs panw sth prospatheia mou na me agaphsw ekana sxesh me enan polu pio foviko apo mena, hthela na agaphsw panw tou oti hthela na agaphsoun se mena, alla auto mallon den leitourgei etsi, ??
euxaristw para polu gia th shmantikh vohthei apou parexetai mesa apo th selida sas.na eiste kala!
Άννα, σας ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο και λυπάμαι που σας απαντώ με καθυστέρηση.
Διάβασα με προσοχή όσα γράφετε (παρόλο που με δυσκολεύουν τα greeklish…) και νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω πόσο δύσκολο και συγκρουσιακό είναι να επιθυμεί κανείς αυτό που συγχρόνως φοβάται.
Μακάρι να μπορούσα να σας βοηθήσω ουσιαστικά μέσα από μία απάντηση, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το κάνω. Κυρίως δεν μπορώ να το κάνω επειδή δεν σας γνωρίζω και δεν γνωρίζω τίποτα για τη ζωή σας. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και το ίδιο διαφορετικοί είναι και οι φόβοι που ενδέχεται να έχει σε σχέση με την επαφή και την οικειότητα.
Η αίσθησή μου πάντως από το μήνυμά σας είναι ότι έχετε πολύ καθαρή εικόνα των δυσκολιών που αντιμετωπίζετε, πράγμα που κατά τη γνώμη μου είναι πολύ καλό. Καταλαβαίνω ότι ήδη έχετε μπει από μόνη σας σε μια διαδικασία αυτοδιερεύνησης προς την κατεύθυνση του να καταλάβετε περισσότερο τη συμπεριφορά σας και ίσως να την αλλάξετε.
Εύχομαι το συντομότερο να έχετε τα αποτελέσματα που θέλετε και σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Καλημερα , βγηκα απο ενος μηνα σχεση μολις πριν απο 3-4 μερες με ενα αγορι 21 ετων δυστυχως φοβικο με ολα τα χαρακτηριστικα που περιγραφετε πιο πανω! Ενω στην αρχη εκανε σαν τρελος μολις με κατεκτησε δν ηξερε αν ηταν ερωτευμενος τελικα, εφασκε κ αντιεφασκε για τα συναισθηματα του ηθελε να περναμε χρονο χωριστα ενιωθε μπερδεμενος κ φυσικα δν ηθελε ευθυνες κ σχεση! Εγω ειμαι 22 .. Το θεμα ειναι οτι καταλαβα εξ αρχης τους φοβους του χωρις να ξερω τν σημαντικοτητα της καταςταςης και ετςι του ανοιχτηκα κ αρχισα να του δινω απλοχερα ενδιαφερον , ωσπου αυτος αρχισε να απομακρυνεται ακριβως μολις αρχισα να αφηνομαι κ να θελω να σοβαρευει η σχεση περιπου στις 3 εβδομαδες! Περνουσαμε πολλες ωρες μαζι κ δεθηκα συντομα μαζι του! Οταν αρχισε να απομακρυνεται εγω ουσα ερωτευμενη επαθα πανικο μια τν κηνυγουσα μια το επαιζα αδιαφορη μια τν ανεχομουν κ μια του γκρινιαζα ωσπου την τελευταια φορα που δυσανασχετησα με τν αδιαφορια του επαψε να επικοινωνει μαζι μου, οπου κ επαθα σοκ πιστευοντας πως ολο αυτο πηγαζει απο το γεγονος οτι ηταν ενθουσιασμος κ του περασε με αποτελεσμα να ειναι πολυ πληγωμενη! Απο τν μια θελω να γυρισει κ να τον βοηθησω οσο μπορω απο την αλλη βλεπω οτι ειναι αδιεξοδο! Ολα οδηγουν στο να τον λυπαμαι κ να λεω κριμα που 2 ανθρωποι που θα μπορουσαν να εχουν κατι πολυ ομορφο να χαραμιζονται ετσι 🙁
Ξεχασα να αναφερω οτι χωρις να ξερω το ποσο σημαντικο ειναι ο φοβος της δεσμευσης πραγματικα πειστηκα οτι δν ηταν ερωτας αυτο που ενιωθε και πως η απομακρυνση ειχε να κανει με το οτι δν με θελει και καθε φορα που μου ελεγε δν αισθανομαστε το ιδιο δεν σου δινω οτι αξιζεις ενω εγω παιρνω περισσοτερα απο οσα πρεπει μου ραγιζε την καρδια και του το εξεφραζα! τις ωρες ομως που πηγαινα με τα νερα του τον αφηνα να κανει οτι θελει και ασχολιομουν και γω με αλλα τρελαινοταν αντιδρουσε κ εβλεπα να αναζοπυρωνεται το συναισθημα που ειχε σβησει , και πολυ φοβαμαι εσβησε απο την πλευρα του για παντα
Έφη, η σκέψη σας ότι είναι κρίμα που δύο άνθρωποι οι οποίοι θα μπορούσαν να μοιραστούν κάτι όμορφο μαζί τελικά δεν καταφέρνουν να το κάνουν, είναι πραγματικά μελαγχολική αλλά και, συγχρόνως, πολύ αληθινή.
Συνήθως είναι παρηγορητικό να σκεφτόμαστε ότι κάποιος που απομακρύνεται από κοντά μας το κάνει επειδή αντιμετωπίζει προσωπικές δυσκολίες κι όχι λόγω έλλειψης συναισθημάτων και, πολλές φορές, αυτό είναι αλήθεια, χωρίς να αποκλείουμε τις φορές που κάποιος απομακρύνεται επειδή αισθάνεται ότι δεν ταιριάζουμε μαζί του.
Πάντως, όποιοι και αν οι λόγοι που απομάκρυναν τον συγκεκριμένο άνθρωπο από κοντά σας, αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι αυτή η εμπειρία φαίνεται να αποδεικνύεται πολύτιμη για εσάς, με την έννοια ότι υπήρξε αφορμή να νιώσετε πολλά και αντιφατικά συναισθήματα ίσως για πρώτη φορά, να σκεφτείτε γύρω από τις σχέσεις και τις συμπεριφορές των ανθρώπων και να μάθετε περισσότερα πράγματα για το πώς λειτουργείτε στις σχέσεις σας, αλλά και τι ζητάτε από μια σχέση με έναν άλλο άνθρωπο.
Σας ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο σας και εύχομαι να μπορέσετε να χρησιμοποιήσετε όλη αυτή την εμπειρία με τρόπους που θα σας φέρουν περισσότερο κοντά σε όλα αυτά που αναζητάτε στις σχέσεις σας με τους ανθρώπους.
Ευχαριστω Βιβη!!!! Να εισαι ευλογημενη!
Εγώ σε ευχαριστώ Μαργαρίτα για τη θερμή και συγκινητική αναγνώριση και υποστήριξη της δουλειάς μου!
Πολύ ωραίο άρθρο με νόημα, το οποίο περιγράφει με λεπτομέρειες την ψυχοσύνθεση ενός φοβικού.
Στο τέλος γράφετε ότι θεωρητικά οι φόβοι μπορούν να καταπολεμηθούν αν το επιθυμούμε, αλλά στην πράξη είναι δύσκολο. Εσείς από την εμπειρία σας γνωρίζετε άτομα με στοχευμένη και επίμονη δουλεία, εφόσον έχουν αναγνωρίσει πρώτα τους φόβους τους, να τους έχουν αντιμετωπίσει και να έχουν φύγει από αυτόν τον φάυλο κύκλο;
Σας ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο και τα καλά σας λόγια.
Έτσι όπως το καταλαβαίνω εγώ, το ερώτημα που θέτετε είναι από τα δυσκολότερα να απαντηθούν επειδή στην ουσία πρόκειται για το ερώτημα του πώς και αν μπορεί ένας άνθρωπος να αλλάξει…
Χωρίς να θέλω να απαντήσω κατηγορηματικά (ναι ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει ή όχι δεν μπορεί), θα σας έλεγα ότι στη δουλειά μου έχω δει πάρα πολλούς ανθρώπους να αντιμετωπίζουν και να διαχειρίζονται τις δυσκολίες και τους φόβους τους, να συνειδητοποιούν και να αλλάζουν βλαπτικές για τους ίδιους συνήθειες ή συμπεριφορές και γενικά να μετακινούνται από μία θέση σε άλλες θέσεις σε μια σειρά από ζητήματα.
Και θα ήθελα να προσθέσω ότι, πέρα από τις όποιες διευκολύνσεις, στοχεύσεις ή ευκαιρίες προσφέρει η θεραπεία, οι αλλαγές αυτές φαίνεται κυρίως να επέρχονται όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν ισχυρό κίνητρο να αλλάξουν…
ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σας. το κίνητρο πάντα είναι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι
ειναι σαν να διαβαζω τον ευατο μου πραγματικα…δε θα ταν ειρωνια να πω οτι τρομαξα και “φοβηθηκα” γιατι πρωτη φορα βρισκω αρθρο να περιγραφει επακριβως τις σκεψεις μου..νομιζα οτι μονο εγω σκεφτομουν ετσι..ειμαι 20 χρονων δεν εχω κανει ποτε σχεση..δεν εχω βγει ποτε ραντεβου..οσες φορες μαρεσει καποιος αντιδρω ακριβως ετσι..και οσες φορες δειχνει καποιος αλλος ενδιαφερον τον αποφευω με την προφαση οτι δεν μου κινει το ενδιαφερον… ενω στη πραγματικοτητα οπως φαινεται συμβαινει γιατι φοβαμαι να συσχετιστω..το ιδιο ισχυει και στις φιλικες μου σχεσεις..ευχομαι να ξεμπλοκαρω καποια στιγμη
Το ότι τρομάξατε και φοβηθήκατε, εγώ το μετράω για καλό γιατί καταλαβαίνω ότι αντικρίσατε τον εαυτό σας στ’ αλήθεια και, σύμφωνα με την εμπειρία μου, αυτό μόνο κάπου καλά μπορεί να οδηγήσει…
Φυσικά και δεν είστε η μόνη (ή μήπως ο μόνος;) που αντιμετωπίζετε τέτοιου είδους δυσκολίες – όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να έρθουμε σε επαφή και να σχετιστούμε, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, ενώ συγχρόνως φοβόμαστε τους “κινδύνους” που περικλείουν όλα αυτά και αμφιβάλλουμε αν τα αξίζουμε.
Στα δικά μου μάτια, το επίπεδο συνειδητοποίησης που έχετε κατακτήσει μόλις στα 20 σας χρόνια, με κάνει να πιστεύω ότι το ξεμπλοκάρισμα για εσάς θα έρθει πολύ πιο σύντομα από ό,τι έρχεται για κάποιους άλλους (αν έρχεται ποτέ…) και ότι δεν αργεί η ώρα που θα μπορέσετε να αφεθείτε και να γευτείτε την επαφή με τους ανθρώπους με τον τρόπο και στο βαθμό που το θέλετε.
Ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο και να είστε καλά!
Συγχαρητήρια για το άρθρο ειλικρινά. Θα καταθέσω και εγω την ιστορία μου μήπως με βοηθησει καποιος. Ειμαι 25. Στα 18 μου εκανα την πρωτη μου σχεση, η οποια κρατησε 4.5 χρονια. Μεγαλη εμμονη οταν με παρατησε νομιζα θα πεθανω ηθελα να αυτοκτονησω. Μου φεροταν παρα πολυ ασχημα κ ετρεχα πισω του. Εκτοτε δε μπορω να ερωτευτω για πολυ καιρο ουτε να εμπιστευτω. Φοβαμαι. 3 μηνες αργοτερα απ το χωρισμο μου αρεσε ενα παιδι κ τα φτιαξαμε, κρατησε 1 χρονο η σχεση ηταν πολυ καλος μαζι μου τον βαρεθηκα. Τωρα αυτη τη στιγμη ειμαι σε μια σχεση 8 μηνες φοβηθηκα να δωσω απο την αρχη, δεν εμπιστευτηκα, φοβηθηκα οτι θα χωρισω παλι…ταλαντευομαι συνεχως στο θελω ή δε θελω. Όταν με γραφει τον θελω τρελα, αλλιως βαριεμαι. Τα διαστηματα που εμεινα μονη εψαχνα σχεση δεν ηθελα κατι ευκαιριακο. Μολις βρισκω σχεση νιωθω οτι θελω να μεινω μονη. Δεν αντεχω αλλο να ζω ετσι. Νιωθω συνεχεια ενα κομπο στο λαιμο.
Αγαπητή Μαρία, διάβασα προσεκτικά όσα αναφέρετε και νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω το πώς και γιατί έχετε φτάσει στα όρια των συναισθηματικών αντοχών σας (όπως λέτε, δεν αντέχετε άλλο να ζείτε έτσι…).
Αν γνώριζα περισσότερα πράγματα για εσάς ή αν ήσασταν φίλη μου, θα είχα τη σιγουριά ή το θάρρος να σας προτείνω να δοκιμάσετε να μείνετε μόνη για ένα διάστημα προκειμένου να ξεκαθαρίσετε όλα αυτά τα ζητήματα που περιγράφετε και να κατασταλάξετε ως προς το τι θέλετε (και τι μπορείτε…) σε επίπεδο σχέσεων.
Από τη στιγμή που δεν σας γνωρίζω όμως, θα περιοριστώ στο να εκφράσω τη συμπάθειά μου για τις δυσκολίες σας και να ευχηθώ να βρείτε σύντομα το ιδανικό για εσάς σημείο ανάμεσα στο θέλω και δεν θέλω – το σημείο δηλαδή στο οποίο θα είστε αληθινή με τον εαυτό σας και τις ανάγκες του και στο οποίο θα νιώθετε άνετα και ικανοποιημένη.
Να είστε καλά και σας ευχαριστώ για το σχόλιο.
Ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σας! Η αλήθεια είναι πως είμαι κατασταλγμένη στο τι θέλω από μια σχέση αλλά και πάλι τώρα που νιώθω πως το βρήκα, πάω να το διώξω για κάποιο λόγο! Απ τη μια θέλω την οικειότητα αλλά την φοβάμαι παράλληλα, μην κάνω λάθος επιλογή δηλαδή.Απλά αυτός ο κόμπος στο λαιμό φθείρει, δε ξέρω αν υπάρχει κάποιος ελαφρύ χαλαρωτικό για να φύγει, γιατί δε μπορώ να χαρώ τίποτα! Ο φιλος μου με βοηθαει πολυ με ολα αυτα ξεσπασματα αλλα τον εχω σκασει κ αυτον γιατι του απαγορευω να βγαινει μονος γιατι φοβαμαι μην με απατησει! Και το θεμα ειναι πως ενταξει στους 4 μηνες που ειχα μεινει μονη ημουν οκ κ ηθελα να βρω κατι καλο κ τωρα το βγαζω σκαρτο γιατι νιωθω οτι παντα θα χαλασει κ θα πληγωθω!!!
Μαρία σύμφωνα με την εμπειρία μου όσες προσπάθειες και να κάνει κανείς προκειμένου να αποφύγει να πληγωθεί ή να εγκαταλειφθεί στο τέλος δεν υπάρχει τρόπος να το αποφύγει – είναι μέρος της ζωής όπως συνηθίζουμε να λέμε.
Ίσως λοιπόν είναι περισσότερο βοηθητικό (αν και όχι εύκολο…) να ασκηθούμε στο να “αντέχουμε” καλύτερα την απόρριψη, την απώλεια και τον πόνο….
Πραγματικά αυτο το άρθρο ειναι εκπληκτικο…βιωσα στο πετσί μου το προφίλ ενος τέτοιου ανθρώπου…ηταν η γυναίκα μου δυστυχώς…τα προβλήματα τα εβλεπα απο την αρχή…δεν ήθελα ομως να τα παραδεχτώ…μέχρι που μετα απο μια αποβολή ηταν το τελος….η καταστροφή…
Ιορδάνη σας ευχαριστώ για την τιμή να μοιραστείτε εδώ την επώδυνη εμπειρία σας και ελπίζω τουλάχιστον να καταφέρατε να βγείτε από όλο αυτό δυνατότερος και σοφότερος.
Καλησπέρα.
Με χαρά διαπίστωσα ότι απαντάτε ακόμα στα σχόλια. Είμαι για άλλη μια φορά στο σημείο την απόλυτης απελπισίας. Έχω κουραστεί πλέον να βασανίζομαι τόσο πολύ από τις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν εμπιστεύομαι κανέναν απολύτως και δεν μπορώ να διακρίνω τι είναι σωστό και τι όχι. Όμως δεν είναι αυτό που με τρομάζει. Είναι το ότι νιώθω καταδικασμένη να μην μπορώ ούτε να αγαπήσω ,ούτε να αγαπηθώ, ούτε να δουλέψω, ούτε ούτε ούτε….Βαρέθηκα να κάνω συζητήσεις 24/24 ώρες με τον εαυτό μου. Δεν το διάλεξα και δεν θέλω να ζω για πάντα έτσι. Και όσο και να το παλεύω, πάντα η επιστροφή στο απόλυτο 0 απέχει μόλις ένα κλικ δευτερολέπτων. Είμαι όλα όσα περιγράφει το υπέροχό σας άρθρο στο 120%. Δεν έχω διαβάσει και δεν έχω ακούσει ποτέ κάτι που να προσδιορίζει την ψυχή μου ,όσο οι παραπάνω παράγραφοι.
Αγαπητή Ζωή σε ευχαριστώ για το σχόλιο.
Από τη μία κατανοώ τις δυσκολίες που βιώνεις και λυπάμαι γι’ αυτό και από την άλλη χαίρομαι που στο άρθρο μου βρίσκεις μια ακριβή περιγραφή του ψυχικού σου κόσμου.
Ο λόγος που χαίρομαι είναι επειδή πιστεύω ότι η κατανόηση/συνειδητοποίηση όσων μας συμβαίνουν και μας ταλαιπωρούν είναι το πρώτο βήμα στο να προσπαθήσουμε να τα αλλάξουμε. Και πιστεύω ότι εσύ ήδη το έχεις κάνει αυτό το βήμα.
Κατά τη γνώμη μου, το επόμενο βήμα θα μπορούσε να είναι η συνεργασία με έναν ειδικό και η συστηματική δουλειά πάνω σε αυτές τις συνειδητοποιήσεις, αλλά αυτό είναι κάτι που μόνο εσύ μπορείς να το αποφασίσεις.
Σε κάθε περίπτωση εύχομαι να είσαι καλά και να βρεις τρόπους να “θέλεις χωρίς να φοβάσαι”.
Αγαπητή Βιβή, θα ήθελα τη γνώμη σου για το εν Ελλάδι κολέγιο ICPS. Ενδιαφέρομαι για μεταπτυχιακό στη Συμβουλευτική Ψυχοθεραπεία .Έψαξα σε αρκετά κολέγια και το ΙCPS με έπεισε περισσότερο. Είδα
ότι οι σπουδές σου ήταν στην προσωποκεντρική θεώρηση . Από τον τρόπο που εκφράζεσαι και από την ανθρωπιά που αποκαλύπτουν τα κείμενά σου νιώθω πως μπορώ να σε εμπιστευτώ
Αγαπητή Ματίνα, η εκπαιδευτική μου εμπειρία στο ICPS ήταν θετικότατη και η προσωποκεντρική προσέγγιση ήταν και παραμένει η πιο ταιριαστή για μένα.
Εύχομαι κι εσύ να βιώσεις θετικά την περαιτέρω εκπαίδευσή σου (όπου και αν επιλέξεις τελικά να την κάνεις) και, κυρίως, να βρεις την προσέγγιση που ταιριάζει περισσότερο στον άνθρωπο που είσαι.
GEIA EGO EIMAI 34 ETON EXO ASPERGER KI EXO FOBIA ME TO NA PAO SE MERH POU DE GNORIZO !! DILADI NA APOMAKRINTHO APO MERH POU NIOTHO POS XERO DE TOLMO SA PAIDI 10 ETON !!! TROMAZO PATHAINO PANIKO
Αγαπητέ Μάρκο ευχαριστώ συνολικά για τα σχόλιά σας στα άρθρα μου και εύχομαι να μπορέσετε κάποια στιγμή να διαχειριστείτε καλύτερα τις φοβίες σας είτε μόνος είτε με τη βοήθεια κάποιου ειδικού.
Βιβή, ξεκίνησα το ταξίδι στο ICPS και νιώθω πραγματικά πολύ τυχερή. Η θεωρία με αγγίζει βαθιά και η προσωπική μου ανάπτυξη είναι η μεγαλύτερη πρόκληση . Συνιστώ ανεπιφύλακτα το συγκεκριμένο τμήμα!!
Κάλο σου ταξίδι λοιπόν! Πόσο χαίρομαι όταν οι άνθρωποι βρίσκουν αυτό που τους ταιριάζει, τους παθιάζει και τους δίνει νόημα!
Καλησπέρα, Χρόνια Πολλά και ευτυχισμένο το νέο έτος.
Διαβάζοντας το άρθρο βρήκα αρκετά στοιχεία όμοια με αυτά της προσωπικότητας μου, αν και περισσότερο με το απορριπτικό στυλ. Είμαι 21 ετών και ακόμα δεν έχω δημιουργήσει ουσιαστικές και καλές φιλίες. Μολονότι μου αρέσει να γνωρίζω ανθρώπους, αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι δεν μπορώ να επικοινωνήσω σωστά, αισθάνομαι πως δεν μπορώ να συνεννοηθώ και να με καταλάβει κανείς. Από μικρή ηλικία δεν είχα φίλους παρα μόνο έκανα παρέα με τα άτομα της ηλικίας μου που ήταν πιο κοντά στο χαρακτήρα μου και αυτό ήταν όλο. Μου αρέσει να είμαι μόνη μου, να ασχολούμαι με όσα εμένα μου αρέσουν, είμαι εσωστρεφής εαν και δεν εχω πρόβλημα να γνωρίσω άλλους ανθρώπους, να συζητήσω, να εκφράσω τη γνώμη μου ωστόσο θέλω και εγώ να έχω και κάποιους ανθρώπους που να μπορώ να μιλήσω, να βγω έξω. Σίγουρα δεν μπορώ σε καθημερινή βάση, έχω και το εξής θέμα βαριεμαι εύκολα. Δεν μπορώ τους ίδιους ανθρώπους συνέχεια, δεν μπορώ να συναναστρέφομαι με τους ίδιους καθημερινά. Επίσης δεν έχω μάθει να δένομαι συναισθηματικά με άλλους ανθρώπους, κυριαρχεί περισσότερο η λογική παρά το συναίσθημα στη ζωή μου.
Έχει τύχει για παράδειγμα να γνωρίσω νεα άτομα αλλά μετά από λίγο να θελω να μειώσω την επικοινωνία με αυτά, να θέλω να είμαι μόνη μου.
Δεν θέλω να υστερώ σε αυτό το κομμάτι γιατί θεωρώ πως οι ανθρώπινες σχέσεις και η αποτελεσματική επικοινωνία είναι ιδιαίτερα σημαντική, καταναλώνω αρκετό χρόνο ώστε να καταλάβω τι μου συμβαίνει και πως μπορώ να το αντιμετωπίσω. Θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι επικοινωνιακοί και μπορούν να αντιμετωπίζουν με ευελιξία όλους τους ανθρώπους. Με στανοχωρεί ότι εγώ δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τους άλλους, να έχω και εγώ τις δικές μου παρέες.
Τι πιστεύετε ότι μπορώ να κάνω για να βελτιώσω τις διαπροσωπικές σχέσεις?
Υ.γ Μου αρέσει να προσφέρω και να βοηθώ ανθρώπους που έχουν ανάγκη όμως όσον αφορά τη προσωπική μου ζωή η σχέση μου με τους άλλους είναι δυσλειτουργική.
Αγαπητή Τάνια, μακάρι να μπορούσα μέσα από μια απάντηση να σας βοηθήσω να βελτιώσετε τις σχέσεις σας, αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν.
Εκείνο που διακρίνω εγώ με βεβαιότητα διαβάζοντας τα γραφόμενά σας, είναι ότι ότι είστε μια πολύ ενδιαφέρουσα και συνειδητοποιημένη νέα γυναίκα, με βάθος και ευαισθησίες, την οποία γυναίκα υποθέτω ότι πολλοί άνθρωποι θα καλοδέχονταν στη ζωή τους ως θετική επιρροή.
Σας εύχομαι λοιπόν να βρείτε πολλούς τέτοιους ανθρώπους ώστε να καλύψετε τις διαπροσωπικές σας ανάγκες, σεβόμενη συγχρόνως την προσωπικότητα και το χαρακτήρα σας όπως τον περιγράφετε στην πρώτη παράγραφο του σχολίου σας.
Ουρανια
Όντως το άρθρο σας είναι βοηθητικό. Νοιώθω πως περιγράφει αυτά που βιώνω.
Ειμαι σε σχέση εξ αποστάσεως με έναν άντρα. Πάντα μου λέει είμαστε χαλαρά, δεν έχουμε σχέση. Αν νιώσω έτσι θα φύγω.
Την μία είναι τόσο διαχυτικος γεμάτος συναισθήματα κ την άλλη απομακρύνετε.
Εγώ του έχω εκφράσει τα αισθήματα μου.
Συνέβη κ ένας άσχημος στην οικογένεια του, σίγουρα τον έχει πειράξει..
Κ ξαφνικά απομακρυνθηκε, λέγοντας θα με καλέσει όταν νιώσει καλύτερα.
Εγώ είμαι πολύ στεναχωρημενη .
Ένας άσχημος αιφνιδιος θάνατος ήθελα να πω.. Κ τον έκλεισε χειρότερα
Το καταλαβαίνω να είστε στεναχωρημένη από τη στιγμή που έχετε συναισθήματα για αυτόν τον άνθρωπο και τον θέλετε κοντά σας.
Από την άλλη, είμαι σίγουρη ότι γνωρίζετε πως η αγάπη μας δεν αρκεί για να κάνει έναν άνθρωπο να αλλάξει αν εκείνος δεν είναι έτοιμος ή δεν το επιθυμεί.
Μια επιλογή για εσάς ίσως είναι να αποδεχθείτε την κατάσταση και να πενθήσετε αυτόν το χωρισμό, ενώ μια άλλη επιλογή είναι να αποδεχθείτε τους φόβους αυτού του ανθρώπου, να συνεχίσετε να τον αγαπάτε όπως ακριβώς είναι και να τον περιμένετε.
Αν επιλέξετε το δεύτερο, ελπίζω να το κάνετε χωρίς να παραμελήσετε τον εαυτό σας και τις ανάγκες σας, καθώς και να το κάνετε μόνο μέχρι το σημείο το οποίο αντέχετε.
Σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σας. Η αλήθεια είναι πως έχω συναισθήματα για αυτόν τον άνθρωπο και του το έχω πει χωρίς να περιμένω ανταπόκριση. Δεν είναι πως θέλω να τον αλλάξω, αλλά να του δείξω πώς τον αποδέχομαι. Αλλά αυτός ξαφνικά κόβει επικοινωνία αν δεν θέλει. Μετά αν τον προσεγγίσω και με αφήσει, επανέρχεται πάλι. Αυτό για το οποίο στεναχωριεμαι είναι πως μάλλον δεν θα επικοινωνήσει πάλι μαζί μου. Και δεν είναι πως έγινε κάτι μεταξύ μας, παίρνει μόνος του τις αποφάσεις του και χάνεται. Του στέλνω μνμ, μόνο πως είναι και καμιά απάντηση.
Το κακό που κάνω είναι πως δεν προσπαθώ να περάσω εγώ καλά, και να μην το σκέφτομαι.
Σας ευχαριστώ και πάλι, καλές γιορτές .
Σαφώς στο σύνολο της η προσέγγιση σας ειναι εξαιρετική, στοχευμένη μελετημένη και ξεκάθαρη. Ως παθούσα ωστόσο, εμπλεκόμενη με έναν φοβικό άνδρα τα τελευταία τρία χρόνια,θα μου επιτρέψετε να σας αναφέρω,ότι σχολια όπως αυτό που συμπεριλαμβάνετε στο κειμενό σας,και συγκεκριμένα “να αφήσετε το φοβικο στην ησυχία του” ,τα κρίνω κάπως άστοχα μιας και ασχολούμενη τόσο ενδελεχώς με τέτοια άτομα θα γνωρίζετε πως αυτα δεν αφήνουν κατά βάσιν τους εκάστοτε συντρόφους τους στην ησυχια τους. Και για να προλαβω το ενδεχόμενο σχόλιο σας, αναφορικά στο γιατί τους το επιτρέπουμε.. γιατί φρόντισαν δινοντας λάθος μηνύματα στην αρχή, να καλλιεργήσουν μια σχέση με συναισθήματα,από τα οποία και σαφως δεν ειναι εύκολο να απεμπλακεί κανείς επειδή αντιλήφθηκε το θέμα της φοβίας τους. Είναι έστω και μη συνειδητοποιημένα από τους ίδιους, μια ξεκάθαρη απάτη για τον εκάστοτε σύντροφό τους μιας κ αλλιώς συστήνονται και αλλιώς καταλήγουν δίνοντας άλλωστε και στην πορεία διπλά μηνύματα. Και επιτρέψτε μου επιπροσθέτως να σας αναφέρω,από τη θέση της παθουσης, ότι κάτι τέτοιο είναι ασύλληπτα βασανιστικό. Υπέροχο το βήμα σας στο να κατανοήσετε τους φοβικούς της δέσμευσης αλλά θεωρώ πως καλο θα ήταν να αναδεικνυετε απερίφραστα τη σημασία ψυχοθεραπευτικής η όποιας άλλης αντιμετώπισης τέτοιων ζητημάτων. Κλείνοντας ευχομαι από καρδιάς να εντοπίσουν και να θελήσουν να αντιμετωπίσουν αυτά τα θλιβερά σκοτάδια τους πριν κάνουν μια κόλαση τη ζωή και άλλων ανθρώπων.
Αγαπητή Έλενα όταν μία σχέση αποδεικνύεται βασανιστική η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό σημαίνει να απομακρυνθούμε από τον άνθρωπο του οποίου η συμπεριφορά μας βασανίζει. Όσο για την ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση ζητημάτων δέσμευσης ή παραμονής σε δυσλειτουργικές σχέσεις είναι αποκλειστική απόφαση και ευθύνη του ανθρώπου που τα βιώνει.
Σας ευχαριστώ για το σχόλιο και τα καλά σας λόγια.
Συμφωνώ απόλυτα στο ότι είναι αποκλειστική ευθύνη του καθενός να διαχειριστεί η οχι, με ψυχοθεραπευτική η μη μέθοδο,τα όποια θέματα του. Θέλησα απλώς να τονίσω τη σημασία της ουσιαστικής διαχείρισης τους, τόσο για να ωφεληθούν οι ίδιοι όσο και το περιβάλλον τους. Θεωρώ παρόλαυτα εξαιρετικά εύστοχο το σχόλιο σας,σε ότι αφορά την προστασία του εαυτού μας η οποία πρέπει να είναι και η απόλυτη προτεραιότητα όταν μια σχέση αποδεικνύεται αφόρητα βασανιστική. Εδώ και καιρό έχω απομακρυνθεί από τον άνθρωπο με τον οποίο διατηρούσα μια δυσλειτουργική κατάσταση,αφότου του εξέφρασα την αλήθεια μου ίσως και με σκληρά λόγια. Απομακρύνθηκα εντελώς προσπαθώντας πλέον πιο ουσιαστικά να με προστατεύσω, οπότε το σχόλιο σας μου ήταν αρκετά ωφέλιμο. Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τα ουσιαστικά άρθρα σας, μου έδωσαν απαντήσεις που δεν έβρισκα και νιώθω πως έχουν κάνει καλό στην ψυχή μου. Ο θεός να σας έχει πάντα καλά.
Το άρθρο σας είναι πραγματικά υπέροχο. Μέσα σ’αυτο είδα τον εαυτό μου, αλλά και τον πρώην σύντροφό μου, που πρόσφατα χωρίσαμε από μια σχέση πέντε μηνών. Εκείνος με εγκατελειψε χωρίς εξηγήσεις, έκοψε κάθε επαφή, ενώ εγώ ένιωθα έτοιμη για μια ουσιαστική και μακροχρόνια σχέση. Πρώτη φορά ένιωσα έτσι και το ήθελα πολύ. Νομίζω ότι αυτή η σχέση ήταν καταδικασμένη από την αρχή. Είναι δυνατόν να πετύχει μια σχέση μεταξύ δύο φοβικων; Προσπαθώ να το ξεπεράσω, λέω στον εαυτό μου ότι δεν είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο, σκέφτομαι τα ελαττώματά του, βρίσκω διάφορα πράγματα για να ασχολούμαι, να ξεχνιέμαι, θελω να προχωρήσω. Διαβάζω διαρκώς στο ίντερνετ άρθρα από ψυχολόγους, προσπαθώντας να καταλάβω και να βοηθήσω τον εαυτό μου και πράγματι αυτό με βοηθά πολύ, νιώθω καλύτερα. Σας ευχαριστώ για τη βοήθεια που προσφέρετε μέσα από τα άρθρα σας.
Να είστε καλά.
Αγαπητή Λία δεν νομίζω ότι δύο άνθρωποι πρέπει να έχουν όλα τα θέματά τους λυμένα και να έχουν ξεπεράσει όλες τις φοβίες τους προκειμένου να καταφέρουν να σχετιστούν με έναν τρόπο – λιγότερο ή περισσότερο ικανοποιητικό. Όταν όμως κάνουμε την προσπάθεια και παρά τις καλές μας προθέσεις δεν καταφέρνουμε να βρούμε κοινό τόπο συνεννόησης ίσως χρειάζεται να πενθήσουμε την απώλεια και να προχωρήσουμε παρακάτω, αυτό δηλαδή που ήδη κάνετε αν δεν κάνω λάθος.
Σας ευχαριστώ για το σχόλιο και τα καλά σας λόγια.
Γεια σας!Καταρχην συγχαρητηρια για το αρθρο σας εχω σχεδον οσα λετε!Εχω διαγνωστει απο ειδικο με ocd στις σχεσεις κ φοβο δεσμευσης(ειμαι παιδι χωρισμενων γονιων)!Θελω να πω οτι μετα απο λιγο διαστημα σε μια σχεση νιωθω αυτο το πνιξιμο και δυσφορια οταν ειμαι σε μια σχεση που ειναι καλη!Αυτο που αναρρωτιεμαι ειναι αν η επιλογη ειναι να μεινω μονος μου και να μην ταλαιπωρω ανθρωπους συναισθηματικα καθε φορα αφου μαλλον εχω αυτο το ελαττωμα!Αλλαζει αυτο αν επιμεινω στην ψυχοθεραπεια ή να μεινω μονος μου με περιστασιακες σχεσεις?(που παλι ψαχνω βεβαια την καλη σχεση)
Ευχαριστουμε για την βοηθεια σας!
Η γνώμη μου είναι ότι όλοι και όλες έχουμε δικαίωμα να σχετιστούμε με τους άλλους ανθρώπους παρά τις δυσκολίες που ενδεχομένως αντιμετωπίζουμε. Προσωπικά δεν γνωρίζω άνθρωπο που να μην αντιμετωπίζει κάποια μικρή ή μεγάλη δυσκολία στον τρόπο που σχετίζεται. Εκείνο που κάνει τη διαφορά είναι να έχουμε επίγνωση και να είμαστε σε επαφή με τις δυσκολίες μας, κάτι που καταλαβαίνω ισχύει για την περίπτωσή σας.
Σας ευχαριστώ θερμά για το μήνυμά σας και σας εύχομαι να βρείτε τη σχέση που δικαιούστε και επιθυμείτε!
Μόλις διάβασα την περιγραφή του εαυτού μου.Ειμαι παιδί χωρισμένων γωνιών..πάντα είχα την ανάγκη να αγαπηθω.οσες σχέσεις έχω κάνει ,έφευγα πρώτη εγώ για να μην ζήσω την απόρριψη! Οι σχέσεις μου ήταν κυρίως κακοποιητικες.Η τελευταία μου σχέση 2 χρόνια,ήταν με ένα παιδί διαφορετικό από τους προηγούμενους ,με πολύ υπομονή μου έδειξε τι θα πει αληθινή αγάπη, τρυφερότητα, νιαξιμο…οσες φορές έκανα να φύγω (γιατί είχαμε προβλήματα όπως όλα τα ζευγάρια,τα οποία λύνονται αν υπάρχει θέληση) του ζητούσα απόσταση να μην μιλάμε, έκανε υπομονή ,πάντα μου έδινε χώρο μέχρι να ξανά γυρίσω όποτε το ήθελα ..ένιωθα καλά όταν κρατούσαμε αποστάσεις….πάντα με δεχόταν πίσω και προσπαθούσε να με κάνει χαρούμενη. Αλλά με την συμπεριφορά μου (μια κρύο μια ζέστη)τελικά τον απομάκρυνα και έφυγε….και σκέφτομαι πως είμαι 39… σκέφτομαι πως έχασα την ευκαιρία του να έχω τον άνθρωπο μου…αυτό που αναζητούσα πάντα ! Τον βρήκα ,το απέδειξε ότι μαγαπαει και τον έδιωξα με την συμπεριφορά μου .. πόσες ευκαιρίες δίνει η ζωή ? Νιώθω πως θα μείνω μόνη και δεν θελω… φοβήθηκα να προχωρήσω,να τον εμπιστευτώ..και αυτή τη φορά δεν πρόλαβα να φύγω πρώτη και έφυγε αυτός…νιώθω εγκατάλειψη…μου λείπει όσο δεν μιλάμε…αλλά όταν μιλούσαμε ένιωθα πίεση….τελικά είμαι καταδικασμένη να ζήσω μόνη μου?